Η προσφορά της γυναίκας, πολυσήμαντη και πολυδιάσταση, όπως και οι ρόλοι που καλείται να διαδραματίσει καθημερινά προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στις δικές της ανάγκες, στις ανάγκες της εργασίας και της οικογένειάς της. Στη σύγχρονη εποχή, η γυναίκα μάχεται, διαπρέπει στην κοινωνική ”σκακιέρα”, βάζει στόχους και κυρίως δεν σταματά να ονειρεύεται.
Ο Αθήνα 9.84, ο σταθμός της πόλης, σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αφιερώνει ολόκληρο το πρόγραμμά του στις γυναίκες που εξακολουθούν να αγωνίζονται για την εξάλειψη των διακρίσεων, την προστασία και προώθηση των δικαιωμάτων τους και για την κατάκτηση της ουσιαστικής ισότητας.
Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας και τη συμμετοχή της στο συλλογικό τόμο με 100 ιστορίες γυναικών με τίτλο «Είμαι Επικίνδυνη», τα δικαιώματα από την πώληση του οποίου θα διατεθούν για τη στήριξη γυναικών θυμάτων έμφυλης βίας, η συγγραφέας και καθηγήτρια στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Φωτεινή Τσαλίκογλου, μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στην εκπομπή «Βόλτα» με την Μαργαρίτα Μυτιληναίου.
Μιλώντας για συμβιβασμούς, νίκες, ήττες, θριάμβους και στιγμές στη διαδρομή της ζωής που μας καθορίζουν, η Φωτεινή Τσαλίκογλου αναφέρθηκε σε μια παράξενη σκηνή από την παιδική της ηλικία, η οποία την παρέπεμψε στην έννοια της επικινδυνότητας.
«Ήμουν 7 χρόνων και βρισκόμουν στην εξώπορτα του σπιτιού μας. Στο πεζοδρόμιο υπήρχε ένας άνθρωπος σωριασμένος σαν σακί και σφάδαζε. Έχει μαζευτεί κόσμος, κάποιος σκύβει να βοηθήσει, ακούγονται φωνές και εγώ θυμάμαι να στέκομαι ασάλευτη, σα να έχει κάτι να μου πει η σκηνή…Να φοβάμαι αλλά και να θέλω να εκτεθώ σε αυτό τον φόβο, να νοιώθω κάποιο κίνδυνο αλλά ταυτόχρονα να μη θέλω να κλείσω τα μάτια. Και θυμάμαι μια φωνή κάποιου δικού μου προσώπου να με καλεί να μπω μέσα στο σπίτι, λέγοντας πως αυτό είναι επικίνδυνο.
Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα αυτή τη λέξη και έπρεπε να υπακούσω σε έναν οικογενειακό κανόνα που αφορούσε στην προστασία μου, αλλά όχι του αδελφού μου, που ήταν επίσης έξω, αλλά έπρεπε να σκληραγωγηθεί».
Όπως εξηγεί, ήταν αυτή η σκηνή που την καθόρισε ακόμα και στο επάγγελμά της, όπως και στη σχέση της με τη λογοτεχνία.
«Χρόνια μετά, σπουδάζοντας Ψυχολογία, έμαθα ότι αυτό που είδα ήταν μια χρόνια νευρολογική διαταραχή. Ο άνθρωπος έπασχε από επιληψία, δηλαδή από αυτό που λέγεται «ιερά νόσος», μια ασθένεια στην οποία άλλοτε είχαν δοθεί μεταφυσικές διαστάσεις.
Ένιωθα από εκείνη τη στιγμή έως σήμερα, ότι η ψυχική οδύνη έχει κάτι να μας πει, όχι μόνο για τους πάσχοντες, αλλά και για εμάς τους ίδιους. Και όλοι οι ψυχικά διαταραγμένοι ήρωες που είχα στα μυθιστορήματα μου, μας φανέρωναν ανατρεπτικές αλήθειες. Κουβαλούσαν στις αποσκευές τους ένα μαγικό μεγενθυντικό καθρέφτη και αν κοιτάζαμε μέσα σε αυτόν θα βλέπαμε πράγματα που μας αφορούν. Μαθαίνουμε πολύτιμα πράγματα από το διπλό που κατοικεί μέσα μας».
Και συμπυκνώνοντας, ανέφερε «Είναι σημαντικό και σήμερα που γιορτάζουμε τη γυναίκα, να μην μεταμφιέζεις την οδύνη, να μην καμουφλάρεις τον πόνο, να μην αρνείσαι να εκτεθείς σε αυτόν. Πρέπει να μείνεις, να αισθανθείς, να τρομάξεις, να νιώσεις, να τον αντιμετωπίσεις».
