Μετά τη μεγάλη επιτυχία της περσινής του νουβέλας «Μαύρο νερό», ο συγγραφέας επιστρέφει στο επίκαιρο είδος της δυστοπίας.
Μια οικογένεια απολαμβάνει τις τελευταίες της ανέμελες στιγμές. Το λιώσιμο των πάγων και η έλευση ενός μετεωρίτη άγνωστης προέλευσης σηματοδοτεί την έναρξη μιας ολέθριας επιδημίας στη Γη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς εμφανή συμπτώματα, εκτός από λίγους που έχουν μια σπάνια γονιδιακή μετάλλαξη. Όσοι επιβιώνουν, μαζί και η κεντρική αφηγήτρια, βρίσκουν καταφύγιο σε υπόγειες πόλεις. Οι σκόρπιες αναμνήσεις από το παρελθόν στοιχειώνουν τη μνήμη της ηρωίδας, όπως και η επιθυμία να αντικρίσει για πρώτη φορά τη θάλασσα. Μια θάλασσα που ίσως σημάνει την έναρξη μιας καινούργιας εποχής μετά από ένα τέλος.
Μια νουβέλα με τίποτα το περιττό στον λόγο και στο ύφος και, παράλληλα, μια γοητευτική εσωτερική και υπαινικτική ιστορία προσωπικής ωρίμανσης και ολοκλήρωσης.
«Είμαστε απέναντι στον ιό όπως ήταν οι πρωτόγονοι άνθρωποι απέναντι στον ήλιο και τη σελήνη· ξέρουμε τι υπάρχει γιατί βλέπουμε τις συνέπειές του, αλλά δεν ξέρουμε τίποτε γι’ αυτό, και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Οι λέξεις της ιατρικής και της γενετικής –ιός, μετάλλαξη- είναι απλώς τα δικά μας ξόρκια, όπως ήταν οι λέξεις που έφτιαχναν εκείνοι οι άνθρωποι ξόρκια για ό,τι δεν καταλάβαιναν».
«Ο χρόνος δεν είναι μια ευθεία. Οι στιγμές του είναι σαν τις μικρές πέτρες που έπιανα καθισμένη ψηλά στ’ αγνάντι, όταν ήμουν μικρή· τις ζύγιαζα στη χούφτα μου και τις πετούσα έπειτα πέρα, μες στα χορτάρια».
Η νέα νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου «Η θάλασσα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.
Κώστας Μοστράτος
