Παραολυμπιονίκης κολύμβησης και εν ενεργεία αθλητής, ο Αντώνης Τσαπατάκης έγινε γνωστός σε πολλούς με αφορμή τη συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο. Αρκετοί τον έμαθαν από το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στα 100 μ πρόσθιο. Άλλοι όμως τον ήξεραν από νωρίτερα για τη δύναμη και το πάθος του στους αγώνες του σε πανελλήνιο, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο μέσα στις πισίνες, όπου κολυμπά από 5 ετών, αλλά και έξω από αυτές. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιεί ομιλίες σε σχολεία σε θέματα τροχαίων ατυχημάτων. Όπως αυτό που συνέβη το 2006 στα Χανιά, όταν η μοτοσυκλέτα του ξέφυγε από την πορεία της, πετάχτηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα κάτω του άκρα.
Στη συνέντευξη στον Αθήνα 984 και στη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, ο γενναίος Κρητικός μίλησε για τη δύναμη της ψυχής και το πόσο μπροστά μπορεί αυτή να σε πάει.
«Δεν ήταν εγωιστικό το κίνητρο για την επιστροφή μου στις πισίνες και στον αθλητισμό μετά το ατύχημα. Ήταν να γίνει. Αυτό ήμουν πάντα, ο Αντώνης που ονειρεύεται. Δεν άλλαξα τρόπο σκέψης, ούτε τη ζωή μου. Την προσάρμοσα στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά το ατύχημα»
Για την κατάκτηση μεταλλίου στους Παραολυμπιακούς αγώνες λέει ότι δεν του όρισε κάποια αξία, ούτε πίστευε πως θα τον κάνει κάτι. «Το περίμενα πολλά χρόνια και δεν το κέρδιζα επειδή πίστευα ότι θα με κάνει κάτι. Όταν άλλαξα σκεπτικό και τρόπο ζωής, το πήρα. Κατάλαβα ότι δεν είναι αυτό που θα με ορίσει νικητή, αλλά η προσπάθεια για την κατάκτηση του στόχου. Στις πισίνες έμαθα να νικάω, αλλά και να χάνω. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο να ανέβεις το βάθρο. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και διδάσκει πως σημασία έχει να προσπαθούμε να γίνουμε γίνουμε καλύτεροι, όχι μόνο να νικάμε και να κερδίζουμε πρωτιές ή μετάλλια.
Χάνοντας τη δυνατότητα να περπατώ, πήρα πίσω κάτι πιο δυνατό. Έμαθα στους άλλους να ονειρεύονται, να περπατούν προς το όνειρό τους όπως εγώ συνέχισα να προχωρώ, όχι με τα πόδια, αλλά σπρώχνοντας το καρότσι μου.»
Και ξεκαθαρίζει «Η ζωή μου παραμένει κανονική. Γιατί στη ζωή ή ονειρεύεσαι ή φοβάσαι. Είναι θέμα επιλογής. Ή επιμένεις να συνεχίσεις να πονάς και να στενοχωριέσαι ή να είσαι με εκείνους που ονειρεύονται και παλεύουν για τα θέλω τους.»
Από τη χρήση του όρου ΑΜΕΑ προτιμά το «άνθρωποι με διαφορετικό τρόπο ζωής» επειδή πιστεύει πως ούτως ή άλλως όλοι ζούμε με διαφορετικό τρόπο. Και εφόσον εξελίσσεται η ανθρωπότητα, θα πρέπει να εξελίσσονται οι λέξεις και οι άνθρωποι.
«Δεν υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρία, αλλά άνθρωποι που ζουν με διαφορετικό τρόπο.Η κοινωνία και οι πόλεις δημιουργούν την αναπηρία, όχι το σώμα. Όταν το καταλάβουμε, τότε θα αλλάξουμε πραγματικά. Γιατί πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς.
…Οι πολίτες μιας χώρα είναι αυτοί που μπορούν να διευκολύνουν τη ζωή άλλων, γιατί ακόμα και αν δεν υπήρχε καμιά υποδομή, που να κάνει ευκολότερη την πρόσβαση, αν υπήρχαν άνθρωποι ενημερωμένοι και με την κατάλληλη παιδεία, ώστε να αντιληφθούν αυτή τη συνισταμένη της ζωής, ενδεχομένως να μην είχαμε την ανάγκη να μιλάμε για προσβασιμότητα και υποδομές» καταλήγει ο Αντώνης Τσαπατάκης, ζωντανή απόδειξη νίκης της θέλησης απέναντι σε κάθε εμπόδιο.
