«Σε κάθε βήμα μου προς την Κυψέλη ένιωθα κι εντονότερη ευδαιμονία, ‘‘αυτός είναι ο κόσμος μου!’’ σκεφτόμουν, ‘‘του ανήκω και μου ανήκει, με περιέχει και τον περιέχω!’’».
Ο Τζίμης Παπιδάκης έχει περάσει όλη του τη ζωή στην Κυψέλη. Θετό παιδί ενός ηθοποιού, παλιάς δόξας του ελληνικού θεάτρου , έχει δεσμευτεί να διατηρεί αιώνια στη μνήμη του τελευταίου ένα θέατρο στη Φωκίωνος Νέγρη, μια εμπορική πιάτσα με δευτεροκλασάτους ηθοποιούς και μια μικρή εναλλακτική σκηνή για τα Δευτερότριτα. Την περίοδο της πανδημίας, ο Τζίμης αποφασίζει ότι ήρθε ο καιρός να αλλάξει ριζικά η κατάσταση και να πάρει τα ηνία στα χέρια του. Επενδύει όλες του τις οικονομίες, ανακαινίζει εκ βάθρων το θέατρο, κλείνει τους καλύτερους συντελεστές και ετοιμάζεται πυρετωδώς για την πρεμιέρα. Όμως, η πραγματικότητα και η εποχή μοιάζει να τον έχουν ξεπεράσει κατά πολύ και η σύγκρουση μαζί τους θα είναι αναγκαστικά μετωπική και αιματηρή.
Μετά τον «Φοίνικα» και τον «Βασιλιά της», ο Χρήστος Χωμενίδης επιστρέφει στο δύσκολο παρόν, σχολιάζοντας τον άπληστο κόσμο του θεάματος και τη δημόσια αρένα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έτοιμων να κατασπαράξουν χωρίς καμία ενοχή το επόμενο θύμα. Και έχει για πρωταγωνιστή έναν ήρωα που θέλει απλά να είναι ο εαυτός του, με ολοφάνερο ιδανικό να μείνει για πάντα ο Άνθρωπος της Κυψέλης. Ακόμη και αν ο συγκεκριμένος ανθρωπολογικός τύπος κινδυνεύει να χαθεί για πάντα.
«Ξέχασα, έχασα, ελευθερώθηκα από τον εαυτό μου. Τι άχθος ο εαυτός… Πόσος μπελάς να τον κουβαλάς μέρα νύχτα με όλους τους τρόμους του. Και τα άγχη. Και τις φιλοδοξίες του… Μπας και τον ξεγελάσουμε, μήπως και του ξεφύγουμε, το ρίχνουμε στη δουλειά. Στους έρωτες. Στην τέχνη. Στον τζόγο… Πάντοτε όμως μας παραμονεύει στη γωνία. Και μας ζητάει λογαριασμό».
Το νέο μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη «Ο Τζίμης στην Κυψέλη» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Κώστας Μοστράτος
