back to top
23.1 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

23.1 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Η Μ. Πολύζου στον Αθήνα 9.84: Πέρασαν πολλά χρόνια από όταν κακοποιήθηκα από τον πατέρα μου για να μπορέσω να νιώσω ελεύθερη

Διαβάστε επίσης

Η εξομολόγησή της, όσες φορές κι αν την ακούσεις, σε καθηλώνει, σε ανατριχιάζει. Πως να χωρέσει, άλλωστε, ο ανθρώπινος νους ότι από την ηλικία των 11 ετών, ο ίδιος της ο πατέρας την κακοποιούσε σεξουαλικά.

Η Μαρία Πολύζου, κορυφαία μαραθωνοδρόμος και μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Μαραθωνίου της Αθήνας, είναι μια γυναίκα με απαράμιλλη θέληση και θάρρος που εντυπωσιάζει. Η δύναμη της ψυχής της, ακόμα πιο σπάνια, ανυπέρβλητη, ίσως εξωπραγματική. Όχι μόνο κατάφερε να αντιμετωπίσει τον προσωπικό «Γολγοθά» της σωματικής και σεξουαλικής της κακοποίησης και να αναδυθεί από το σκοτάδι στο φως αλλά και να συγχωρήσει τον άνθρωπο που της προξένησε τόσο μεγάλο κακό, οδηγώντας τον – όπως και τον εαυτό της- λίγο πριν φύγει από τη ζωή, στη δική του απελευθέρωση.

Η περιγραφή των τελευταίων στιγμών δίπλα στον πατέρα της, όπως την ανέσυρε από τη μνήμη της, σε μια εκ βαθέων συζήτηση με τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου με αφορμή το αφιέρωμα του Αθήνα 9.84 για τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, κόβει την ανάσα. Όπως χαρακτηριστικά είπε, αυτός ήταν ο μεγαλύτερος μαραθώνιος που έχει διανύσει στη ζωή της.

«Όταν ένιωσα ότι ήταν στα τελευταία του, πήγα στην Πάτρα, στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, και ενώ ποτέ δεν τον πλησίαζα γιατί ήθελα να κάνω εμετό, εκείνη τη στιγμή, έκατσα δίπλα του. Πρέπει να έχεις ελευθερωθεί για να βρεις τη δύναμη να φτάσεις στο κρεβάτι του ανθρώπου που σε κακοποίησε, του ίδιου σου του πατέρα, και να του πεις ”σε ευχαριστώ που με έφερες στη ζωή”.

Εκείνη τη στιγμή, μου είπε για μια και μοναδική φορά ”συγνώμη παιδί μου γι αυτό που σου έκανα”. Δεν ξέρω αν το περίμενα μια ζωή, αν το χρειαζόμουν ή αν με ενδιέφερε. Του είπα ”μη ζητάς συγνώμη από εμένα αλλά από τον Θεό. Ένιωσα ότι αγκάλιασα το κεφάλι του σαν να κρατάω το κεφάλι ενός παιδιού. Και παρόλο που εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην καταλάβαινε πάρα πολλά, ήθελα να κάνω το καθήκον μου ως παιδί. Είπαμε μαζί το ”Πάτερ Ημών”. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη απελευθέρωσή μου. Από εκεί και πέρα τραβάει ο καθένας το δρόμο του, είτε σε αυτή τη ζωή είτε στην επόμενη».

Για να φτάσει στο στάδιο της συγχώρεσης και της λύτρωσης, είχε προηγηθεί μια μακρά προσωπική διαδρομή αλλά και δύο απόπειρες αυτοκτονίας σε ηλικία 13 και 14 ετών, μέχρι να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της και να ονειρευτεί.

Εξήγησε τι ήταν τελικά αυτό που την ώθησε να μιλήσει για την «κόλαση» που κουβαλούσε μέσα της όλα αυτά τα χρόνια, να ορθώσει το ανάστημά της και να κατορθώσει να καταξιωθεί στο χώρο του αθλητισμού.

« Ήταν εύκολο να βγω τώρα και να μιλήσω. Πέρασαν πολλά χρόνια από όταν συνέβη η κακοποίηση για να μπορέσω να νιώσω ελεύθερη. Πλέον, μπορώ να μιλάω γι αυτά που έχω περάσει στη ζωή μου, χωρίς να σφίγγεται η ψυχή μου. Φυσικά, δεν τα έχω ξεχάσει. Απλά μπορώ πια να τα θυμάμαι χωρίς να πονάω, να μιλάω γι αυτά χωρίς να κομπιάζω. Προχώρησα, το δούλεψα. Ήρθα στην Αθήνα και πήγα στο Πανεπιστήμιο για να κατακτήσω τα όνειρά μου. Είχα υψηλούς στόχους όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Οι μεγάλες επιδόσεις απαιτούν σκληρή προετοιμασία. Δεν χωράνε κλάψες, προϋποθέτουν μια τεράστια εσωτερική ισορροπία. Έτσι, δε σκαλίζεις το παρελθόν γιατί ξαναταράζεις τα νερά».

Εξάλλου, στην πορεία της ζωής της, ο αθλητισμός υπήρξε η διέξοδός της από το τοξικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε και έδωσε χρώμα στη ζωή και στα όνειρά της: «Για να σταθείς ξανά στα πόδια σου και να προχωρήσεις χρειάζεται τεράστια προσπάθεια. Πρέπει να κρατηθείς από κάτι που θα σε τραβήξει ψηλά. Στη δική μου περίπτωση, αυτό ήταν ο αθλητισμός. Ξεκίνησα να τρέχω και έτσι πήρα την πρώτη ανάσα ζωής. Ένιωσα να αιωρούμαι, είχα μια αίσθηση ελευθερίας. Έτσι, άρχισα να δημιουργώ πολύχρωμα όνειρα, όχι ασπρόμαυρα και εφιάλτες».

Με ιδιαίτερη συγκίνηση, περιγράφει την αντίδραση της κόρης της, όταν αποφάσισε να της αποκαλύψει όσα είχε ζήσει: « Με αγκάλιασε και μου είπε ”βρε μαμά τι έχεις περάσει, εννοείται πως πρέπει να τα γράψεις στο βιβλίο σου για να βοηθήσεις και άλλα παιδιά”. Από εκείνη την ημέρα η κόρη μου είναι πολύ πιο προστατευτική απέναντί μου».

Προέτρεψε όλα τα θύματα κακοποίησης να μιλήσουν, εκφράζοντας παράλληλα την άποψη ότι θα πρέπει να υπάρξει αυστηρότερο θεσμικό πλαίσιο για τέτοιους είδους απεχθείς πράξεις.

«Πρέπει να ληφθούν δραστικά μέτρα αλλιώς δεν θα αλλάξει η κατάσταση. Αν τα παιδιά δεν είναι ευτυχισμένα δεν θα έχουμε καμία ευτυχισμένη κοινωνία».

Τέλος, αναφέρθηκε στο ιδιόχειρο γράμμα που της έστειλε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όπου παραθέτει τις ενέργειες στις οποίες σκοπεύει να προχωρήσει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων και έθεσε εαυτόν στη διάθεσή του για την παροχή οποιασδήποτε βοήθειας.

«Είμαι στο πλευρό όλης της κοινωνίας. Είπα ”ναι” στην πρόσκληση του πρωθυπουργού. Πρέπει να υπάρχει μια ενιαία στρατηγική από παντού. Πρέπει όλοι να θέλουμε να προχωρήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση και όταν λέμε ισόβια να εννοούμε ισόβια».

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΑΘΗΝΑ +
spot_img

Συμβαίνει στην Αθήνα