«Νιώθω ότι θα μπορούσε να συμβεί ξανά, ότι θα μπορούσε να ξανασυμβεί ανά πάσα στιγμή. Δεν νιώθω ασφαλής εδώ».
Ένα διαφυλετικό ζευγάρι, ο άντρας λευκός, η γυναίκα μαύρη, μετακομίζει το 1976 στη νέα του κατοικία στο Λος Άντζελες. Και οι δύο συγγραφείς, αυτός, ο Κέβιν, μόλις έχει γνωρίσει μια σχετική επιτυχία, αυτή, η Ντέινα, κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει. Την ώρα που τακτοποιούν τα βιβλία τους, η Ντέινα χάνει τις αισθήσεις της για να βρεθεί ξαφνικά σε ένα ποτάμι, όπου ένα μικρό αγόρι πνίγεται. Το σώζει, κάτι που θα χρειαστεί να συμβεί αρκετές φορές στη συνέχεια, όταν θα αναγκαστεί να ξαναγυρίζει συνεχώς στο παρελθόν, στις αρχές του 19ου αιώνα και σε μία φυτεία με σκλάβους, σε μια εποχή και σε μία κοινωνία όπου το να είσαι μαύρος και γυναίκα αποτελούσε ανεπίτρεπτο έγκλημα.
Η Οκτάβια Μπάτλερ δημοσίευσε το «Εξ αίματος» το 1979 σε ηλικία 32 ετών για να αποτελέσει αμέσως το βιβλίο της ορόσημο στον τρόπο συγχώνευσης του κοινωνικού μυθιστορήματος με το φανταστικό. Με έναν μοναδικό, καθηλωτικό αφηγηματικό ρυθμό, η συγγραφέας εξετάζει μέσα από τη ματιά του μαγικού στοιχείου απόλυτα ρεαλιστικά την κατάσταση στην Αμερική και το φυλετικό ζήτημα. Όλες οι ταλαιπωρίες, η αποδοχή της δουλείας και η ιστορική αμνησία, οι διαφορές του τότε με το σήμερα, αλλά και η επίδραση και επιρροή του παρελθόντος στο παρόν, μελετώνται διεισδυτικά σε ένα κλασικό βιβλίο, το οποίο διδάσκεται διαρκώς σε σχολεία και πανεπιστήμια της Αμερικής.
«Είχα δει να δέρνουν ανθρώπους στην τηλεόραση, σε ταινίες. Είχα δει το υποκατάστατο αίματος στην πλάτη τους και είχα ακούσει τα καλοπροβαρισμένα ουρλιαχτά τους. Όμως δεν είχα βρεθεί ξαπλωμένη κοντά τους, δεν είχα μυρίσει τον ιδρώτα τους, δεν τους είχα ακούσει να ικετεύουν και να προσεύχονται ενώ τους εξευτέλιζαν μπροστά στην οικογένειά τους. Μάλλον ήμουν λιγότερο προετοιμασμένη γι’ αυτή την πραγματικότητα από το παιδί που έκλαιγε εκεί κοντά μου».
Το μυθιστόρημα «Εξ αίματος» της Οκτάβια Μπάτλερ κυκλοφορεί σε μετάφραση Γιώργου Μπαρουξή από τις εκδόσεις Αίολος.
Κώστας Μοστράτος
