«Όταν Κοιμάσαι ο Κόσμος Αδειάζει» μια ταινία ειδικών συνθηκών του βραβευμένου στις Κάννες Έλληνα σκηνοθέτη Βασίλη Κεκάτου. Πως γεννήθηκε, πως δημιουργήθηκε και ποιο είναι το μέλλον της; Ο Βασίλης Κεκάτος μιλάει στην Βάσια Μπακετέα για το μυστήριο του ύπνου.
Β.Μ Η ταινία έγινε εν μέσω καραντίνας, σε 120 ώρες και με ανάθεση του Ιδρύματος Ωνάση. Πως δημιουργήθηκε;
Β.Κ. Σίγουρα δεν θα έκανα την ταινία, και ειδικά άλλη μικρού μήκους ταινίας, εάν δεν υπήρχε και μια απευθείας ανάθεση, δηλ αν δεν υπήρχε μια πρόκληση- πρόσκληση για να κάνω κάτι. Η ταινία έχει να κάνει με μια επιδημία ύπνου που έχει πλήξει τον κόσμο. Οι άνθρωποι σε όλα τα μέρη της γης κοιμούνται και κανείς δεν ξέρει πότε θα ξυπνήσουν.
Από όλους αυτούς που έχουν νοσήσει υπάρχει κάποιος ο οποίος αντιστέκεται. Και πρόκειται για ένα αγόρι το οποίο ερωτεύτηκε ένα κορίτσι λίγο πριν ξεσπάσει ασθένεια έτσι με μια φτηνή παλιά κάμερα, προσπαθεί να καταγράψει ότι όμορφο έχει απομείνει γύρω του για να το δείξει στο κορίτσι όταν εκείνο ξυπνήσει.
Την ταινία αυτή την γύρισα με τον διευθυντή φωτογραφίας μου, όπου ξοδεύαμε μαζί την καραντίνα στην Κεφαλλονιά την γυρίσαμε με ένα κινητό και μια εφαρμογή η οποία μιμείται το φιλμ των 8 χιλιοστών, το λεγόμενο και super8.
Δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα για να έχουμε πραγματικό εξοπλισμό προφανώς, ούτε στο νησί ούτε εν καιρώ καραντίνας, αλλά αυτό δεν μας πτόησε ιδιαίτερα μπήκαμε σε διαδικασία να κάνουμε κάτι με τα ελάχιστα μέσα και το αποτέλεσμα νομίζω μας δικαίωσε από προσωπική σκοπιά τουλάχιστον.
Β.Μ. Αν η ταινία αυτή γινόταν υπό άλλες συνθήκες, θα χειριζόσασταν αλλιώς το υλικό;
Β.Κ. Δεν θα έκανα ποτέ αυτήν την ταινία αν δεν υπήρχαν αυτές οι πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Δηλαδή αυτές ήταν που τη γέννησαν και σε αυτές την χρωστάω, αν δεν υπήρχε όλο αυτό που συμβαίνει δεν θα είχα σκεφτεί αυτήν την ιδέα, σίγουρα δεν θα είχα μπει στην διαδικασία να γυρίσω μια ταινία μικρού μήκους. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω αν θα έκανα κάτι διαφορετικά γιατί είναι σίγουρο ότι δεν θα το έκανα καθόλου. Όλο συνέβη πράγματι σε 120 ώρες. Δηλαδή από την στιγμή που μου το είπαν μετά από λίγες ώρες μου ήρθε η ιδέα. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ νωρίτερα.
Β.Μ. Μου δόθηκε η αίσθηση ότι πήρες κάτι από το αληθινό που μας συνέβαινε, πρόσθεσες πολύ μυθοπλασία και το έφερες πιο πολύ στα άκρα ή πως θα μοιάζει αν συνέχιζε αυτή η καραντίνα για πολύ περισσότερο καιρό.
Β.Μ. Η πηγή έμπνευσης προφανώς και σε πρώτο επίπεδο είναι η πραγματική πανδημία που επικρατεί αυτήν την στιγμή στον πλανήτη όμως εγώ δεν ήθελα να κάνω μια ταινία για τον covid19. Με ενδιέφερε πιο πολύ να μετουσιώσω αυτό που συμβαίνει σε κάτι άλλο, αναμιγνύοντας το με προσωπικά αυτοβιογραφικά στοιχεία ή πιο πολύ με χιουμοριστικά μυθοπλαστικά στοιχεία για να δημιουργήσω κάτι που να είναι οικουμενικό είτε διαχρονικό, όσο γίνεται να είναι διαχρονικό σήμερα, και να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση να δούμε κάτι άλλο πέρα από αυτό. Τι μας συμβαίνει πράγματι μέσα από τον φόβο για αυτήν την ασθένεια και όχι όντως τι συμβαίνει με αυτήν την ασθένεια, το οποίο το ακούμε κάθε μέρα σε όλα τα δελτία ειδήσεων.
Β.Μ. Και ο ύπνος προς προέκυψε;
Β.Κ. Δεν έχω ιδέα!
Β.Μ.Ειπώθηκαν διάφορα κατά την διάρκεια αυτής της καραντίνας ότι για κάποιους λόγους βλέπουμε περίεργα όνειρα κτλ.
Ο ύπνος είναι από τις πιο γοητευτικές καταστάσεις ούτως ή άλλως, οπότε πάντα με απασχολούσε σαν φαινόμενο, τι συμβαίνει, τα όνειρα που βλέπουμε, γιατί ξυπνάμε την τάδε ώρα και όχι κάποια άλλη. Γενικά είναι ένα μυστήριο πράγμα για μένα ο ύπνος και προφανώς επειδή δεν μπορώ να το διερευνήσω με κάποιον άλλο τρόπο παρά μόνο μέσα από την τέχνη, με απασχολεί. Και προσπαθώ να τον χαρτογραφώ κατά κάποιον τρόπο.
Β.Μ. Βλέπεις κάποιο μέλλον για την ταινία;
Δεν ήθελα εξαρχής να ταξιδέψει πουθενά. Όταν την έκανα συζητήσαμε με την στέγη μήπως να την στέλναμε σε κάποια φεστιβάλ αλλά τους είπα ότι δεν επιθυμώ αυτή η ταινία να κάνει κάποια πορεία. Θα ήθελα να βγει πάρα πολύ άμεσα. Για να κάνει πορεία δεν θα έπρεπε να βγει στο ίντερνετ.
Ήμουν πολύ κάθετος ότι θα ήθελα αυτή η ταινία να βγει τώρα για να τη δει ο κόσμος. Δεν ήταν μια ταινία που έκανα για προσωπική φιλοδοξία, ας πούμε να πάει σε κάποιο φεστιβάλ να ταξιδέψει και να βραβευθεί. Ήθελα να βγει όσο πιο σύντομα γίνεται στο κοινό και οι άνθρωποι που την βλέπουν τώρα και περνάνε ότι περνάνε, να αισθανθούν κάποια όμορφα συναισθήματα. Και νομίζω ότι εκεί τελειώνει το ταξίδι και αυτό είναι και το μεγαλύτερο ταξίδι που μπορεί να κάνει μια ταινία.
Photo Credits εξωφύλλου: Giorgos Valsamis
