ΙΔΟΥ:ΟΧΙ Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ, ΟΙ ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Από την : Ελένη Σούρδη
ΣΤΟ ΑΛΟΓΟ ΜΟΥ
Νίκος Καββαδίας
«Το να γράψει κανείς σ’ έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ’ ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.
Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου, κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη. Γι’ αυτό θα σου γράψω.
Στην αρχή δεν με ήθελες. Καταλάβαινες σε μένα τον άπραγο με το αδύνατο χέρι. Είχες δίκιο. Ίσως για πρώτη φορά έβλεπα άλογο από τόσο κοντά. Τ’ άλογα που είχα δει στη ζωή μου ήτανε στα Τσίρκα, που τα δουλεύανε κοζάκοι, και στις κούρσες, που τα έπαιζαν οι άνθρωποι. Αυτό με είχε πειράξει. Δεν είστε προορισμένα για τόσο χαμηλές πράξεις. Ας είναι… Αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία, καθώς λέει ο Κίπλινγκ, αυτός που τόσο σας είχε αγαπήσει και ιστορήσει.
Το ξέρω πόσο σε κούρασα. Στραβά φορτωμένο ακολούθησες υποταχτικά στις πορείες της νύχτας. Γρήγορα γίναμε φίλοι. Με συνήθισες. Έπαψα πια να σε χάνω μέσα στ’ άλλα τα ζώα της Μονάδας μας. Έπαψα να μη σε γνωρίζω.
Αν αρχίσω τα «θυμάσαι» δε θα τελειώσω ποτέ. Λατρεύω τη συντομία! Θα σου θυμίσω μονάχα τρεις νύχτες μας. (Απορώ με τον εαυτό μου απόψε. Τόσο στοργικά δε μίλησα ποτέ σε κανένα).
Θυμάσαι τη νύχτα με τη βροχή; Ανελέητα κι οι δυο μουσκεμένοι, προχωρούσαμε μέσα στη νύχτα. Μόνοι. Σε οδηγούσα ή με οδηγούσες; Κάρφωνα τα νυσταγμένα μου μάτια στο νυχτερινό παραπέτασμα, όπως δεν τα κάρφωσα τότε που αναζητούσα φανάρια στη Βόρειο θάλασσα. Η όσφρησή σου μας έσωσε. Ένας στάβλος μάς έγινε άσυλο. Παραμερίσαμε το σανό κι ανάψαμε μεγάλη φωτιά. Λέω, ανάψαμε. Εσύ μου ‘δινες θάρρος. Ξαπλωμένος σ’ άκουα να μασάς. Κατόπι σου μίλησα. Ποτέ δε συμφώνησα με τους ανθρώπους όπως τότε με σένα. Κοιμηθήκαμε συζητώντας. Εγώ ξαπλωμένος στο χόρτο. Εσύ όρθιο. Πόσοι άνθρωποι δεν κοιμούνται όρθιοι περπατώντας δίχως να ‘χουν τη δική σου νόηση; Ας είναι…
Η δεύτερη νύχτα: Τότε που μπήκαμε μ’ άλλους πολλούς μες στη μάχη. Μπορούσε κοντά από ‘κεί να κουβαλήσουμε τραυματίες. Ακούσαμε μαζί τον θόρυβο του πολέμου και τον συνηθίσαμε. Πήραμε το παλικάρι με το πληγωμένο πόδι και φύγαμε. Ποτέ μου δε σε είδα πιο προσεχτικό και τόσο αλαφροπάτητο. Είχες ξεχάσει κείνο το νευρικό σου συνήθειο να πηδάς σηκώνοντας το σαμάρι. Τα ‘χες όλα νιώσει ίσως πριν από μένα.
Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν’ αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να ‘σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.
Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι…
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.
Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.
Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες. Θα σου ξαναγράψω»!
Κούδεσι, Μάρτης 1941
Λίγα λόγια για το απόσπασμα:
(Γράφτηκε το 1941 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον τόμο «Το θαύμα της Αλβανίας απ’ τη σκοπιά της ΙΙΙ Μεραρχίας» του Ξένου Ξενίτα. Αθήνα, 1945, σσ. 136-137. Το κείμενο ουσιαστικά απευθύνεται προς το νεκρό άλογο του συγγραφέα το οποίο έχασε εν ώρα υπηρεσίας).
Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων είναι η 4η Απριλίου.
«Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει, ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούνται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο. Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυση υποχρεωτική». Απόσπασμα από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων. Υπογράφτηκε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1978. Το κείμενο αποδεικνύει και μας ταξιδεύει ανά τους αιώνες το μεγαλείο της πιο αγνής φιλίας του κόσμου όλου, όπως έχει καταγραφεί με λόγια και εικόνες από σπουδαίες προσωπικότητες αλλά και αγνώστους.
Ο μέσος σκύλος, είναι καλύτερος άνθρωπος, από τον μέσο άνθρωπο. [ΑΓΝΩΣΤΟΥ]
(Ο υιοθετημένος Άρης,από το κτήμα αδέσποτων, στο Μαρκόπουλο, χρόνια πριν, Πάσχα:περιμένει μεζέ και να μην τον πετάξουν ποτέ ξανά στον δρόμο. Από το φωτογραφικό αρχείο της υπογράφουσας και του πάτερα της συγκεκριμένα, ο κολλητός φίλος).
Τα μάτια του σκύλου που φεύγεις και τον αφήνεις, σε τυραννούν πιο πολύ κι από ενός παιδιού. Εγώ που έχω παιδιά και σκυλιά ξέρω. Ο άνθρωπος έχει αμέτρητους τρόπους να διαμαρτυρηθεί. Κλαίει, φωνάζει, βρίζει, κάνει χειρονομίες και κυρίως εκφράζει με τα λόγια πόσο τον πλήγωσες. Το σκυλί δε διαθέτει παρά τα μάτια του.
Λιλή Ζωγράφου – Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας (1922 – 1998)
Ακόμη και αν προσποιηθώ και κλείσω σφιχτά τα μάτια θα υπάρχει πάντα κάπου ένα αδέσποτο που θα με εμποδίζει να είμαι ευτυχισμένος.
Ζαν Ανούιγ – Γάλλος θεατρικός συγγραφέας (1910 – 1987)
Ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από τη συμπεριφορά του στα ζώα
Μοχάντας Καραμτσάντ Γκάντι – Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης ακτιβιστής (1869 – 1948)
Σ’ έναν τέλειο κόσμο κάθε σκύλος θα είχε ένα σπίτι και κάθε σπίτι θα είχε ένα σκύλο. Άγνωστος
Μέριλιν Μονρόε – Αμερικανίδα ηθοποιός (1926 – 1962):Τα σκυλιά ποτέ δεν με δαγκώνουν. Μόνο οι άνθρωποι.
Ο Σίγκμουντ Φρόυντ για τα ζώα
Τι σας φταίνε τα κτήνη; Εγώ προτιμώ την παρέα των ζώων από τη συντροφιά των ανθρώπων. Γιατί; Γιατί αποδεικνύονται πολύ περισσότερο ειλικρινή και αυθόρμητα. Δεν έχουν διχασμένη προσωπικότητα, το Εγώ τους δεν πάσχει. Ο πρωτόγονος, όπως και το κτήνος, είναι σκληρός, αλλά δεν έχει τη “μικρότητα” να ανήκει στην κατηγορία των πολιτισμένων όντων. Η μικρότητα είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος εκδικείται για τους περιορισμούς που του επιβάλλει η κοινωνία. Είναι το συναίσθημα της αντεκδίκησης, που εμψυχώνει τους μεταρρυθμιστές και τους κουτσομπόληδες.
Στο τέλος μας:
Όπως τονίζουν οι ειδικοί από χθες μέχρι και σήμερα δυστυχώς: Τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς, και η αντιμετώπιση τους, καθώς και τα προγράμματα διαχείρισης τους, θα πρέπει να λειτουργούν μέσα από την ίδια ιδεολογία που μας οδηγεί όταν βοηθούμε ανθρώπους σε ανάγκη». Στην Ελλάδα, εν έτη 2021, η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή, και σε σύγκριση με πέρυσι η κατάσταση, δυστυχώς, έχει χειροτερέψει για τα άστεγα ζώα συντροφιάς. Αλλά και για τους φιλόζωους εθελοντές, που σε τόσο αντίξοες και πρωτόγνωρες συνθήκες εξακολουθούν να παλεύουν για την προστασία τους. Λόγω των μέτρων για την πανδημία, δεν ήταν δυνατόν να γίνουν οι εκδηλώσεις και τα μπαζάρ των φιλοζωικών οργανώσεων, που είναι οι κύριες πηγές εσόδων για την σίτιση, την πληρωμή των φαρμάκων, των κτηνιάτρων, των καταφυγίων, και όλων των εξόδων που αφορούν τα αδέσποτα ζώα που αναλαμβάνουν.
α)Υ.Γ: Σήμερα ο αριθμός των αδέσποτων ζώων στην Ελλάδα είναι 1.000.000.
β)Υ.Γ:η Frida της χαρακτηριστικής φωτογραφίας, ανήκει στα πνευματικά δικαιώματα από το προσωπικό φωτογραφικό αρχείο της δημοσιογράφου Ελένης Σούρδη, υιοθετημένη το καλοκαίρι αρχές Ιουλίου του 2016, με όλα τα επίσημα έγγραφα από την Φιλοζωική Ηλιούπολης και αποτελεί βασικό μέλος της οικογένειας μέχρι σήμερα τον Απρίλιο του 2021.
