Μια εξονυχιστική μελέτη για το απύθμενο σκοτάδι που κρύβεται μέσα μας.
Μια γυναίκα, τελείως ξαφνικά, αποφασίζει να μην ξαναφάει κρέας, μετά από ένα όνειρο που βλέπει. Και μένει σταθερά ακλόνητη στην απόφασή της, ερχόμενη σε σύγκρουση με το οικογενειακό της περιβάλλον, έτοιμη από καιρό να βουλιάξει σε μια τεράστια μαύρη τρύπα.
Μια ιστορία, ιδωμένη από τρεις διαφορετικές αφηγηματικές γωνίες, αυτές του συζύγου, τέλειο δείγμα ενός βαρετού και συμβατικού γάμου, της αδελφής και του καλλιτέχνη άνδρα της. Άνθρωποι που παλεύουν να επιβιώσουν με τη μονότονη καθημερινότητα, που μηχανικά ζουν, ερωτεύονται, τρώνε, εργάζονται, συμβιώνουν, αλλά το κενό πάντα υπάρχει εκεί, έτοιμο να τους υποδεχτεί. Και οι ζωές καταρρέουν σαν πύργοι στην άμμο.
Η συγγραφέας από τη Νότια Κορέα καταφέρνει να δώσει ένα μυθιστόρημα όχι μόνο για τη μοναξιά, την κατάθλιψη, τη σεξουαλική εμμονή ή την αποξένωση, αλλά κυρίως για το μυστήριο και τον πόνο απλά τού να ζεις. Και το καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, κερδίζοντας το Διεθνές Βραβείο Booker του 2016 και γνωρίζοντας μία κινηματογραφική μεταφορά.
«Φωνές και ουρλιαχτά σε στρώσεις έχουν κολλήσει εκεί. Εξαιτίας του κρέατος. Έφαγα πολύ κρέας. Οι ζωές όλων των ζώων που έφαγα έχουν κολλήσει εκεί. Είμαι σίγουρη ότι αίμα και σάρκα, που έχω χωνέψει, που έχουν σκορπιστεί σε όλο μου το σώμα, παρόλο που τα φυσικά τους απομεινάρια εκκρίνονται από το σώμα – οι ζωές τους πεισματικά κολλάνε στα σωθικά μου.
Μια φορά, μόνο άλλη μια φορά θέλω να φωνάξω. Θέλω να ρίξω το σώμα μου μέσα από το κατασκότεινο παράθυρο. Ίσως αυτό θα έκανε επιτέλους αυτή τη μάζα να βγει από το σώμα μου. Ναι, ίσως αυτό να ήταν η λύση.
Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει.
Κανείς δεν μπορεί να με σώσει.
Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να αναπνεύσω».
Το μυθιστόρημα «Η χορτοφάγος» της Χαν Γκανγκ κυκλοφορεί σε μετάφραση Αμαλίας Τζιώτη από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Κώστας Μοστράτος
