Την στιγμή που η φονική πανδημία- συνεχίζει να θερίζει παγκοσμίως ανθρώπινες ζωές, υπάρχει μία γυναίκα, που ξέρει να βρίσκει το θετικό και να το αναβιώνει, πάντα μέσα από καθετί αρνητικό, εκφράζοντας την Τέχνη της: η μοναδική εικαστικός Άντζι Καρατζά είναι μαζί μας.

Από την: Ελένη Σούρδη

Μέρος πρώτο: «Οι ευχές, τα γούρια και τα μηνύματα ελπίδας»

Ε. Σ: Ευχαριστούμε πολύ για την ανταπόκριση στο κάλεσμα μας. Πώς γεννήθηκε το φετινό σας γούρι, τι αποτέλεσε έμπνευση για εσάς και πως γίνατε τόσο εφευρετική μέσα από μία Πανδημία, που τα κεφάλια της ξεπετάγονται (μέχρι και τώρα που μιλάμε) σαν της Λερναίας Ύδρας?

Ά. Κ: Περιμέναμε πώς και πώς το ’21, το έτος Επ-Ανάσταση και να που έφυγε, αφήνοντας πίσω του μια ιδιαίτερη μυρωδιά μπαρουτιού.

Φτάσαμε ήδη στο 2022, που όλοι ευχόμαστε και ελπίζουμε να είναι μια καλύτερη χρονιά. Ως «γατού» εικαστικά και με pet σκύλο, το δύο, έγινε γάτα και χέρι γάτας και μετά, γύρισε ανάποδα.

Τα δυάρια αγκαλιάστηκαν, οι γάτες φιλήθηκαν και σχημάτισαν το τέλειο σχήμα της καρδιάς, σχημάτισαν την Αγάπη. Δώρο που όλοι θα θέλαμε πάντα. Έγινε και cat-ι άλλο. Εμφανίστηκε ένα Ωμέγα. Μακάρι ο ιός που έχει διεισδύσει στις ζωές μας και στα όνειρά μας και που διεκδικεί να πάρει μεγάλο μερίδιο της ιστορίας μας -μιας παγκόσμιας ιστορίας- να φτάσει στο ωμέγα του, στο τέλος του, φέτος. Μετά το Όμικρον, ας «πηδήξει» τα υπόλοιπα γράμματα της αλφαβήτου.. Ε, και τότε, θα μπορέσουμε να πούμε «..Δε δίνω δυάρα!..*» και όλοι μαζί, γάτες, άνθρωποι, όλη η γη, να γίνουμε μια αγκαλιά, που τόσο μας έλλειψε!

*Ρεμπέτικο του 1948, που ερμήνευε ο Σταύρος Καλούμενος.

Ε. Σ:η αγάπη είναι κάτι, σαν τον αέρα που αναπνέετε? Έτσι να υποθέσω, γεννήθηκε και το δεύτερο γούρι του 2022?

Ά. Κ: (χαμογελάει ευχαριστημένη). Αυτό ακριβώς είναι Ελένη, όπως το περιέγραψες στην ερώτηση σου. Κόπηκαν και κάποια γούρια με το σύνθημα «Αγάπη, μόνο» σε φλούο ροζ πλεξιγκλάς. Γιατί πιστεύω πως το μόνο φάρμακο με το οποίο πρέπει να μπολιαστούμε, είναι η Αγάπη.

Με αυτή την φράση, εύχομαι σε όλους: δημιουργικότητα, δημιουργική τρέλα, ελευθερία, αλληλεγγύη και Αγάπη!

Ε. Σ:Έχετε σαν μήνυμα, μέσα από μερικές σας προσωπικές εμπειρίες, να μας προτείνεται, πως να μην κλείνουμε το παράθυρο στον θετικό αέρα, της ζωής μας?

Ά. Κ: Α, καλή ερώτηση!

Λοιπόν, ας μην ξεχνάμε για το καλό μας, τα εξής:

Να μην πέφτουμε, ποτέ, χαμηλά…

Να μη διχαζόμαστε, cat-ι που επιβάλλουν οι «ασυνάρτητοι».

Να κρατάμε ψηλά το κεφάλι και να παραμείνουμε ανώτεροι Άνθρωποι.

Αγάπη, μόνο!

Θα τα cat-αφέρουμε!

Καλή, καλύτερη χρονιά!

Μέρος δεύτερο: «Προσωπικά δεδομένα».

Ε. Σ:Είναι μια κι έξω η ζωή μας και ποτέ δεν μας ρωτάει για το τι θα μας φέρει?

Ά. Κ: Είμαστε οργανισμοί, «φέροντες» μια ζωή, που είναι στο χέρι μας να την κάνουμε όμορφη, όση ασχήμια κι αν κυκλοφορεί εκεί έξω…

Ε. Σ: Ηθοποιός σημαίνει «φώς». Εικαστικός (γενικώς) για εσάς, τι σημαίνει?

Ά. Κ: Μα φως, βέβαια. Ο πολιτισμός είναι φως στα σκοτάδια που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν. Και μείς οι καλλιτέχνες, πολλές φορές είμαστε σαν τους σπηλαιολόγους ή τους ανθρακωρύχους. Ξέρεις, με έναν φακό στο κεφάλι μας, προσπαθώντας να ρίξουμε φως σε μια άλλη αλήθεια ή σε ένα άλλο ψέμα. Κανονικά, θα έπρεπε να λουζόμασταν στο φως, αλλά έτσι όπως έχει ανέβει το ηλεκτρικό, θα την παλεύουμε με τα κεριά. Αλλά πάντα θα επιμένουμε.

Ε. Σ:Η αύρα και τα έργα σας δείχνουν, ότι έχετε αποδεχτεί τον εαυτό σας. Το πετύχατε κάποια κομβική στιγμή της ζωής σας? Η συνεχώς παλεύετε για αυτό? Είναι μέρος της συνταγής, για να κρατάμε το κεφάλι ψηλά?

Ά. Κ: Έχω μια περίεργη αίσθηση του εαυτού μου, από όταν ήμουν πολύ μικρή. Ένιωθα σα να πρωταγωνιστώ σε ένα παραμύθι που έφτιαχνα την ιστορία του. Και παρόλο που πάντα μου άρεσε και μου αρέσει ο μύθος, άλλο τόσο αγαπούσα και αγαπάω την απομυθοποίηση. Αλλά πάνω απ’ όλα, την ποίηση. Αποποιούμαι την εκποίηση. Τα έργα είναι εγώ και εγώ είμαι τα έργα. Το σπίτι μου είναι μέρος του παραμυθιού, τα ρούχα μου πολλές φορές, φτιάχνονται από κομμάτια που περισσεύουν από τα έργα μου. Η γάτα, είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας και εγώ, γίνομαι εκείνη και τούμπλαλιν. Μου αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι. Κι αν η τέχνη δεν έχει παιχνίδι, ε, τότε, δεν είναι τέχνη. Αποδέχτηκα και υποδέχτηκα τον εαυτό μου, όταν έκανα την πρώτη μου επαναστατική πράξη, γράφοντας ποιήματα στις Πανελλήνιες εξετάσεις, ενώ ήξερα τα θέματα, αλλά ταυτόχρονα, ήξερα πως θα ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη. Δεν μπορώ να πω πως παλεύω γι’ αυτό. Παλεύω για να μπορώ να κρατάω ψηλά το κεφάλι σε μια δύσκολη, από κάθε άποψη, εποχή για καλλιτέχνες, για να μπορώ να συνεχίζω ανεξάρτητη/μεμονωμένη.

Ε. Σ:Τι δεν θεωρείτε Τέχνη?

Ά. Κ: Την κακογουστιά της πολιτικής.

Ε. Σ:Πιστεύετε ότι τα Όχι χτίζουν καριέρες και όχι τα Ναι?

Ά. Κ: Δυστυχώς, στην Ελλάδα ΔΕΝ χτίζονται καριέρες. Πορευόμαστε μόνοι μας, με τις δυνάμεις μας, ειδικά αν δεν είμαστε στα πιο συστημικά και σίγουρα μονοπάτια. Πιστεύουμε και υπερασπιζόμαστε τα «Όχι» αλλά πολύ συχνά, μετατρέπονται σε «Ναι».

Ε. Σ:Έχετε αγαπημένο τραγούδι, συγγραφέα, ποιητή? Περιγράψτε μας το γιατί, για το κάθε ένα ξεχωριστά.

Ά. Κ: Τα τραγούδια, η ποίηση και η λογοτεχνία, είναι δρόμος που χαράζει αλληλένδετες συμφωνίες αγάπης, ομορφιάς και φαντασίας. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο μπαμπάς μου άκουγε κλασσική μουσική και όπερα, αλλά και ρεμπέτικα και τραγουδούσαν κι οι δυο μου γονείς, όπως και χόρευαν. Κάθε Σάββατο, δεν έχαναν την ευκαιρία να κάνουν πάρτι… Στην εφηβεία, ο αδελφός μου με είχε πάει σε φοβερές συναυλίες σε μικρά μπαρ του Λονδίνου, με ρέγκε και τζαζ. Μετά από ένα ατύχημα που είχα στα 14 χρόνια μου, διάβασα πάρα πολύ. Μέχρι τα 20, είχα διαβάσει ό,τι κυκλοφορούσε σε Μπορίς Βιάν, Μαγιακόφσκυ, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Ζωρζ Μπατάιγ, μέχρι Μπουκόφσκυ και Ντε Σαντ… Όλοι αυτοί, αγαπημένοι, όπως και πολλοί άλλοι. Τουργκένιεφ, Αχμάτοβα, Ελένη Βακαλό. Αγαπημένος, όποιος καταφέρνει να σε ταξιδέψει σε μια νέα πραγματικότητα. Αγαπημένος τραγουδιστής, αλλά και προσωπικότητα, ο «φευγάτος» Lee Scratch Perry, που «έφυγε» πρόσφατα και ένα από τα πολλά αγαπημένα, το κομμάτι «chase the devil» του Max Romeo.

Ε. Σ: Έχετε ένα τεράστιο βιογραφικό. Στέκομαι στο 2022. Σήμερα διδάσκετε Πειραματικό Σχέδιο στο προπτυχιακό επίπεδο και στο μονοετές εργαστήριο Ζωγραφικής στη σχολή ΒΑΚΑΛΟ. (Σπουδές στο γενικό σύνολο: MA και BA University of Derby/Σχολή Βακαλό :Οπτική Επικοινωνία και Διαδραστικά Μέσα, Γραφιστικές Εφαρμογές και ΑΣΚΤ :Ζωγραφική). Πως βιώνετε όλη την κατάσταση της Πανδημίας σε σχέση με την δουλειά σας ? Τι μήνυμα στέλνετε σε όλα τα παιδιά που αποφασίζουν να μυηθούν στον χώρο της Τέχνης σήμερα?

Ά. Κ: Θα ξεκινήσω ανάποδα. Τα βιογραφικά, ποτέ δεν είχαν σημασία. Δυστυχώς, βέβαια. Οι περισσότεροι αγωνίζονται να προσθέτουν πράγματα, γιατί είναι της άποψης πως «το μέγεθος μετράει»… Βιογραφικό, είναι μια συλλογή. Συλλογή εμπειριών. Πιστεύω στα νέα παιδιά και δουλεύω με νέους από όταν ήμουν φοιτήτρια και με μικρά παιδιά δημοτικού, αργότερα. Το μήνυμα είναι να μην περιμένουν πολλά «μπράβο» και αναγνώριση και να μη ζουν γι’ αυτά. Πρέπει να ασχοληθούν με τις τέχνες, για να κάνουν το κέφι τους και να χαίρονται. Μακάρι να έχουν την τύχη και τη χαρά να την επικοινωνήσουν και σε άλλους, γιατί τέχνη είναι επί-κοινωνία. Η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Βλέπεις αλλιώς τα πράγματα, δεν τα παρακολουθείς, απλώς. Και, βλέπω, σημαίνει επινοώ, όπως έλεγε ο Νταλί. Ακόμα κι αν αυτά τα πράγματα, είναι μια πανδημία. Σε κρατάει ζωντανό η τέχνη και σε μπολιάζει με το φάρμακο της χαράς και της αγάπης: Το καλύτερο εμβόλιο!

Ε. Σ:Σας ευχαριστούμε θερμά για την εποικοδομητική συνέντευξη, που μας χαρίσετε. Τι εύχεστε για το 2022 για έναν καλύτερο κόσμο?

Ά. Κ: Μικρός προφήτης ἔρριξε σὲ κορασιὰ τὰ μάτια,
καὶ στοὺς κρυφούς του λογισμούς χαρά γιομάτους εἶπε:
«Κι ἂν γιὰ τὰ μάτια σου Καλή, κι ἂν γιὰ τὴν κεφαλή σου,
κρίνους ὁ λίθος ἔβγανε, χρυσὸ στεφάνι ὁ ἥλιος,
δῶρο δὲν ἔχουνε γιὰ Σὲ καὶ γιὰ τὸ μέσα πλοῦτος.
Ὄμορφος κόσμος, ἠθικός, ἀγγελικὰ πλασμένος. /1849 Διονύσιος Σολωμός – Εἰς Φραγκίσκα Φράϊζερ.

Εύχομαι να αξιωθούμε να δούμε έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο. Δύσκολο… Αλλά ο καθένας μας, ας ποτίσει με λίγη τέχνη τη συνείδησή του, για να καταφέρει να ανθίσει μια όαση στην ουτοπία, έστω.

Ευχαριστώ κι εγώ.