Η αδυναμία ή απροθυμία των κρατών μελών της Ε.Ε., να στηρίξουν ενεργά την Ελλάδα, που υφίσταται μια εξωφρενική απειλή για τα κυριαρχικά της δικαιώματα, από την Τουρκία, προβληματίζει την ελληνική πολιτική ηγεσία και μάλλον την προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα της διεθνούς ρεαλιστικής πολιτικής. Οι ευρωατλαντικοί θεσμοί, ΝΑΤΟ και Ε.Ε., είναι κυρίως συμμαχίες συμφερόντων και όχι φιλανθρωπικά ιδρύματα ή πάροχοι ασφάλειας στα κράτη μέλη τους. Η ιερόσυλη απόφαση του Τ. Ερντογάν να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε μουσουλμανικό τέμενος , η ευθεία παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ της Κύπρου και οι ιταμές αξιώσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στο Κρητικό πέλαγος, φαίνεται ότι δεν «ανησυχούν» ιδιαίτερα τους ευρωπαίους ηγέτες, με εξαίρεση τη Γαλλία. Η προειδοποίηση του Υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια ότι «η Ελλάδα έχει Ένοπλες Δυνάμεις και θα τις χρησιμοποιήσει. εφόσον προσβληθούν κυριαρχικά της δικαιώματα», που είναι η συνέχεια αντίστοιχων δηλώσεων του ΥΕΘΑ Ν. Παναγιωτόπουλου και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Κ. Φλώρου, φαίνεται ότι, δεν είχαν την αναμενόμενη απήχηση στις τάξεις των συμμάχων και εταίρων μας. Εξαιρετικά ήπιες είναι οι αντιδράσεις από την Ε.Ε., ανύπαρκτες από το ΝΑΤΟ, εκκωφαντική «σιωπή» από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ, ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλ. Πούτιν (Χριστιανός Ορθόδοξος και τακτικός προσκυνητής του Αγίου Όρους στη Χαλκιδική) δικαιολόγησε την Τουρκία (εσωτερική υπόθεση η μετατροπή της Αγίας Σοφία σε Τζάμι), ενώ η Καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ, δήλωσε ότι λυπάται για την απόφαση του Τ. Ερντογάν να γίνει Τζαμί η Αγία Σοφία, αλλά είναι θέμα της OYNESKO! Ο Υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας κάνει μεγάλες προσπάθειες να βρει «φίλους» και εταίρους, στην Ευρώπη, αλλά και στον Αραβικό Κόσμο, πλην όμως, σε κάθε «κρούση» για βοήθεια, θα πρέπει «ψελλίζει» και το: «Μοναχή το δρόμο επήρες, Εξανάλθες μοναχή. Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, Εάν η χρεία τες κουρταλή.» ( Διονύσιος Σολωμός).
Γιατί απολαμβάνει ασυλία η Τουρκία
Μια εκτεταμένη γεωγραφική ΠΕΡΙΟΧΉ, από τις μεσογειακές χώρες της Αφρικής, την ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, τη Μέση Ανατολή (Συρία, Β. Ιράκ), είναι μια περιοχή στην «διακεκαυμένη ζώνη», όχι μόνο λόγω υψηλών θερμοκρασιών, αλλά κυρίως, διότι, η φλόγα του πολέμου, των στρατιωτικών συρράξεων, μεγαλώνει και γίνετε απειλητική, για όλους τους λαούς της περιοχής. Η Τουρκία, αυτή την χρονική περίοδο, είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Συρία, διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις σε βάρος των Κούρδων της Συρίας και των Κούρδων μαχητών του ΡΚΚ, στον ορεινό όγκο της νοτιοανατολικής Τουρκίας και στα σύνορα με το Β. Ιράκ. Η Τουρκία μετέχει ενεργά στον αιματηρό εμφύλιο στη Λιβύη, παραβιάζει προκλητικά και ανεμπόδιστα, κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ της Κύπρου. Και με την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, επιχειρεί να εξαναγκάσει την Ελλάδα σε διάλογο, με θέματα συζήτησης τις εξόφθαλμα παράνομες αξιώσεις της Τουρκίας, που άπτονται ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η Τουρκία, έσπευσε να καλύψει το πολιτικό και στρατιωτικό κενό μετά την αποχώρηση των αμερικανών από τη Μέση Ανατολή, μια αμφιλεγόμενη επιλογή του προέδρου Ντόναλντ Τράμπ, διότι άφησε απροστάτευτους τους Κούρδους στην τουρκική εξοντωτική μανία. Οι Κούρδοι ήταν οι πιο πιστοί σύμμαχοι των αμερικανών στον αγώνα για την εξουδετέρωση των Τζιχαντιστών του ISIS. Επιπλέον η Άγκυρα, έχει εργαλειοποιήσει το μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα και το έχει μετατρέψει σε μέσο εκβιασμού της Ε.Ε., αλλά και της Ελλάδας. Και ακόμη, η συμπεριφορά της Τουρκίας, ως μέλος του ΝΑΤΟ, έχει εξοργίσει πολλές χώρες με πρώτη τη Γαλλία. Ο Τ. Ερντογάν, σε μια επίδειξη πυγμής ασελγεί επί της Ορθοδόξου πίστεως και της Βυζαντινής ιστορίας και μετατρέπει την ΑΓΙΑ του ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ σε μουσουλμανικό Τέμενος. Κυρίως όμως, η Τουρκία, σε αυτό το παζλ των γεωπολιτικών εξελίξεων, έχει εξασφαλίσει την ανοχή των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας. Οι πρόεδροι Τράμπ και Ερντογάν, μέσω των γαμπρών τους έχουν κοινές επιχειρηματικές δραστηριότητες (είναι αποκαλυπτικό το βιβλίο του Τζον Μπόλτον , πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του αμερικανού Προέδρου). Το πανίσχυρο λόμπυ της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, δεν θέλει να χάσει ένα σημαντικό πελάτη – αγοραστή των αμερικανικών οπλικών συστημάτων. H Τουρκία είναι και συμπαραγωγός χώρα των υπερσύγχρονων αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών F-35. Οι Πρόεδροι, της Ρωσίας ΒΛ. Πούτιν και της Τουρκίας Ταγ. Ερντογάν, έχουν υπογράψει στρατιωτικές συμφωνίες, αγοράς πανάκριβου ρωσικού πολεμικού υλικού (αντιαεροπορικά συστήματα S-400 και κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού). Επίσης οι σχέσεις της Καγκελαρίου Μέρκελ με τον Πρόεδρο Ερντογάν είναι πολύ καλές, επειδή οι Γερμανικές επιχειρηματικές επενδύσεις στην Τουρκία είναι αρκετά κερδοφόρες και προωθούνται μεγάλες εμπορικές γερμανο-τουρκικές συναλλαγές. Και ακόμη, η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερες αγοραστής γερμανικών οπλικών συστημάτων. Με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε., όχι μόνο, δεν καταγγέλλουν την κραυγαλέα παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας, αλλά σχεδόν απαγορεύουν , ακόμη και τη συζήτηση για το ενδεχόμενο σοβαρών και αποτελεσματικών κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας. Διότι, η υπόσχεση της Ε.Ε., ότι θα μελετήσει μελλοντικές κυρώσεις για την Τουρκία, μάλλον ενθαρρύνει παρά αποθαρρύνει τον Τ. Ερντογάν, να συνεχίσει τις έκνομες δραστηριότητές του. Είναι χαρακτηριστικό ότι, Γερμανικά ΜΜΕ, καταγγέλλουν την Τουρκία, για λαθρεμπόριο όπλων, αν όχι με τη συμμετοχή, αλλά με την ανοχή της Γερμανίας! Όπλα, που η Τουρκία μεταφέρει τη Λιβύη, προκειμένου να ενισχύσει τον ΣΑΡΑΤΖ (πρωθυπουργό της Λιβύης και ενεργούμενο του Ερντογάν), στον λιβυκό εμφύλιο πόλεμο, σε βάρος του Στρατάρχη Χαφτάρ. Η γερμανική εφημερίδα Die Welt αναδεικνύει σε ρεπορτάζ της, σχετικά με τα τεκταινόμενα στη Λιβύη, το λαθρεμπόριο όπλων της Άγκυρας, που παραβιάζει το εμπάργκο που έχει επιβάλει ο ΟΗΕ. Μάλιστα, στο ρεπορτάζ γίνεται αναφορά στο ρόλο της Γερμανίας, η οποία, σύμφωνα με τους συντάκτες του ρεπορτάζ, ενώ τα βλέπει και τα γνωρίζει όλα, τηρεί στάση απλού θεατή που στην προκειμένη περίπτωση είναι ομολογία συνενοχής. Ασφαλώς, η ανοχή των ισχυρών της Δύσης (ΗΠΑ- Γερμανία) αλλά και της Ρωσίας, στις παράνομες και προκλητικές συμπεριφορές της Τουρκίας, βασίζεται στην προώθηση κοινών Στρατηγικών γεωπολιτικών και ενεργειακών συμφερόντων. Όμως, δεν είναι εύκολα προβλέψιμη η κατάληξη αυτών των πολιτικό- διπλωματικών επιλογών. Ενδεχομένως να κρύβει και εξαιρετικά δυσάρεστες εκπλήξεις …
Χρήστος Καπούτσης
