Το πρωί της περασμένης Τρίτης μία γλυκύτατη κυρία, 91 Μαΐων παρακαλώ, περνούσε το κατώφλι του νοσοκομείου του Κόβεντρι στη Μεγάλη Βρετανία. Το όνομα αυτής Μάργκαρετ Κίναν και ο λόγος της ιατρικής επίσκεψή της είναι κυριολεκτικά ιστορικός. Κι αυτό διότι η κυρία Κίναν έγινε ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που εμβολιάστηκε κατά του κορωνοϊού, μετά την έγκριση που έλαβε την περασμένη εβδομάδα το εμβόλιο της Pfizer.
Όντως αποτελούν δώρα προς την ανθρωπότητα όλα τα εμβολιαστικά σχήματα που παίρνουν έγκριση και ρίχνονται στη μάχη για το… ξεπάστρεμα του πανδημικού εφιάλτη, αλλά κάπου εδώ σταματούν τα πανηγύρια. Δεν πρόκειται για τη συνήθη νεοελληνική γκρίνια, αλλά για ρεαλισμό που επιτάσσει χαμηλούς τόνους. Μετά από 5 εβδομάδες lockdown οι νεκροί και οι διασωληνωμένοι παραμένουν σε επίπεδα τρόμου, ενώ η διασπορά του κορωνοϊού μοιάζει ασταμάτητη, με 9 περιοχές να βρίσκονται στο κόκκινο (σ.σ. ξεχωρίζουν η Δυτική Αττική και η Θεσσαλονίκη) και τον αριθμό των κρουσμάτων να αποκλιμακώνεται με τα χίλια ζόρια.
Σε ένα τέτοιο δυστοπικό περιβάλλον, όπου οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές είναι σαν να πέφτει ένα ελληνικό αεροπλάνο κάθε μέρα και να σκοτώνονται όλοι οι επιβάτες του, όπως χαρακτηριστικά είπε πρόσφατα ο λοιμωξιολόγος και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, Μάριος Λαζανάς, τα πολλά χαρούμενα λόγια για το επερχόμενο εμβόλιο είναι φτώχια. Εκπέμπουν δε το λάθος μήνυμα: ότι από ώρα σε ώρα ξεμπλέκουμε. Αμ, δεν ξεμπλέκουμε… Μέχρι να έρθει ο Ιούνιος του 2021 και αποκτήσει υπό προϋποθέσεις την πολυπόθητη ανοσία το αναγκαίο 70% του γενικού πληθυσμού, υπάρχουν μπροστά μας έξι μήνες ανηφόρας.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας θα συνεχίσει να υφίσταται ασφυκτικές πιέσεις, αφού την ώρα που η δημόσια συζήτηση περιορίζεται στο εμβόλιο και όχι σε μία στρατηγική πολύπλευρης αντιμετώπισης της πανδημίας που θα περιλαμβάνει και τη στοχευμένη θεραπευτική προσέγγιση, ο ιός θα διασπείρεται περίπου ανεξέλεγκτα.
Το περιέγραψε απολύτως ξεκάθαρα και με απόλυτη ειλικρίνεια τις προάλλες στη Βουλή ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, λέγοντας ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να συγκεράσει από τη μια την ανάγκη να πέσουν τα κρούσματα του κορωνοϊού και να μειωθεί η πίεση στο ΕΣΥ και, από την άλλη, να λειτουργήσει έστω και στοιχειωδώς το εμπόριο. Κι αυτό είναι όντως μια εξαιρετικά δύσκολη –αν όχι αδύνατη– στην επίλυσή της εξίσωση.
Επομένως, ας μην αρχίσουν από τώρα οι χοροί. Ας τους κρατήσουμε για μετά. Για τότε που παραφράζοντας τον εθνικό Νιόνιο (Σαββόπουλο) θα μπορούμε ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε…
