Έκανα μια σκέψη. Σκέφθηκα ότι είναι πολύ ωραίο πράγμα να μπορείς να απολαμβάνεις τις σκέψεις σου. Αφήνεις το μυαλό να ταξιδεύει, να φαντάζεται , να συνθέτει, να κάνει όνειρα , να εξερευνά το άγνωστο κόσμο που υπάρχει και ξεδιπλώνεται γύρω μας.
Απλά πράγματα θα μου πείτε. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω.
Στο “εορτολόγιο” των Παγκοσμίων Ημερών η 22α Φεβρουαρίου αναφέρεται ως παγκόσμια ημέρα Σκέψης.
Μέσα σε ένα εξαιρετικά σύνθετο κόσμο με πολλές απαιτήσεις και μια καθημερινότητα που συχνά συνθλίβει τις σκέψεις, έχει μεγάλη σημασία να μπορεί ο άνθρωπος να συνεχίσει να σκέπτεται.
Βέβαια όλοι μας, κάθε στιγμή, έχουμε δεκάδες σκέψεις που μας περνούν από το μυαλό : πως θα τα βγάλουμε πέρα, πως θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας, τι πρέπει να κάνουμε για το κάθε ζήτημα. Επίσης «σκεπτόμεθα» για όσα γίνονται γύρω μας, όμως η σκέψη μας αυτή ενίοτε γίνεται μηχανικά.
Καταναλώνουμε πληροφορίες, γίνεται η άμεση επεξεργασία και είτε καταλήγουμε σε κάποια συμπεράσματα είτε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νοητικό αδιέξοδο.
Πολλά ερωτήματα μένουν αναπάντητα η ίσως δεν τίθονται ποτέ, άλλοτε επειδή η ουσιαστική πληροφόρηση είναι ανεπαρκής και άλλοτε επειδή δεν προλαβαίνουμε να σκεφθούμε οτιδήποτε άλλο πέρα από τις σκέψεις άμεσης ανάγκης…
Ελπίζω να παρακολουθείτε την σκέψη μου…
Η ουσία σε κάθε περίπτωση είναι ότι πολλοί εξ ημών έχουμε χάσει την δυνατότητα να απολαμβάνουμε την διαδικασία της σκέψης.
“Σκέπτομαι άρα υπάρχω”
Η ρήση του Καρτέριου στα Λατινικά (Cogito ergo sum) αποτυπώνει και τον απέραντο κόσμο των ιδεών συχνά παραμένει terra incognita , μια άγνωστη γη που περιμένει να την εξερευνήσουμε.
Αυτή η αντίφαση σκέψης και μη σκέψης γίνεται πιο κατανοητή εάν σκεφθεί ο κάθε ένας μας πόσες άχρηστες ουσιαστικά, πληροφορίες έχουμε καταχωρήσει τον εγκέφαλο μας και με πόσα ανούσια θέματα μπορεί να καταπιαστούμε.
Παράλληλα ο ρυθμός της καθημερινότητας δεν επιτρέπει στον άνθρωπο με χαλαρότητα να απολαύσει τον προσωπικό του κόσμο των ιδεών και τον διάλογο με τον ίδιο του τον εαυτό.
Να κατασταλάξει σε συμπεράσματα, να αναλογισθεί καταστάσεις,να κρίνει ζυγίζοντας όλες τις πλευρές-μακριά από το θυμικό- να γνωρίσει νέους δρόμους.
Αυτό αν θέλετε αντανακλάται και στις συζητήσεις που γίνονται στο λεωφορείο το καφενείο το σπίτι την ταβέρνα την δουλειά. Θα έχετε διαπιστώσει και εσείς ότι πολύ συχνά ο «διάλογος» γίνεται όχι για να ακούσουμε τι έχει ο άλλος να μας πει αλλά για να του πούμε εμείς αυτά που θέλουμε η ξέρουμε.
Ειδικοί κοινωνικοί καταγραφείς έχουν εύστοχα αναφέρει ότι πολλοί άνθρωποι όταν μιλά ο συνομιλητής τους δεν ακούνε τα όσα λέει αλλά σκέπτονται τι θα πουν οι ίδιοι μόλις πάρουν τον λόγο.
Αυτό βέβαια ισχύει και για τον δημόσιο διάλογο. Μπορείτε να ανατρέξετε στον καλοπροαίρετη πολιτική αντιπαράθεση, στην ανάπτυξη επιχειρημάτων και τις ουσιαστικές συζητήσεις στο πολιτικό σκηνικό. Πως είπατε; σπανίζουν. Μαλλον έχετε δίκιο.
Ο “Σκεπτόμενος άνθρωπος” και τα cloud
Το περίφημο γλυπτό “Ο σκεπτόμενος άνθρωπος” του Ροντέν, αποτελεί ένα ιδιαίτερο έργο τέχνης στα τέλη του 19ου αιώνα. Σημείο αναφοράς, μετέπειτα, έως την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Στην σκιά της τεχνητής ευφυΐας όπως αναπτύσσεται και στο Internet of Things (το διαδίκτυο των πραγμάτων) βιώνουμε ως κοινωνία την αέναη αναζήτηση μιας καλύτερης προοπτικής η οποία ποτέ δεν έρχεται διότι απλούστατα και να την κατακτήσουμε δεν θα το αντιληφθούμε. Αυτόματα ο μέχρι χθες στόχος θα έχει αντικατασταθεί από ένα καινούριο.
Ελάχιστοι , συγκριτικά άνθρωποι στην Γη, σχεδιάζουν και αξιοποιούν την δυνατότητα της τεχνολογίας (επ ωφελεία της κοινωνίας βεβαίως, ελπίζουμε) ενώ την ίδια στιγμή μεγαλώνει το χάσμα της κατανόησης των πραγμάτων από την πλειοψηφία των κατοίκων σε κάθε άκρη του πλανήτη.
Οι περισσότεροι αφήνουμε την σκέψη μας στα χέρια των ειδικών και τα νοητικά επιτεύγματα πλανώνται σε κάποιο αόρατο cloud, όπως λένε , όπου εναποτίθονται τα δεδομένα ανθρώπων, φορέων ,εταιρειών και κυβερνήσεων.
Συνεπώς ;
Ο καθείς θα το σκεφθεί μόνος του. Άλλωστε το είπαμε και στην αρχή: είναι πολύ ωραίο πράγμα ο άνθρωπος να απολαμβάνει τις σκέψεις του. Έτσι ίσως βρει και τις ευκαιρίες να τις μοιράζεται.
Γ.Απ
