Στα μέσα Μαΐου του 1821 λίγες μέρες μετά την ήττα των Τούρκων στο Βαλτέτσι, η κατάσταση στην Τρίπολη ήταν κακή. Το ηθικό των πολιορκημένων ήταν χαμηλό.
Είχαν χωριστεί σε τρεις παρατάξεις που η κάθε μία ζητούσε να σωθεί η ίδια χωρίς να λογαριάζει τους υπόλοιπους.
Η πρώτη παράταξη ήταν αυτή των ντόπιων Τούρκων αγάδων, η δεύτερη εκπροσωπείτο από τον υποδιοικητή του Χουρσίτ Πασά και περιελάμβανε τους
Ασιανούς Τούρκους και μία τρίτη αυτή των Αλβανών μισθοφόρων. «Το πρώτον κόμμα εζήτει ασφάλειαν, το δεύτερον τιμήν, το τρίτο χρήματα». *
Στις 12 Σεπτεμβρίου και αφού είχαν απελπιστεί, οι Τούρκοι έστειλαν ανθρώπους για να δηλώσουν τη βούλησή τους να εγκαταλείψουν την Τρίπολη.
Στις διαπραγματεύσεις,οι Αλβανοί μισθοφόροι και οι ντόπιοι Τούρκοι έστειλαν διαφορετικούς εκπροσώπους, δείγμα και αυτό της διχόνοιας που είχε δημιουργήσει ο ασφυκτικός κλοιός.
Δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί συμβιβασμός με τους Τούρκους, οι οποίοι ζητούσαν να φύγουν με τα όπλα τους και αρκετά εφόδια , ώστε να φτάσουν στο Ναύπλιο.
Οι Τουρκαλβανοί όμως συμφώνησαν με τον Κολοκοτρώνη, τον οποίο εμπιστεύονταν, να αποχωρήσουν με τον οπλισμό τους και όλα τους τα πράγματα για τη Βοστίτσα (Αίγιο), συνοδευόμενοι από διακόσιους Έλληνες.
Ο Κολοκοτρώνης δεσμεύτηκε στη συμφωνία δίνοντας ως αιχμαλώτους δύο συγγενικά του πρόσωπα, όπως επίσης και ο Κανέλος Δεληγιάννης που έστειλε τον αδελφό του ως εγγύηση. **
Τελικά η διχόνοια δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των Ελλήνων.
Πηγές: * ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ. Σ., «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» τ. Β΄(Λονδίνο 1860), σελ. 84
** ΦΩΤΑΚΟΣ. «Απομνημονεύματα», σελ. 113
Κείμενα: Παύλος Κουτουζής Εκφώνηση: Άννα Μπάστα
