Για πρώτη φορά στα ελληνικά, ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας.
Βραβευμένο με Πούλιτζερ το 1947, το βιβλίο εξιστορεί την πολιτική σταδιοδρομία και την άνοδο στην κορυφή ενός αρχικά ιδεαλιστή δικηγόρου. Στην επαρχία του αμερικανικού Νότου, ο Γουίλι Σταρκ ξεκινάει να ασχολείται με τα κοινά για να εκπροσωπήσει το καλό της πλειοψηφίας και καταλήγει σε απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού. Από ένα απλό πιόνι στα γρανάζια του συστήματος φτάνει να γίνει το Μεγάλο Αφεντικό. Αφηγητής της ιστορίας είναι ο δημοσιογράφος και μετέπειτα πολιτικός του σύμβουλος Τζακ Μπέρντεν, ένας άνθρωπος που συνεχώς παρατηρεί αλλά γρήγορα συνειδητοποιεί ότι δύσκολα μπορεί να μείνει αμέτοχος, καθώς οι ζωές και οι ιστορίες όλων μας διασταυρώνονται διαρκώς, καθορίζοντας η μία την άλλη.
Ο πολυβραβευμένος συγγραφέας αναλύει όχι μόνο τους μηχανισμούς της πολιτικής, αλλά κυρίως γράφει ένα βιβλίο για την ανθρώπινη εμπειρία. Ένας κόσμος, όπου δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αλλά όλοι είναι ταυτόχρονα και τα δύο και η όποια καλοσύνη προκύπτει μόνο μέσα από το κυρίαρχο σκοτάδι. Πρωτίστως, ένα φιλοσοφικό και λυρικό μυθιστόρημα από μια μεγάλη λογοτεχνική πένα, το «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» διασκευάστηκε πολλές φορές για το σινεμά και την τηλεόραση, με κυριότερη την πολυβραβευμένη ταινία του Ρόμπερτ Ρόσεν το 1949, ενώ έγινε ακόμη και όπερα.
«Δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι αυτοί, σκεφτόμουνα καθώς διέσχιζα τον διάδρομο, ούτε ένας, έτσι για δείγμα. Όμως ήξερα ότι ήταν. Φτάνεις σ’ ένα άγνωστο μέρος, σε μια πόλη σαν το Μέισον Σίτι, και δεν σου φαίνονται πραγματικοί οι άνθρωποι, αλλά ξέρεις πως είναι. Ξέρεις πως όταν ήταν πιτσιρίκια έμπαιναν στο ρέμα και όταν μεγάλωσαν κάπως έβγαιναν με τη δύση και πήγαιναν και ακουμπούσαν στον πίσω φράχτη και κοίταζαν πέρα, την ύπαιθρο και τον ουρανό, και δεν ήξεραν τι γινόταν μέσα τους, αν ήταν χαρούμενοι ή θλιμμένοι, κι όταν μεγάλωναν για τα καλά πλάγιαζαν με τις γυναίκες τους και γαργαλούσαν τα μωρά τους, να τα κάνουν να γελάσουν, και πήγαιναν το πρωί στη δουλειά και δεν ξέρανε τι θέλανε, αλλά είχαν τους λόγους τους να κάνουν διάφορα και θέλανε να κάνουν καλά πράγματα, γιατί πάντα πρόβαλλαν καλούς λόγους για ό,τι έκαναν, και μετά, όταν γέρασαν, τους έχασαν τους λόγους για να κάνουν οτιδήποτε και κάθονταν στον πάγκο, μπροστά στο μαγαζί με τα χάμουρα και πιάνανε κουβέντα για τους λόγους που είχαν οι άλλοι, μόνο που είχαν ξεχάσει ποιοι ήταν αυτοί οι λόγοι. Και μετά κάποιο πρωί, λίγο προτού χαράξει, εκεί που πλάγιαζαν στο κρεβάτι τους και κοίταζαν το ταβάνι, συνειδητοποιούσαν πως μετά βίας το έβλεπαν, γιατί στη λάμπα ήταν καρφιτσωμένη μια εφημερίδα για να σκιάζει κάπως το φως, και δεν αναγνώριζαν πια τα πρόσωπα γύρω από το κρεβάτι, γιατί το δωμάτιο ήταν πήχτρα στον καπνό ή στην ομίχλη και τα μάτια τους τσούζανε και το λαρύγγι τους είχε κλείσει. Α, ναι, μια χαρά πραγματικοί άνθρωποι είναι και ο λόγος που μπορεί να μη σου φαίνονται εσένα πραγματικοί είναι γιατί ούτε κι εσύ είσαι πολύ πραγματικός».
«Ο άνθρωπος συλλαμβάνεται μέσα στην αμαρτία, γεννιέται μέσα στη διαφθορά και περνάει από την μπόχα της πάνας στην αποφορά του σάβανου».
Το μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» κυκλοφορεί σε μετάφραση Αθηνάς Δημητριάδου από τις εκδόσεις Πόλις.
Κώστας Μοστράτος
