back to top
20.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

20.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Ο Γιώργος Κιμούλης στον Αθήνα 9.84: «Στα θέατρα τηρούνται με ακραία προσοχή και ευλάβεια τα μέτρα, σύμφωνα με το υγειονομικό πρωτόκολλο. Είναι άδικο να ακυρώνονται παραστάσεις επειδή θεωρούνται επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία οι συνθήκες στο χώρο του θεάτρου»

Διαβάστε επίσης

 

Είναι 42 χρόνια  επί σκηνής και συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου. Ο,τι και να πει κανείς για τον Γιώργο Κιμούλη είναι δύσκολο να μην έχει ξαναγραφτεί ή επισημανθεί. Αυτό όμως που σίγουρα τον χαρακτηρίζει είναι η ματιά του στα πράγματα. Η προσωπική του άποψη για το θέατρο, την πατρότητα, την πολιτική, τις ιδέες, τους ανθρώπους, το καλώς ή κακώς έχειν της συγκυρίας της πανδημίας.

Λίγες ημέρες πριν από τις προγραμματισμένες θερινές παραστάσεις σε Αθήνα και Πειραιά με «Το παγκάκι» του Μολδαβικής καταγωγής Αλεξάντερ Γκέλμαν, ο Γιώργος Κιμούλης μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη για τη μοναξιά, τη ζωή, τα εύκολα και τα δύσκολα, το μέλλον και το κυρίως για το θέατρο.
Στις 27 Αυγούστου θα είναι με τη Φωτεινή Μπαξεβάνη στο Δημοτικό Θέατρο Παπάγου για να συνεχίσουν μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου την περιοδεία σε Αττική και Πειραιά.

«Το παγκάκι αναφέρεται στη συνάντηση δυο ανθρώπων σε ένα πάρκο. Στην προσπάθεια που κάνουν για να δουν αν μπορούν πλέον οι άνθρωποι να ζουν μαζί και αν θέλουν, γιατί δεν το κατορθώνουν.
Με ενδιαφέρουν τα νοήματα πίσω από την υπόσταση των χαρακτήρων, η μοναξιά με τη νέα της μορφή, η εν δυνάμει μοναξιά..» λέει .

Οσο για το πρόγραμμα του φετινού, τόσο διαφορετικού χειμώνα, περιλαμβάνει ανάβαση στη Θεσσαλονίκη.

«Στο ΚΘΒΕ θα ανεβάσω το έργο του Φλοριάν Ζελέρ, «Ο πατέρας» με στόχο η πρεμιέρα να γίνει μέσα Φεβρουαρίου. Νοιώθω αρκετά καλά που μετά από χρόνια, επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη, όπου είχα ζήσει ενάμισυ χρόνο παίζοντας τον Αμλετ, το 1986. Λέμε ότι ζούμε σε μια χώρα ομφαλοκεντρική, αλλά δεν φτάνει να το καταγγέλλεις, πρέπει και να μετατρέπεις την αντίθετη γνώμη σου, σε πράξη. Αν εναντιώνεσαι σε κάτι τέτοιο, οφείλεις να παρουσιάζεις στην περιφέρεια- παρά τις δυσκολίες- κάποια θεάματα που και εσύ πιστεύεις ότι αξίζουν τον κόπο και αισθάνεσαι περήφανος γι αυτά.»

Υπάρχουν δηλαδή παραστάσεις για τις οποίες ντρέπεται;

«Οχι, αλλά υφίστανται περιπτώσεις που μπορεί να θέλησες να κάνεις το καλύτερο και να μην το κατόρθωσες. Παραστάσεις στις οποίες δεν πέτυχες τους στόχους που έθεσες»

Ο χώρος του θεάτρου για τον Γιώργο Κιμούλη, έχει αγγίξει ένα σημείο αρκετά επικίνδυνο, τώρα με τον κορονοιό. «Θεωρείται ότι τα θέατρα μαζί με τα νοσοκομεία, αποτελούν εστίες υπερμετάδοσης του κορονοιού. Είναι ακατανόητο… Στα θέατρα και σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις που βρέθηκα τηρούνται με ακραία προσοχή τα ενδεδειγμένα μέτρα, σύμφωνα με το υγειονομικό πρωτόκολλο. Τηρούνται με τρομακτική αυστηρότητα, σεβασμό και ευλάβεια.
Είναι άδικο να ακυρώνονται παραστάσεις επειδή θεωρούνται επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία οι συνθήκες στο χώρο του θεάτρου.»

Ναι, αλλά ποιοι το θεωρούν αυτό. Το κοινό ή οι επίσημοι;

«Οι παραστάσεις κρίνονται επικίνδυνες από τους επισήμους και όχι από τον κόσμο, που φοβάται. Προγραμματίζεις κάτι και μετά μαθαίνεις ότι ακυρώνεται. Αυτό συμβαίνει συχνά επειδή κάθε Δήμος και δημοτική επιχείρηση ερμηνεύουν κατά το δοκούν το υγειονομικό πρωτόκολλο. Και δημιουργεί μιαν άδικη επίθεση σε ένα χώρο, που ενδεχομένως να μην θεωρείται από κάποιους και τόσο σοβαρός..

Τέσσερις δεκαετίες στη σκηνή, με μικρότερη παρουσία στον κινηματογράφο, ελάχιστη στην τηλεόραση, αλλά με σημαντικό αποτύπωμα σε ό,τι έκανε. «Είναι τεράστιες οι αλλαγές απ όταν πρωτοξεκίνησα, σε όλα τα επίπεδα. Από τις σχέσεις, τον τρόπο αντιμετώπισης μιας θεατρικής πράξης αλλά και των ηθοποιών επάνω και κάτω από τη σκηνή. Και το κοινό έχει αλλάξει, σίγουρα,αλλά δεν ανήκω σε εκείνους που θα το χαρακτηρίσουν με έναν, δύο ή περισσότερους επιθετικούς προσδιορισμούς. Πιστεύω στη ρήση του Γιώργου Χειμωνά ότι η Τέχνη δεν μιλά στους πολλούς, ούτε στους λίγους, αλλά στον καθέναν χωριστά. Κατ επέκταση δεν μπορείς να ξέρεις πόσο έχεις ακουμπήσει καθέναν από τους θεατές.»

Στην ερώτηση για τα σχέδια και τα όνειρά του, απαντά ότι « πολλές φορές παίρνουν σάρκα και οστά, άλλες πάλι δεν γίνεται. Αρκετά από τα δικά μου όνειρα μου τα πραγματοποίησα γιατί αν δεν το κάνεις θα μετατραπούν σε εφιάλτες και δεν θα μείνει χώρος ώστε να έρθουν νέα »

Και ομολογεί ότι θα ήθελε να ήταν ένας άλλος «ένας διαφορετικός ηθοποιός απ αυτόν που είμαι. Καλύτερος. Δεν είναι εύκολο….Η γενιά μου έβλεπε τα πράγματα με μια πολυετή προοπτική. Τώρα τα παιδιά δυστυχώς δεν φαντάζονται τον εαυτόν τους έτσι. Εχουν προοπτική πολιτικών, δηλαδή 3 έως το πολύ 5 χρόνια. Ως εκεί βλέπουν το μέλλον τους. Ομως, δημιουργείται πρόβλημα στην ποιότητα της παροδικής σου πράξης. Λάμπει διαφορετικά το παρόν αν σκέπτεσαι ότι αυτό θα έχει μια διάρκεια.»

Ως μεγαλύτερο κίνητρο δημιουργίας θεωρεί τη δυσκολία. «Αν μου πει κάποιος να κάνω ό,τι θέλω , δεν θα κάνω τίποτα. Την έχω ανάγκη τη δυσκολία και δεν μπορώ να πω ότι είμαι φίλος με όσους τα κάνουν όλα. Δεν μου αρέσει. Εάν λοιπόν μπορώ να κάνω ένα όνειρο θα ευχηθώ να πραγματωθεί κατά το δυνατόν καλύτερα η νέα παράσταση στο ΚΘΒΕ «Ο πατέρας».

Στο κλείσιμο της συζήτησης με τον σπουδαίο ηθοποιό μια αναφορά στα νιάτα και στην πατρότητα.. «Οι νέοι πρέπει να σχεδιάζουν σε βάθος χρόνου. Για εμάς τους μεγαλύτερους ο ορίζοντας εκ των πραγμάτων, στενεύει. Και να μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν αντιγράφουν αυτό που τους λες, αλλά αυτό που κρύβεις.»

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΑΘΗΝΑ +
spot_img

Συμβαίνει στην Αθήνα