Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της Σοφίας Μπεκατώρου για την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη στο παρελθόν η χρυσή Ολυμπιονίκης από μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας ευαισθητοποίησαν την ελληνική κοινωνία και επανέφεραν στο προσκήνιο ένα κοινωνικό θέμα που, ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί «ταμπού».
Σε αυτές τις κοινωνικές, συναισθηματικές αλλά και ψυχολογικές προεκτάσεις που ακολουθούν τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης, αναφέρθηκε η κ. Φωτεινή Τσαλίκογλου, Συγγραφέας και Καθηγήτρια στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και στη Μαργαρίτα Μυτιληναίου.
Αρχικά, υπογράμμισε τον αυτοσεβασμό, την αξιοπρέπεια και τη σεμνότητά της αθλήτριας την οποία είχε γνωρίσει ως φοιτήτρια Ψυχολογίας, επισημαίνοντας ιδιαίτερα την τάση που είχε να αρνείται οποιαδήποτε ξεχωριστή τιμή και ειδική μεταχείριση.
Εν συνεχεία, σημείωσε εμφατικά την αντίθεση ανάμεσα στο χαμογελαστό και δαφνοστεφανωμένο πρόσωπο που εμψύχωσε τόσους πολλούς στο παρελθόν και στο πόσο εύκολα αντιστρέφεται αυτό ξαφνικά, ιδιαίτερα όταν, όπως χαρακτηριστικά είπε, μπαίνει το στίγμα, η αμφιβολία, η υποψία και η καχυποψία.
«Πάντα σε αυτές τις μεταχρονολογημένες καταγγελίες βιασμών, αυτή η μεταχρονολόγηση ευνοεί το πολύ σκοτεινό ερώτημα «γιατί άργησε τόσο πολύ;», είπε.
Η Κ. Τσαλίκογλου, στάθηκε ιδιαίτερα σε αυτήν ακριβώς την κοινωνική καχυποψία που ακολουθεί μια γυναίκα που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, στη δύναμη που έχουν δηλαδή ορισμένα κακοποιητικά στερεότυπα ότι η γυναίκα είναι το παροτρυντικό θύμα:
«Ο βιασμός είναι το μόνο έγκλημα στο οποίο το θύμα στοχοποιείται περισσότερο από τον δράστη».
Πρόσθεσε ότι: «Η Σοφία, με τη λάμψη της, με αυτά που έχει καταφέρει και με την αλήθεια του προσώπου της, έχει την κονωνία στο πλευρό της. Υπάρχουν όμως πολλές γυναίκες, που δεν έχουν κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και που τώρα προσπαθούν να πάρουν δύναμη μέσα από τη Σοφία. Είναι τρομερό ότι αυτή η δυσπιστία υπάρχει ακόμα και μέσα στις οικογένειες όπου ξέρουμε πόσο καλά κρυμμένο μυστικό ειναι η κακοποίηση, με την ίδια τη μητέρα να αρνείται και να συγκαλύπτει το μυστικό όταν κακοποιείται σεξουαλικά η κόρη της».
Εξίσου έντονα και τρομακτικά είναι όμως και τα συναισθήματα που βιώνει μια γυναίκα – θύμα βιασμού, καθώς, όπως εξήγησε εκείνο που πλήττεται είναι η ίδια η ύπαρξη και η αξιοπιστία του θύματος: « Ενοχοποιείς τον εαυτό σου. Υπάρχουν σκοτεινά ερωτήματα, λες μήπως έκανα κάτι εγώ; Όταν το ενδοβάλει αυτό η γυναίκα, εκείνη τη στιγμή κινδυνεύει η ίδια να ακυρώσει τον εαυτό της, κι αυτός είναι ίσως το πιο τρομακτικό».
Τελος, υπογράμμισε την ανάγκη να κρατήσουμε την οργή και τη θυμωμένη ντροπή μας για τις πράξεις του βιασμού και να σκεφτούμε τις υπερβολές μιας πολιτικής ορθότητας που απλές ενδείξεις τρυφερότητας, φλερτ, ερωτισμού, σπεύδει αμέσως να τις καταγγείλεις ως πράξεις βίας και βιασμού, γιατί «έτσι βάζουμε στον ίδιο κουβά αποτρόπαιες πράξεις με πράγματα που είναι πολύ πιο αθώα».
