‘Ηταν 20 Σεπτεμβρίου το 1971 όταν έφυγε απο την ζωή ο Γιώργος Σεφέρης. Δύο ημέρες αργότερα ένα τεράστιο πλήθος συνόδευε τον ποιητή στην τελευταία του κατοικία με ένα παράλληλο μήνυμα κατά της δικτατορίας. Όπως αντίστοιχα είχε γίνει στην κατοχή με την κηδεία του Κωστή Παλαμά.
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια απο τον θάνατό του Γ.Σεφέρη με το έργο του να συνοδεύει την πορεία της Ελλάδας αυτές τις πέντε δεκαετίες.
Στο σπίτι όπου κατοικούσε στην οδό Άγρας πολλά παραμένουν όπως ήταν πριν απο μισό αιώνα,ντουκουμέντα, έπιπλα, προσωπικά αντικείμενα του Νομπελιστα ποιητή, τα οποία φυλάσσει και συντηρεί η κα Άννα Λόντου -κόρη της Μαρώς Σεφέρη όπως αφηγείται στον “Αθήνα 9.84” και την εκπομπή “Μια ημέρα στην Αθήνα” (20/9/21).
Αναφέρθηκε πρωταρχικά στην οικία του ποιητή και την προσπάθειά της να την διατηρήσει ανέπαφη. ΄Οποιος εισέρχεται στο σπίτι, στην οδό Άγρας στο Παγκράτι, σε μια όμορφη γειτονιά, έχει την δυνατότητα να δει το καθιστικό, το γραφείο, αλλά και τα προσωπικά αντικείμενα, του ποιητή. Στην πίσω αυλή, με τον όμορφο περιποιημένο κήπο, ο οποίος συνορεύει με το δασάκι του Καλλιμάρμαρου, εξακολουθούν να έρχονται τα κοτσύφια. Άλλωστε η φύση και τα πουλιά ήταν αγαπημένες αναφορές, στα ποιήματα του Σεφέρη.
Σε μια χρονική αναδρομή στην κηδεία του Γιώργου Σεφέρη, περιέγραψε τις συγκινητικές εικόνες με το πλήθος κόσμου το οποίο συνόδευε – διανύοντας μια μεγάλη διαδρομή – την πομπή εκείνη την ημέρα. ‘Ηταν μια δυνατή φωνή των ανθρώπων κατά της δικτατορίας, τραγουδώντας, ”Στο περιγιάλι το κρυφό” ποίημα το οποίο είχε μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η κα Λόντου έζησε αρκετά χρόνια κοντά στον ποιητή, “ενας χαριτωμένος άνθρωπο με περίσσια τρυφερότητα και αγάπη, με χιούμορ, με λίγα λόγια …μοναδικός”.
Στην μνήμη μένει βέβαια και η ανακοίνωση της βράβευσης του ποιητή με το Νόμπελ Λογοτεχνίας τον Οκτώβριο του 1963. Το κλίμα χαράς εκείνης της ημέρας για όλους τους δικούς του ανθρώπους. “Το σπίτι είχε γεμίσει με τους – σχετικά λίγους- ανθρώπους που χάρηκαν με αυτή την μεγάλη χαρμόσυνη είδηση. Από τους πρώτους που έσπευσαν να τον συγχαρούν ήταν ο Ηλίας Βενέζης” λέει η κα Λόντου ” Για τον ίδιο τον Σεφέρη ήταν τέτοιο το σοκ της χαράς, έτσι ώστε μαζί με τη μητέρα μου έφυγαν για λίγες μέρες στους Δελφούς – ένα μέρος το οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα ο ίδιος. Κι αυτό γιατί ο Σεφέρης ως άνθρωπος δεν ήθελε να εκδηλώνει δημόσια τα αισθήματά του”.
Λίγο καιρό αργότερα τον Δεκέμβριο του 1963 ο Γ.Σεφέρης εκφώνησε την περίφημη ομιλία στην τελετή απονομής των βραβείων Νόμπελ.
“Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται”
