Οι ατζαμήδες ήταν γενίτσαροι που μετά το παιδομάζωμα μισθώνονταν σε Τούρκους αγρότες για διάστημα από δύο έως τέσσερα χρόνια. Ήταν τα παιδιά που δεν είχαν επιλεγεί για τις μεγάλες σχολές, τα ”απομεινάρια” όπως αναφέρουν πηγές της εποχής. Την κατάλληλη στιγμή οι νέοι αυτοί αφού είχαν σκληραγωγηθεί από τις εργασίες στα αγροκτήματα καλούνταν για να καλύψουν τα κενά ως ατζαμί ογλάν, μαθητές δηλαδή στρατιωτικών σχολών.
Στρατωνίζονταν σε πολυτελείς κοιτώνες για 70 με 80 μαθητές ο καθένας. Κατά την περίοδο των εκστρατειών αναλάμβαναν αστυνομικά καθήκοντα. *Κάθε κοινότητα είχε τον δικό της διοικητή, ο οποίος ονομαζόταν Τσορμπατζής, δηλαδή Σουπάς. «Το κυριότερο αντικείμενο της κοινότητας ήταν το καζάνι. Δεν θεωρούσαν όνειδος να χάσουν στη μάχη το λάβαρο της μονάδας, δεν μπορούσαν όμως να δεχτούν να πέσει στα χέρια του εχθρού το καζάνι. Κάθε γενίτσαρος είχε θήκη στο καπέλο για κουτάλι, αυτό ήταν σημάδι συμμετοχής στην εξουσία και νομής οικονομικών ωφελημάτων που απέρρεαν από αυτήν. Το μαγείρεμα της σούπας στο καζάνι συμβόλιζε τη συνέργεια στις πολιτικές εξελίξεις».** Κανείς την εποχή εκείνη δεν έβρισκε αστεία αυτά τα εμβλήματα,ειδικά όταν ακούγονταν από το στρατόπεδό τους ο δυνατός θόρυβος που έκαναν τα καζάνια που ανατρέπονταν, δηλώνοντας ότι μία στάση των γενιτσάρων ξεκινούσε με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα για τους πολίτες, ακόμη και για τον σουλτάνο.
Πηγές:*Goodwin, G., «ΟΙ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ», μετάφραση: Παπαϊωάννου, Τ. ( εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ, Αθήνα: 1997), σελ. 46.** Σαρρής, Ν. , «Προεπαναστατική Ελλάδα και Οσμανικό Κράτος», (εκδ. ΗΡΟΔΟΤΟΣ, Αθήνα: 1993) σελ. 338–339
Κείμενα: Παύλος Κουτουζής
Εκφώνηση: Άννα Μπάστα
