Του Βασίλη Πάικου
Η επί του Μακεδονικού συζήτηση στη Βουλή κατέδειξε την διχοτόμηση, ίσως και την τριχοτόμηση της ΝΔ. Δύο ή και τρία κόμματα στη συσκευασία του ενός. Με την ακροδεξιά πάντως να έχει αδιαμφισβήτητα το πάνω χέρι. Είπαν και έγραψαν πολλοί πως με την σούπερ αρχηγικού τύπου παρέμβασή του ο Αντώνης Σαμαράς, έκανε επίδειξη ισχύος. Επίδειξη ισχύος ναι, αλλά απέναντι σε ποιον; Απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα θα ήταν η εύκολη απάντηση. Πρόκειται όμως για λάθος απάντηση. Η επίδειξη ισχύος του Σαμαρά είχε ολοκάθαρα αποδέκτη τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προσπάθησε δι’ αυτής να του δείξει ποιος ελέγχει το κόμμα, ποιος καθοδηγεί το κόμμα, ποιος είναι το κόμμα. Και τα κατάφερε. Καθώς δεν τον χειροκρότησε απλώς, κυριολεκτικά τον επευφήμησε, τον αποθέωσε η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ. Ποιον; Τον Αντώνη Σαμαρά. Εκείνον που με μια του φράση, αποκαθήλωσε την πάγια (και σημερινή υποτίθεται…) επίσημη κομματική γραμμή. Όταν υποστηρίζοντας πως «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική», πέταγε στο καλάθι των αχρήστων την περί σύνθετης ονομασίας «γραμμή του Βουκουρεστίου» του Κώστα Καραμανλή και της Ντόρας Μπακογιάννη. «Η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική». Που πάει να πει ο ορισμός του καθ’ ημάς αλυτρωτισμού. Ή μήπως όχι;
Είχε προηγηθεί ο αντ’ αυτού Άδωνις Γεωργιάδης ο οποίος, διεκδικώντας τον τίτλο του αυθεντικού ερμηνευτή της νεοδημοκρατικής αλήθειας, μας πληροφόρησε πως ούτε και τότε, στο Βουκουρέστι την πίστεψαν, ούτε και τότε την ήθελαν τη σύνθετη ονομασία. Για να την συμπληρώσει, ιδεολογικοποιώντας την μάλιστα, ο έτερος αντ’ αυτού Μάκης Βορίδης. Φαίνεται πως ήξερε πολύ καλά τι έκανε και που το πήγαινε ο Σαμαράς όταν, τον Φεβρουάριο του 2012, έφερνε στη ΝΔ Γεωργιάδη, Βορίδη και Πλεύρη. Έβλεπε μακριά.
Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, μάλλον είναι υπερβολή να μιλούμε σήμερα για διχοτομημένο ή και για τριχοτομημένο κόμμα. Εντέλει ένα είναι το κόμμα, η ΝΔ του Σαμαρά. Οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, και ο Καραμανλής, και η Ντόρα, και ο Δένδιας, και ο Χατζηδάκης, και όσοι τέλος πάντων «αντέχουν» ακόμη κεντροδεξιά, δεν αποτελούν πλέον παρά μειοψηφική τάση στο κόμμα τους. Ευρισκόμενοι σε διαρκή άμυνα. Χλιαρή και άτολμη πάντως άμυνα και, ως εκ τούτου, απολύτως αναποτελεσματική. Γιατί αν ήθελαν, αν πραγματικά ήθελαν, θα μπορούσαν. Όσο για τον Πρόεδρο Μητσοτάκη, εκείνος έχει παραδώσει ολωσδιόλου τα όπλα. Του αρκεί, φαίνεται, που του επιτρέπουν να παριστάνει ακόμη τον αρχηγό.
Ο Αντώνης Σαμαράς έστησε, ως γνωστόν, αρχηγικών αξιώσεων πολιτική καριέρα το 1993 με όχημα το Μακεδονικό. Τώρα επαναλαμβάνει το πείραμα, σε ευρύτερη διάσταση και με μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Θάλεγε κανείς πως παίρνει σήμερα τη μεγάλη ρεβάνς. Έναντι του άδοξου τέλους της ΠΟΛΑΝ το 1999 (τυπικά το 2004). Κουμαντάρει σήμερα μια μεγάλη ΠΟΛΑΝ, μια ΠΟΛΑΝ σε μορφή κόμματος εξουσίας, κι ας ονομάζεται ΝΔ, τι σημασία έχει; Καλύτερη πολιτική δικαίωση δεν θα μπορούσε στ’ αλήθεια να περιμένει…
