Το 1994, στον δίσκο τους «Της αγάπης μαχαιριά» ο Χάρης κι ο Πάνος Κατσιμίχας μελοποίησαν τρία ποιήματα της ποιήτριας Λένας Παπά. Προέκυψαν δύο από τα σπουδαιότερα τραγούδια τους, το ομότιτλο και το «Δωμάτιο». Το τρίτο ήταν μια μπαλάντα με τίτλο «Παλιά καλοκαίρια». Το τραγούδι καταλήγει με τον στίχο «Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά-δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει».
Η διακειμενικότητα στο τραγούδι είναι τόσο συνηθισμένη όσο και στην λογοτεχνία. Κάποιες φορές γίνεται απολύτως συνειδητά αλλά κάποιες άλλες είναι πολύ πιθανό να υπάρξει ταύτιση σε κάποια σκέψη δίχως να έχει προηγηθεί επαφή με το έργο ενός συγκκεκριμένου καλλιτέχνη.
Τον στίχο με τον οποίο καταλήγει το ποίημα –ως σκέψη τουλάχιστον- τον συναντάμε και σε ποίημα του μεγάλου ποιητή και λογοτέχνη Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Αλλά δεν σταματάει εκεί. Ακριβώς την ίδια διατύπωση βρίσκουμε και σε κείμενο του Εμπεδοκλή, που έζησε το 450 προ Χριστού.
Να σημειώσουμε για την ιστορία πως το συγκεκριμένο τραγούδι έχει γνωρίσει άλλη μία δισκογραφημένη εκτέλεση από τον Μίλτο Πασχαλίδη.
