Η ανεμελιά μερίδας της νεολαίας η οποία αψηφά τα μέτρα προστασίας που αποτρέπουν τη μετάδοση του covid 19, γίνεται αντικείμενο σκληρής κριτικής εναντίον της. Μήπως οι ευθύνες που επιρρίπτουμε στους νέους είναι πολύ μεγάλες; Για το θέμα αυτό μίλησε στον Αθήνα 9.84 και στην Έλενα Χατζηιωάννου, η καθηγήτρια Κοινωνιολογίας και Κοσμήτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, Αλεξάνδρα Κορωναίου.
«Έχουμε να κάνουμε με μια νέα γενιά η οποία ζει μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες κρίσεις που έχουμε ζήσει τον τελευταίο αιώνα. Είναι μια κρίση που έχει τριπλό χαρακτήρα. Είναι μια κρίση οικονομική, είναι μια κρίση που γνώρισαν με τις τρομοκρατικές επιθέσεις και έρχεται τώρα και η υγειονομική κρίση. Υπάρχει ένα πολύ σκοτεινό μέλλον για αυτή τη νέα γενιά. Πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί όταν επιρρίπτουμε ευθύνες στους νέους ανθρώπους. Αυτά τα παιδιά, όπως προκύπτει και από μια έρευνα που κάνω στο Πάντειο, βγαίνουν στη ζωή πολύ στερημένα. Στερημένα γιατί είτε δεν έχουν δουλειά, είτε γνωρίζουν ότι θα έχουν μια ευκαιριακή εργασία και δεν θα μπορέσουν εύκολα να αυτονομηθούν, να κάνουν δική τους οικογένεια. Πολλοί από αυτούς τους νέους ανήκουν σ’ αυτό που λέμε “γενιά μπούμερανγκ”. Είναι η γενιά η οποία είτε δεν φεύγει καθόλου από την γονεϊκή οικογένεια είτε αναγκάζεται να γυρίσει σε αυτήν», επισημαίνει η κ. Κορωναίου.
«Το να ζητάει κάποιος από τους νέους να είναι άκρως προσεκτικοί και να στερηθούν και στις διακοπές την όποια κοινωνική ζωή έχουν, είναι κάτι πού φαντάζει στα μάτια τους ως κάτι ακραίο. Δεν ξέρω τι ψυχικά και κοινωνικά αποθέματα έχουν για να το αντιμετωπίσουν και αυτό. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσουν αύριο ή μεθαύριο. Πολλοί νέοι άνθρωποι μέσα σε αυτή την κατάσταση είναι εύθραυστοι. Είναι ευάλωτοι, έχουν υποστεί ένα πολύ-πολύ μεγάλο σοκ».
Ως μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας, η κ. Κορωναίου εστιάζει και στο ρόλο που πρέπει να αναλάβουν και οι εκπαιδευτικοί. «Πιστεύω ότι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να ξεκινήσουν μαθήματα και προγράμματα ευαισθητοποίησης και αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών. Και αυτή η αλληλεγγύη είναι και κοινωνική, είναι και μεταξύ φτωχών και λιγότερο φτωχών είναι και μεταξύ κοριτσιών και αγοριών. Χρειάζεται εκπαίδευση, χρειάζεται παιδεία. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά και όχι ενοχοποίηση. Αν δεν τους ακούσουμε τους νέους τι λένε βαθύτερα- το έλεγε ο Φρανσουά Μιτεράν-μια κοινωνία που δεν ακούει τους νέους είναι καταδικασμένη να πέσει σε τοίχο».
