«Να καταλάβουν όλοι ότι έχουμε δύο ζωές και η δεύτερη ξεκινάει όταν καταλάβουμε ότι έχουμε μια. Ας το καταλάβουν αυτό και ας πλημμυρίσουν τον κόσμο, το σύμπαν, τη γη, με αγάπη, αντί για βία. Όπως έλεγε και ο Ζακ: δεν το έχω με τη βία από όπου και αν προέρχεται» .
Με αυτά τα λόγια έκλεισε τη συνέντευξή της η Μαρία Cyber Κατσικαδάκου, ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στην Ελεωνόρα Ορφανίδου για τα προσωπικά της βιώματα, την κοινωνική πίεση, το ρόλο της Πολιτείας, και τη πορεία της κοινωνίας προς την αποδοχή.
«Η εμφάνιση και η φωνή μου ξεγελάει, οπότε για έναν άνθρωπο, στο φύλο του οποίου μπαίνει ερωτηματικό, δεν υπήρχε περίπτωση να μην φάει κακοποίηση και bullying.Έχω φοβηθεί πολλές φορές, άλλα πάντα το αντιμετώπιζα με τσαμπουκά. Μία μόνο φορά “έπεσα κάτω” και ήταν σαν να με μυρίστηκαν και ήρθαν για να με “χτυπήσουν” κι άλλο. Το 2018 και το 2019 έζησα τόσο bullying που ήταν ό,τι ποιο σιχαμένο έχω αντιμετωπίσει ποτέ στη ζωή μου. Ακόμα και από την ηλικία των 5 ετών -που δεν είχα αναπτυχθεί- στην παραλία φόραγα μόνο το κάτω μαγιό. Έρχεται ένα ζευγάρι με βουτάει και προσπαθεί να μου το κατεβάσει για να δει εάν είμαι κορίτσι ή αγόρι. Ανατριχιαστικά φρικτό»
Σεξουαλικός προσανατολισμός, ταυτότητα φύλου και καθημερινότητα: «Είναι πολύ δύσκολη η ζωή για εμάς. Όταν βγεις εκεί έξω και δηλώσεις αυτό που είσαι χάνεις ευκαιρίες. Υπάρχει μεγάλη ανισότητα με βάση το φύλο.’Οσο και να θες να το βάλεις στην άκρη και να ζήσεις σου βγαίνει συνέχεια μπροστά. Εκτός και αν το κρύψεις που αυτό έχει άλλα τραύματα. Δεν έχουμε μια κοινωνία που σε αντιμετωπίζει το ίδιο αν είσαι gay ή αν είσαι straight. Δεν είναι η ζωή ίδια για σένα και για μένα ,δεν μας φέρεται το ίδιο η ζωή. Όταν από παιδάκι ξέρεις ότι είσαι διαφορετικό, γιατί το βιώνεις και το ζεις ,μαθαίνεις ότι σε κάθε σου κοινωνική δραστηριότητα και εμφάνιση δεν θα περάσεις απαρατήρητος, οπότε μαθαίνεις να ζεις με αυτό, δεν κρύβεται. Δεν μπορώ ξαφνικά να αποκτήσω μια θηλυκότητα που δεν έχω», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Θηλυκότητες σήμερα: «Στο λόγο μας βάζουμε ακόμα αρσενικό -θηλυκό αλλά δεν βάζουμε τις θηλυκότητες. Μόνο ένα ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας καταφέραμε να αλλάξουμε. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που σπάνε τα στερεότυπα, ανεξαρτήτου σεξουαλικού προσδιορισμού, αλλά είναι μικρό αυτό το κομμάτι των ανθρώπων».
Άλλο ανεκτικότητα και άλλο αποδοχή: «Το να φτάσεις στην αποδοχή θέλει πάρα πολύ δουλειά με τον εαυτό σου. Ελάχιστοι έχουν κάνει δουλειά με τον εαυτό τους και ακριβώς για αυτό έχουν ανεκτικότητα και όχι αποδοχή. Έχουμε πολλούς αγώνες να δώσουμε ακόμα».
Γυναικοκτονίες: «Έχουμε τόσες γυναικοκτονίες και όμως ακόμα και τώρα γυναίκες πηγαίνουν και καταγγέλλουν περιστατικά στα αστυνομικά τμήματα και δεν γίνεται τίποτα. Με τι κουράγιο και δύναμη μετά, και σε ποιες δομές να πάνε για να προστατευτούν από τον μελλοντικό δολοφόνο τους. Δεν μπορεί να αφήνεις μια κακοποιημένη γυναίκα έξω και να μην της λύνεις κάποια πρακτικά ζητήματα. Μπορεί να έχουν γίνει πράγματα αλλά όχι ουσιαστικά».
Ο ρόλος της πολιτείας «Στους αγώνες που κάνουμε η πολιτεία στέκεται ανάποδα, στέκεται απέναντί σου, χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση του Ζακ. Είδαμε ότι η πολιτεία όχι μόνο δεν βοηθάει αλλά σου βάζει και τρικλοποδιά. Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά αυτά είναι σταγόνες».
Performance του αιδοίου «Είχα κάνει και μια ταινία μικρού μήκους για την ορατότητα του αιδοίου. Το αντρικό όργανο είναι ορατό, κάνει statement, σε αντίθεση με το αιδοίο το οποίο δεν έχει ορατότητα, είναι εσωστρεφές. Είχα προσπαθήσει λοιπόν να πω πως πρέπει να δώσουμε την ίδια ορατότητα που έχουμε δώσει στο αντρικό όργανο και στο γυναικείο. Να καταλάβουμε ότι από την φύση υπάρχει κάτι το οποίο είναι φωνακλάδικο και λερώνει και υπάρχει και το άλλο που είναι σιωπηλό που μπορεί να προσποιηθεί. Και αφού μιλάμε για έμφυλη βία και για σεξισμό, να δώσουμε την ίδια ορατότητα σε αυτό από το οποίο γεννηθήκαμε, έτσι ώστε να απελευθερωθεί και το άλλο, το οποίο καλείται να κάνει performance και παράλληλα να σεβαστούμε και το άλλο βιολογικό όργανο».
