Ένας απαγορευμένος έρωτας γεννιέται και πεθαίνει στην Ιταλία των τελών του 16ου αιώνα.
Την περίοδο της Αντιμεταρρύθμισης, δύο νεαρά αδέλφια προβαίνουν σε ένα απροσδόκητο ατόπημα. Η Άννα και ο Μιγκέλ βιώνουν τόσο δυνατά τον πόθο και την επιθυμία, ώστε παρασύρονται μακριά, χωρίς τίποτα να τους σταματάει. Ακόμη, και αν πρέπει να πληρώσουν το αντίστοιχο τίμημα, ακόμη και αν πρέπει να πενθούν αιώνια, φτάνοντας σε σημείο να ζηλεύουν τα σκουλήκια που τρέφονται με τις σάρκες του αγαπημένου τους.
Ένα νεανικό έργο που ξεπήδησε ως τμήμα ενός ογκώδους μυθιστορήματος που η συγγραφέας έγραφε το 1925 σε ηλικία 22 ετών, για να εκδοθεί τελικά το 1935 και να ξαναδουλευτεί το 1980. Γραμμένο, όπως λέει η ίδια, με τον σπασμωδικό και τρεμάμενο τρόπο ενός Ελ Γκρέκο και την ερωτική παραφορά ενός Καραβάτζο, η Γιουρσενάρ τολμάει και ασχολείται με ένα θέμα ταμπού για να αφηγηθεί έναν εκ των προτέρων καταδικασμένο έρωτα. Γιατί, απλά, μερικές φορές ο πόθος είναι πολύ δυνατός για να μην ολοκληρωθεί.
«-Γιατί δεν με έχετε σκοτώσει, αδερφέ μου;
-Το σκέφτηκα, είπε. Θα σας αγαπούσα ύστερα νεκρή».
«Έτσι, ο καθένας τους διάβαζε με τρόπο διαφορετικό το βιβλίο της δημιουργίας που δύναται με δυό τρόπους να διαβαστεί, και οι δυό με νοήματα ισάξια, καθώς ουδείς ακόμη γνωρίζει αν όλα ζουν μόνο για να πεθάνουν ή εάν πεθαίνουν μόνο για να ξαναζήσουν».
Η νουβέλα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «Άννα, σορόρ…» («Άννα, αδερφή μου…») κυκλοφορεί σε νέα μετάφραση του Σπύρου Γιανναρά από τις εκδόσεις Άγρα.
Κώστας Μοστράτος
