«Θα έπεφτε όπως οι εκατομμύρια νεκροί που είχαν καταλήξει στις λάσπες: βοηθοί φουρνάρηδων από τη Σαξονία, αγρότες από τη Γαλλία και εργάτες στα εργοστάσια του Λάνκασιρ, τόση σάρκα και τόσο αίμα στο χώμα».
Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα της σύγχρονης αγγλικής λογοτεχνίας μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Το 1910, ο εικοσάχρονος Στίβεν πηγαίνει στη βόρεια Γαλλία για να γνωρίσει καλύτερα τα μυστικά της βιομηχανίας υφασμάτων. Εγκατεστημένος στο σπίτι ενός ευυπόληπτου εργοστασιάρχη της περιοχής, θα ερωτευτεί παράφορα τη σύζυγο του τελευταίου Ιζαμπέλ. Ένας έρωτας που θα αλλάξει ριζικά τον πρωταγωνιστή λίγο πριν από την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τις πρωτοφανείς σφαγές στα χαρακώματα, εκεί όπου θα ταφούν αμέτρητες αθώες ψυχές.
Ο Φοκς ξεκινάει την αφήγηση του ογκώδους μυθιστορήματός του από τον καιρό της ειρήνης και την ακραία εκδήλωση ενός μεγάλου έρωτα για να περάσει σε μία άλλη, οδυνηρή όμως, σωματικότητα, εκείνη του αναίτιου ακρωτηριασμού και ενταφιασμού στα χρόνια του πολέμου. Εναλλάσσει επιδέξια το παρελθόν με τη σύγχρονη Αγγλία του 1978, όταν οι απόγονοι των θυμάτων θα επιχειρήσουν να ανακαλύψουν την αλήθεια και τις ρωγμές της Ιστορίας, και έχει ως σταθερό μοτίβο τον ήχο των πουλιών, τα οποία στέκονται διαρκώς μάρτυρες της καταστροφής και της ελπίδας, των νεκρών και των ζωντανών.
Ο συγγραφέας έγραψε ορμητικά το βιβλίο σε ηλικία 39 ετών και σε διάστημα επτά μηνών το 1992. «Ο ήχος των πουλιών» εκδόθηκε αθόρυβα την επόμενη χρονιά για να γνωρίσει σταδιακά τεράστια αναγνώριση, να μεταφερθεί επιτυχημένα στο θέατρο και την τηλεόραση και το 2003 να βρεθεί σε μια μεγάλη έρευνα για τα αγαπημένα βιβλία του αγγλικού κοινού στη δέκατη τρίτη θέση, πριν από τη «Ρεβέκκα» και τον «Φύλακα στη σίκαλη». Κυρίως όμως κατάφερε να μείνει ως ένα αιώνιο χρονικό αγάπης για τα συνεχή θύματα των πολέμων, για όσους άθελά τους μπλέκονται στη μανιώδη δίνη της Ιστορίας.
«Οταν νύχτωνε, ο πλανήτης ίσως επανερχόταν στη φυσιολογική ροή των πραγμάτων και, ενδεχομένως, ύστερα από πολλά χρόνια, όσα είχαν συμβεί στη διάρκεια εκείνης της μέρας θα θεωρούνταν μια παρέκκλιση, θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητά στο πλαίσιο του ρυθμού της φυσιολογικής ζωής. Για την ώρα, ο Στίβεν είχε την αίσθηση ότι συνέβαινε το αντίθετο: ότι αυτή ήταν η νέα πραγματικότητα, ο κόσμος στον οποίο ήταν καταδικασμένοι πλέον να ζήσουν, και ότι η εναλλαγή των εποχών, της νύχτας και της μέρας, είχε χαθεί».
«Ο ήχος των πουλιών» του Σεμπάστιαν Φοκς κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση Αντώνη Καλοκύρη.
Κώστας Μοστράτος
