Μετά από ένα εξάμηνο παύσης εργασιών και με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει, ανοίγουν σταδιακά τις πόρτες τους εστιατόρια, ταβέρνες και καφέ, με όλα τα μέτρα ασφαλείας, αλλά χωρίς ηχεία.
Τις σκέψεις του για την έλλειψη μουσικής σε ένα επαγγελματικό τοπίο αμηχανίας, μοιράστηκε με τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, μιλώντας στον Αθήνα 9.84, ο Μιχάλης Ρίζος, συνιδιοκτήτης του πολυχώρου, ρεστοράν Μπλάκ Ντάκ και ιδιοκτήτης καφενείου στο Θησείο.
Περιέγραψε ένα κλίμα ηχητικού κολλάζ από ήχους ποτηριών, πιάτων και θόρυβο μπλέντερ να συνοδεύουν φωνές των πελατών, που ανυπομονούν να βρουν τις αγαπημένες τους, προ κορωνοιού, συνήθειες.
«Ο κόσμος όσο ενθουσιασμένος και αν είναι που βγαίνει από το σπίτι του για να πιεί έναν καφέ, ένα ποτό ή να φάει ένα πιάτο φαγητό, δεν θέλει υποχρεωτικά να ακούει τι λέγεται στα διπλανά τραπέζια» θα πει, αφού υπογραμμίσει εκ προοιμίου την εμπιστοσύνη του στις αποφάσεις της Επιτροπής, για τα όρια.
«Οι ειδικοί έχουν σίγουρα τους δικούς τους λόγους σε σχέση με τις εισηγήσεις που κάνουν, αλλά δεν θα έβλαπτε να είχαν συμπεριληφθεί στην Επιτροπή και επαγγελματίες με πολύχρονη εμπειρία στο χώρο της εστίασης και διασκέδασης, ώστε να προσφέρουν τη δική τους γνώση και να τους διαφωτίσουν πάνω σε σημεία που ενδεχομένως δεν γνωρίζουν επαρκώς. Ακόμα και σε επίπεδο νομικού πλαισίου.»
Όπως αναφέρει, απαγορεύεται η μουσική σε εξωτερικούς χώρους, στο κέντρο της Αθήνας, εκτός αν υπάρχει ειδική άδεια. «Χρήση μουσικής επιτρέπεται μόνον στο εσωτερικό των χώρων εστίασης, με ειδική ηχομόνωση, κλειστές πόρτες, παράθυρα και με όριο έντασης τα 80 ντεσιμπέλ. Κάτι που βέβαια δεν ίσχυε στην πραγματικότητα. Συνεπώς, το σκεπτικό των ειδικών είναι ότι εφόσον υπάρχει ένας νόμος που δεν εφαρμόζεται και ελλείψει ελεγκτικού μηχανισμού, καθένας ιδιοκτήτης ή ενοικιαστής καφέ ή εστιατορίου θα αρχίσει να παίζει μουσικές με επακόλουθο χορούς, πανηγύρια και συγκεντρώσεις, σε ένα κλίμα αισιοδοξίας λόγω και των εμβολιασμών. Αλλά για μια ακόμη φορά μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Σε ένα καφενείο ούτως η άλλως δεν ακούγεται μουσική. Αλλά σε έναν χώρο φαγητού, η μουσική διαμορφώνει ατμόσφαιρα και δεν υφίσταται λόγος να μην ακούγεται από τη στιγμή που δεν υπάρχουν όρθιοι.»
Για τον Μιχάλη Ρίζο είναι απορίας άξιον γιατί δεν αφήνονται οι καταστηματάρχες, στο εσωτερικό των χώρων τους, να παίζουν τη μουσική που έπαιζαν, στα επιτρεπόμενα ντεσιμπέλ.
«Τα πρωινά ακουγόταν κλασσική μουσική και αργότερα το απόγευμα και τα βράδια Μάνος Χατζιδάκις, Λένα Πλάτωνος και άλλοι συνθέτες και δημιουργοί ανάλογου ύφους, που ολοκλήρωναν τη δημιουργία ενός αισθητικού κλίματος το οποίο επιθυμούμε για τους χώρους μας.»
Και διερωτάται «Γιατί να μην επιτρέπεται μουσική σε χώρους καθήμενων και στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, σταθμευμένα ΙΧ να παίζουν μουσικές με τα μεγάφωνα στα ύψη και τριγύρω να παρτάρουν 1500 άτομα;»
