Η θέση των αιχμαλώτων σε κάθε πόλεμο είναι δεινή και η επιβίωσή τους βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια των δεσμωτών τους.
Για να γίνει κατανοητή η θέση τους κατά την περίοδο της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης πρέπει να απομακρυνθούμε από άστοχες ηθικολογικές κρίσεις, οι οποίες συνιστούν ανιστορική προσέγγιση.
Οι εμπλεκόμενοι στη μάχη από όλες τις πλευρές ήταν «υποψήφιοι αιχμάλωτοι» και σίγουρα δεν μπορούσαν να ελπίζουν στον οίκτο των αντιπάλων. Αντίπαλοι των Ελλήνων ήταν οι Τούρκοι και όσοι συμπαρατάσσοταν με αυτούς. «Οι Εβραίοι, εξαιτίας των εχθρικών τους κατά των Ελλήνων εκδηλώσεων, συγκαταριθμούνται στους πιο μισητούς εχθρούς τους».*
Μια άλλη ομάδα εμπλεκομένων στον πόλεμο ήταν οι Γάλλοι στρατιώτες και αξιωματικοί που συνόδευαν τον Ιμπραήμ.
Ο Κασομούλης αναφέρει ότι σε μια ξαφνική αντεπίθεση των Ελλήνων στο Μεσολόγγι οι Έλληνες φώναζαν «-Αξιωματικούς (Φράγκους) πιάστε»…..
Μερικοί Γάλλοι , οίτινες ήσαν εις την υπηρεσίαν, συλληφθέντες εβασανίζοντο, σύροντές τους καταγής από τα πόδια μανιασμένοι οι Έλληνες, εφώναζαν…
-Παρντόν, παρντόν!
Ένας μάλιστα πολλά φιλότιμος, μη θέλων να εισέλθει επειδή αποφάσισαν να τον σβαρνίσουν επαρακάλεσεν τους στρατιώτας να τον φονεύσουν. Τον εφόνευσαν από τη μανίαν (των), διότι ήτον Χριστιανός και μας πολεμούσεν».[2]**
Οι Έλληνες ακολουθώντας πρακτικές των μέχρι προ ολίγου δυναστών τους φέρονταν σκληρά στους αιχμαλώτους. Η μακραίωνη κακοπάθεια έβγαινε τώρα στην επιφάνεια και ο πόλεμος ήταν το ιδανικό περιβάλλον.
Πηγές: * ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ. Α. , «ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ» (Θεσσαλονίκη 1941) σελ. 5
** ΚΑΣΟΜΟΥΛΗ. Ν. , «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ» τόμος 2ος Αθήνα 1940 σελ. 205
Κείμενα: Παύλος Κουτουζής
Εκφώνηση: Άννα Μπάστα
