Με αρκετούς πραγματικά μεγάλους καλλιτέχνες του τραγουδιού μας συμβαίνει η μία τους ιδιότητα να είναι τόσο ισχυρήπουεπισκιάζει κάποιο άλλο ταλέντο τους το οποίο αν επιμεριστείθα μπορούσε να σταθεί ως ένα αυτόνομο χάρισμα.Λίγοι μπορούν να δουν τον Μίκη Θεοδωράκη ή τον Μάνο Χατζιδάκι ώς στιχουργούς, παρά το γεγονός πως έγραψαν και οι δυοτους σπουδαίους στίχους για αρκετά από τα τραγούδια τους. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη της συνθετικής τους κληρονομιάς που φαντάζει έως και δευτερεύουσα η άλλη τους ιδιότητα.Κάτι ανάλογοσυμβαίνει και με την Χαρούλα Αλεξίου. Μια από τις δυο τρεις «εθνικές» μας τραγουδίστριες, των τελευταίων πενήντα χρόνων, μία φωνή που έχει ταυτιστεί με τον καλό μας εαυτό, έδωσε τα πρώτα της στιχουργικά δείγματα από τα τέλη της δεκαετίας του 70. Το πρώτο της τραγούδι-σημειώνουμε εδώ ότι στην μεγάλη πλειονότητα των στίχων που έγραψε η ίδα υπέγραψε και την μουσική-το έγραψε το 1978 και το έδωσε στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, στον πρώτο του προσωπικό δίσκο, και ήταν το «Βαρέθηκα τα χωρατά». Εκείνα όμως που ήταν πραγματικά αποκλυπτικά ήταν τα δύο τραγούδια στον δίσκο «Ξεμερώνει» το 1980, με τις μουσικές του Αντώνη Βαρδή. Ήταν το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου και το «Φεύγω» στο οποίο έγραψε τους στίχους μαζί με τον συνθέτη. Τραγούδια όπως η «Μπαλάντα της Ιφιγένειας», το «Ζήτα μου ό,τι θες» η «Πανσέλληνος», ο «Άνθρωπος του κάβου», το «Τανγκό της Νεφέλης» το «Οι φίλοι μου χαράματα» και πολλά ακόμη είναι τραγούδια πουπέρα από την τεχνική τους αρτιότητα εκείνο που περοσέφεραν ήταν μια ματιάαπολύτως προσωπική, ένα ατόφιoσυναίσθημα που δεν μπορούσες παρά να παραδοθείς στην αλήθεια του και μία θεματολογία που για τους άντρες στιχουργούς ίσως και να ήταν λίγο «απαγορευτική». Η Χαρούλα ως στιχουργός είναι η ματιά και ο τρόπος. Εκείνα δηλαδή που κάνουν έναν καλλιτέχνη πραγματικά σημαντικό.
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΑΘΗΝΑ +
