Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος μίλησε στον «Αθήνα 9.84» και τον Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη με αφορμή την νέα ποιητική του συλλογή «Δρόμος και πάλι».
«Τα ποιήματα αυτά τα έγραψα τις ημέρες της καραντίνας και είναι αφιερωμένα στις εγγονές μου. Με όσα αρνητικά, για μένα η Ελλάδα είναι ο τόπος και η γλώσσα μου χωρίς ψευτοπατριωτισμούς. Σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι τα παιδιά μας που με υψηλές σπουδές, φεύγουν στο εξωτερικό και διαπρέπουν σε άλλο τόπο».
Σε σχετική ερώτηση για την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας ο κ. Πατρίκιος τόνισε ότι «η γλώσσα είναι η ουσία όλης της ποιητικής δουλειάς. Είναι το υλικό που χτίζεται ένα ποίημα. Εξελίσσεται αλλά πολλές φορές βιάζεται ή διαφθείρεται και είναι καθήκον των ποιητών να την διαφυλάξουν».
Ο ίδιος μιλώντας για τη γλώσσα και τη δύναμη των λέξεων στην ποίηση τόνισε: «το να φτιάξεις ένα άρτιο ποίημα είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που υπάρχουν. Και άρτιο, θεωρώ το ποίημα που μπορεί να ενεργοποιήσει τον αναγνώστη, να δει με άλλη ματιά τον κόσμο, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του».
Αναφερόμενος στα πρώτα του ποιητικά σκιρτήματα ανέφερε ότι «έγραφα στιχάκια από μικρός χωρίς καν να ξέρω τι είναι ποίηση. Άκουγα σατυρικά τετράστιχα από τα έργα που έπαιζαν οι γονείς μου και μου άρεσαν πολύ και έτσι έγραφα και εγώ. Στην εξορία στον Άη Στράτη γνώρισα τον Γιάννη Ρίτσο – ήμουν 22 χρονών – και μου είπε πρέπει να καταλάβεις ότι η ποίηση είναι η μοίρα σου. Στην πρώτη μου ποιητική συλλογή όλα τα ποιήματα ήταν γραμμένα στην εξορία».
Για την ποίηση στην Ελλάδα και τους έλληνες εκπροσώπους της ο Τίτος Πατρίκιος ανέφερε: «η ελληνική ποίηση έχει δύο μεγάλους δρόμους: Ποιητές με οικονομική άνεση που είχαν χρόνο να γράφουν, και ποιητές που δούλευαν για τα προς το ζην. Ο Σολωμός ήταν κόμης δεν είχε ανάγκη ενώ ο Κάλβος ήταν μεροδούλι μεροφάι. Και οι δυο ήταν μεγάλοι ποιητές».
