του Βασίλη Πάικου
Πως περνάει ο καιρός έ; Λες και ήταν χθες. Κι όμως, πέρασαν κιόλας δύο χρόνια (στις 17 Ιουνίου η επέτειος) από την υπογραφή της Συνθήκης των Πρεσπών. Και μάλλον είναι τώρα η σωστή στιγμή για μια απόπειρα ψύχραιμης και νηφάλιας, μιας ώριμης αποτίμησης των πραγμάτων. Δίχως περιττές κορώνες, δίχως μικροκομματικούς αλληθωρισμούς, δίχως κραυγές και ψιθύρους. Κραυγές επιζήμιες, απ’ αυτές που σκιάζουν την εικόνα, ψιθύρους δόλιους που θολώνουν τον νου…
Είδαμε λοιπόν, όλοι το είδαμε, ανεξάρτητα από το μέτωπο που ο καθένας βρέθηκε τότε, και με βάση τις μετά την υπογραφή της Συνθήκης εξελίξεις, πως όλα πήγαν καλά. Περισσότερο από καλά. Και πάντως δεν ήρθαν τα πάνω-κάτω, δεν μας έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι, δεν εσχίσθη το καταπέτασμα του Ναού. Δεν αμφισβητήθηκε στο ελάχιστο η εθνική μας ακεραιότητα, δεν θόλωσε, ούτε κατά διάνοια, η εικόνα της δικής μας Μακεδονίας, της ελληνικής.
Αντιθέτως, μπήκαν από τότε, και στη βάση εκείνης της Συμφωνίας, τα πράγματα στη θέση τους. Ακριβώς στη θέση τους. Αποκαταστάθηκε, μετά από τρεις δεκαετίες επιζήμιας εκκρεμότητας, η ομαλότητα στην περιοχή, με ευρύτερες θετικές προεκτάσεις. Η γειτονική μας Χώρα (η ως τότε «ακατανόμαστη» σύμφωνα με τις εθνικές μας αγκυλώσεις) κατέστη πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ, και ξεκίνησε τις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Κι από την άλλη, κι ενώ εμείς πάψαμε να ξοδεύουμε στον βρόντο πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο, η Βόρεια Μακεδονία αποκατέστησε την αλήθεια ως προς την ιστορική πραγματικότητα. Άλλαξε το Σύνταγμά της, υπέστειλε τα παραμορφωτικά της Ιστορίας μνημεία και σύμβολα, διόρθωσε τα αμφισβητησιακά της κείμενα και, γενικώς, η Συνθήκη των Πρεσπών τηρείται με ευλαβική συνέπεια. Η Συνθήκη των Πρεσπών η –επιτρέψτε μου να πιστεύω- ιδιαιτέρως ετεροβαρής υπέρ των δικών μας αντιλήψεων και των δικών μας συμφερόντων…
Ποιος δεν θυμάται τι ακριβώς γινόταν τότε, πριν από δύο χρόνια. Μ’ εκείνα τα συλλαλητήρια της ντροπής, με την ανοίκεια συμπόρευση στελεχών της ΝΔ με χρυσαυγίτες, με τις απειλές, τους εκβιασμούς, τους τραμπουκισμούς κατά βουλευτών της τότε συμπολίτευσης. Με τις απαράδεκτες και, βεβαίως, όλως αστήρικτες αιτιάσεις της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ. Με την αμετροεπή κινδυνολογία για την «ασφάλεια» της γλώσσας και της εθνικότητάς μας. Και ποιος δεν θυμάται ότι το κλίμα που τότε είχε διαμορφωθεί επηρέασε, ίσως καθοριστικά, και το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου του 2019. Πολλοί υποστηρίζουν πως είναι, προπάντων, απ’ αυτό που έχασε τότε τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας. Και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα είχε χάσει και τις δικές του εκλογές ο Ζόραν Ζάεφ, αν αυτές δεν αναβάλλονταν εξ αιτίας της πανδημίας.
Δεν βαριέστε. Στην τελική ας το πλήρωσε εκλογικά ο Τσίπρας. Μικρό το κακό (για κείνον και για όλους μας) μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος που βρήκε τη λύση του. Του μόνου, μετά από δεκαετίες, από τα μεγάλα ανοιχτά μέτωπα της Εξωτερικής Πολιτικής της Χώρας που αντιμετωπίστηκε στην τελική του μορφή επιτυχώς. Το ζήτημα είναι ότι έκανε το ορθό, το εθνικά επωφελές. Βλέπετε οι μεγάλες πολιτικές τομές έχουν συχνά το κόστος τους. Και είναι βέβαιο πως ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς από τη μια μεριά και οι Ζάεφ-Ντιμιτρώφ από την άλλη, επέδειξαν θάρρος και αποφασιστικότητα, παραβλέποντας το πολιτικό κόστος. Ότι στάθηκαν άξιοι της αποστολής τους. Ότι βρέθηκαν στην σωστή πλευρά της Ιστορίας…
