«Έρχεται τώρα η πολιτεία και ενοχοποιεί το θέατρο ως μολυσματικό και δίνει το τελευταίο χτύπημα» ανέφερε, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξη της στον Αθήνα 9.84 και στον Οδυσσέα Ιωάννου η ηθοποιός Ελένη Ράντου.
Τόνισε ωστόσο πως δεν είναι μόνο ο ιός που έχει επηρεάσει το ζωντανό θέαμα. «Το έχει επηρεάσει και η ηλεκτρονική επανάσταση. Το μαζικό και το συλλογικό δεν το έχει επηρεάσει ο ιός τόσο απόλυτα, όσο η διαχείριση της όλης ηλεκτρονικής πραγματικότητας μας» είπε χαρακτηριστικά.
Ανέφερε μάλιστα πως τα τελευταία χρόνια «παρατηρώ μια τεράστια δυσανεξία του ενός για τον άλλον. Έρχονται αρκετοί θεατές στο καμαρίνι και το πρώτο που μου λένε είναι το πόσο τους ενοχλούσε ο διπλανός τους. ‘Εχουμε πιά βολευτεί στην άνεση της μοναξιάς» πρόσθεσε.
Τηλεοπτική επιστροφή: «Κάνω μια κουβέντα από τον Ιούνιο αλλά λόγω της κατάστασης μεταφέρεται συνέχεια, έχει φτάσει σε ένα ημιτελικό στάδιο και μακάρι να γίνει για να νιώσω και εγώ χρήσιμη και να δραστηριοποιηθώ αλλά ακόμα δεν τολμώ να ανακοινώσω κάτι για να μην απογοητευτώ εγώ η ίδια»
Τηλεόραση και άνθρωποι θεάτρου: «Οι άνθρωποι του θεάτρου περιμένουν πως και πώς να χτυπήσει το τηλέφωνό τους για να συμμετέχουν σε κάποια δουλειά στην τηλεόραση.
Οι συνθήκες όμως είναι λίγο άγριες. Επειδή ο άλλος είναι απελπισμένος, πατάνε πάνω σε αυτή την απελπισία και οι δουλειές είναι πρόχειρες»
Η Ελένη Ράντου έκανε λόγο για σοκ όλου του Δυτικού κόσμου, λόγω της πανδημίας. «Έχουμε εκπαιδευτεί να προγραμματίζουμε τη ζωή μας και ξαφνικά έρχεται μια συγκυρία που σου λέει πως οτιδήποτε έχεις μάθει μέχρι τώρα, όπως για παράδειγμα να κοντρολάρεις τη ζωή σου, αυτή τη στιγμή είναι άχρηστο. Το μόνο που πρέπει να μάθεις τώρα είναι ότι τίποτα δεν μπορείς να ελέγξεις. Αυτό είναι άγριο για όλη τη φιλοσοφία της Δυτικής ζωής»
Τέλος μίλησε για ταπείνωση του ανθρώπινου είδους, αδιαφορία για την ελευθερία και για διλλήματα που μας ξεπερνάνε.
«Αυτή η εποχή, έχοντας σφραγίδα και τον κορονοϊό, έχει βάλει μπροστά την ασφάλεια και η ελευθερία έχει πάει κατά διαόλου. Τώρα σου λένε εσύ δεν θα αναπνεύσεις αν δεν περιορίσεις την ελευθερία σου. Αυτά είναι διλήμματα που μας ξεπερνάνε»
Γύρω μου ακούω μόνο θυμό, έχω γίνει δέκτης άχρηστου θυμού, απελπισίας, μη δημιουργικών πραγμάτων. Όταν μου συμβαίνουν τόσο τοξικά πράγματα γύρω μου παύω να αγαπάω τους ανθρώπους. Όταν πάψω να τους αγαπάω τους βλέπω να ταπεινώνονται και δεν βρίσκω κουράγιο να μεταδώσω αυτή την αγάπη που έχω. Χάνω το δέος μου απέναντι στο ανθρώπινο είδος»
