Η φωτογράφος, κινηματογραφίστρια και ταξιδιωτική συγγραφέας Τζέλη Χατζηδημητρίου δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 27 λεπτών με τίτλο «Mr. Dimitris and Mrs. Dimitroula» για τον Δημήτρη της Σκάλας Συκαμιάς Λέσβου, η «Δήμητρα της Λέσβου», όπως έγινε ευρύτερα γνωστή.
Ο Δημήτρης Καλογιάννης, η σορός του οποίου ταυτοποιήθηκε, όπως όλα δείχνουν έπεσε θύμα τροχαίου με εγκατάλειψη. Πριν εισαχθεί στο Δρομοκαΐτειο, από όπου και εξαφανίστηκε τον περασμένο Απρίλιο, ζούσε στη Σκάλα Συκαμιάς, στο συντηρητικό ψαροχώρι της Λέσβου όπου γεννήθηκε.
Η Τζέλη Χατζηδημητρίου, μιλώντας στον Αθήνα 9.84 και στη Μαργαρίτα Μυτιληναίου, αναφέρθηκε στην πρώτη της γνωριμία με τον Δημήτρη, κάνοντας λόγο για έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο ο οποίος διακρινόταν για τη μαχητικότητα και τη δυναμική του στάση, δεν είχε ποτέ προφορά μυτιληνιά, άκουγε μουσική, είχε διαβάσει πολύ, αγαπούσε τη φύση και συνήθιζε να λέει «αυτό είμαι εγώ και το υπερασπίζομαι μέσα σε μία τέτοια κοινωνία».
«Ήταν ένας άνθρωπος που δε φοβόταν, δεν κλείδωνε ποτέ την πόρτα του σπιτιού του, δεν είχε τίποτα να κρύψει, πήρε την ευθύνη του εαυτού του. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και φρόντισε και τους δύο γονείς του μέχρι το τέλος. Θα τα είχε καταφέρει, εάν δεν τον είχαν οδηγήσει οι άλλοι στα άκρα. Συνέβησαν πολλά πράγματα που τον έβγαλαν εκτός», είπε χαρακτηριστικά.
Η μοναξιά που τον διέκρινε, ήταν έκδηλη, όπως άλλωστε αποτυπώθηκε σε εκείνη κατά την παρθενική τους συνάντηση.
«Τον Δημητράκη τον γνώρισα τυχαία. Μια μέρα γυρνούσα από τη Συκαμιά, είχα μαζί και τις κάμερες και στη μέση του δρόμου, είδα έναν άνθρωπο, εμφανισιακά άνδρα που φορούσε ένα κόκκινο φουστάνι, χόρευε ζεϊμπέκικο και μια γάτα τον κοιτούσε με λατρεία.
Ήταν η πρώτη μας γνωριμία εκείνη τη στιγμή. Ξαφνιάστηκα. Από τη γατούλα που τη φώναζε Δημητρούλα προέκυψε και ο τίτλος του ντοκιμαντέρ “Mr.Dimitris and Mrs. Dimitroula”. Ήταν η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, ήταν τόση η μοναξιά αυτού του ανθρώπου. Έβαλα την κάμερα κι ουσιαστικά τραβούσε μόνη της. Με στοίχειωσε η εικόνα αυτή. Μετά του ζήτησα να γυρίσουμε το ντοκιμαντέρ και δέχτηκε».
Όπως ανέφερε, ο Δημητράκης είχε μάθει να συμβιώνει με την τοπική κοινωνία αλλά δεν μπορούσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι όλοι πήγαιναν κοντά του και κανένας δεν έμεινε πραγματικά μαζί του.
«Αρχίσαμε να μιλάμε για τον Δημητράκη μόνο όταν μπήκαν κάποια πιτσιρίκια στο σπίτι του και τον κορόιδευαν και έτσι οδηγήθηκε σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Όταν έγινε το ”μπαμ” και ήρθαν οι πρόσφυγες, ο Δημητράκης έγινε θέμα. Αυτό του άρεσε, έγινε σταρ που τόσο ήθελε, απέκτησε ορατότητα».
Τι είναι όμως αυτό που η Τζέλη Χατζηδημητρίου θα έχει πάντα φυλαγμένο στο νου και στην καρδιά της από την γνωριμία της με αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο;
«Δημιουργήθηκε τόσο μεγάλο θέμα με τον Δημητράκη, αλλά όλοι χάσαμε την ουσία. Όταν κυκλοφόρησε η ταινία και προσπάθησα να τη στηρίξω, δε βρήκα βοήθεια από πουθενά. Όλα έμειναν στα λόγια. Αυτό που μένει σε μένα από εκείνον είναι ότι ήθελα να τον καλέσω στην πρεμιέρα για να νιώσει το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι που βλέπουν την ταινία. Μου είπε, “δε φεύγω από το χωριό μου”. Θα θυμάμαι επίσης τις φράσεις του “Δε θέλω τίποτα, πάντα τα έβγαζα μόνος μου πέρα, θα τα καταφέρω κι αυτή τη φορά».
