Κάποιοι εξεπλάγησαν, κάποιοι όχι. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι η Άνεγκρετ Κραμπ-Κάρενμπαουερ δεν θα κατάφερνε να οδηγήσει την Ένωση Χριστιανοδημοκρατών (CDU) ως τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2021.
Ούτε υπό την ιδιότητα της υποψήφιας καγκελαρίου, ούτε υπό την ιδιότητα της επικεφαλής του κόμματος. Άλλωστε, είναι της άποψης ότι αυτά τα δύο πάνε μαζί.
Το πλάνο αρκετά σαφές: το καλοκαίρι θα εκκινήσει η διαδικασία επιλογής υποψήφιου ή υποψήφιας καγκελάριου, το κόμμα θα προετοιμαστεί ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης και σε εύλογο χρονικό διάστημα η ΑΚΚ, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν οι Γερμανοί την Κραμπ-Κάρενμπαουερ, θα παραδώσει τα ηνία. Θα παραμείνει, ωστόσο, στο υπουργείο Άμυνας, το οποίο ανέλαβε έπειτα από την ανάδειξη της Ούρζουλα φον ντερ Λάιεν στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Έπειτα από τη διαρροή της πληροφορίας περί αποχώρησής της το πρωί, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε αργότερα, η Κραμπ-Κάρενμπαουερ τόνισε την ανάγκη δημιουργίας μίας ισχυρής CDU, επισημαίνοντας ότι οι πρόσφατες δυσάρεστες εξελίξεις στη Θουριγγία αποδυνάμωσαν το κόμμα.
Στο μικρό ανατολικό κρατίδιο της Γερμανίας, μέλη της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) συνέπραξαν με στελέχη της CDU και των Φιλελευθέρων στην εκλογή πρωθυπουργού, κίνηση που έσπασε το ταμπού της συνεργασίας με το ακροδεξιό κόμμα.
Η αντιδημοφιλής ΑΚΚ
Η σημερινή εξέλιξη ήταν για πολλούς αναμενόμενη. Μόλις το 15% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι θεωρεί την εκλογή της ΑΚΚ στην ηγεσία του κόμματος σωστή, σύμφωνα με δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από το ινστιτούτο Kantar για λογαριασμό της κυριακάτικης Bild.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι
Η 57χρονη Κραμπ-Κάρενμπαουερ υπήρξε προσωπική επιλογή της Άνγκελα Μέρκελ. Αρχικά, για να τη διαδεχθεί στην ηγεσία του κόμματος και, εν συνεχεία, ως υποψήφια καγκελάριος. Από την εκλογή της στο συνέδριο της CDU τον Δεκέμβριο του 2018, η ΑΚΚ προσπάθησε να ελιχθεί χωρίς μεγάλη επιτυχία μέσα από μια σειρά σκανδάλων τα οποία έσπειραν στους πολίτες της χώρας την αμφιβολία για την ικανότητα της για αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας.
Είχε δεχθεί επανειλημμένως κριτική για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις κρίσεις και οι εξελίξεις στη Θουριγγία αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχέιλισε το ποτήρι, την έσχατη απτή απόδειξη ότι αδυνατεί να ενώσει το κόμμα της. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το κάλεσμά της για διενέργεια νέων εκλογών στο εν λόγω κρατίδιο αγνοήθηκε εν πολλοίς από τα μέλη της CDU.
Τι θα γίνει με τον Μεγάλο Συνασπισμό;
Από την πρώτη ημέρα συγκρότησης του Μεγάλου Συνασπισμού σε ομοσπονδιακό επίπεδο, η μία κρίση διαδέχεται την άλλη ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD)και οι προβλέψεις για διάλυσή του διαδέχονται η μία την άλλη.
Η αλήθεια είναι ότι οι εξελίξεις στη Θουριγγία δεν επηρεάζουν άμεσα τη σταθερότητα της κυβέρνησης του Βερολίνου, επιβεβαιώνουν, ωστόσο, τη μάχη για την ανάληψη της ηγεσίας που μαίνεται στους κόλπους της Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών, έπειτα από την αποχώρηση της πάλαι ποτέ αδιαφιλονίκητης ηγέτιδας, της Άνγκελα Μέρκελ.
Ο διαθέσιμος Μερτς και οι υπόλοιποι μνηστήρες
Βασικός παίκτης σε αυτή τη μάχη ο Φρίντριχ Μερτς, ο οποίος την προηγούμενη μόλις εβδομάδα παραιτήθηκε από τη θέση του στην BlackRock Γερμανίας, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι είναι διαθέσιμος. Πριν από λίγες ημέρες, μάλιστα, έγραψε στο Twitter ότι σκοπεύει να είναι στο εξής πιο ενεργός για τη χώρα του τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες. Ο νοών νοείτω.
Και πώς να μην θέλει να είναι ενεργός, αφού στη δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε χθες στη Bild το 33% των ερωτηθέντων απάντησε ότι αποτελεί καλή εναλλακτική για την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών. Με 20% ακολουθεί ο πρωθυπουργός της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, Άρμιν Λάσετ, και, τέλος, ο υπουργός Υγείας, Γενς Σπαν, με 18%.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο συνέδριο του Δεκεμβριου του 2018, δεύτερος είχε έρθει ο Μερτς και τρίτος ο Σπαν. Επίσης, αξίζει τον κόπο να μην λησμονούμε ότι ο Μερτς είχε επί σειρά ετών απομακρυνθεί από την ενεργό πολιτική δράση λόγω της παρουσίας Μέρκελ και γι’ αυτό μόλις εκείνη γνωστοποίησε την πρόθεσή της να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματους, εκείνος επέστρεψε δυναμικά και, μάλιστα, με τις έμμεσες ευλογίες Σόιμπλε, ενώ ο Σπαν έχει υπάρξει δριμύτατος επικριτής της προσφυγικής πολιτικής της γερμανίδας καγκελαρίου.
Ένα άλλο όνομα που έχει αρχίσει να ακούγεται είναι αυτό του Μάρκους Ζέντερ, επικεφαλής του αδελφού κόμματος των βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών (διάδοχος του Χορστ Ζέεχοφερ) και πρωθυπουργός του πολυπληθέστατου κρατιδίου της Βαυαρίας. Φυσικά, ο Ζέντερ μπορεί να μπει στην κούρσα μόνο για τη διαδοχή στην καγκελαρία, κάτι που συνταγματικά είναι εφικτό. Παράλληλα, δεν θα πρέπει να υποτιμήσει κανείς τον Ντάνιελ Γκίντερ, πρωθυπουργό του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν.
Τα πρώτα ονόματα που έχουν πέσει στο τραπέζι της διαδοχής είναι αυτά. Το πιθανότερο είναι στην πορεία να πέσουν κι άλλα. Το σίγουρο είναι ένα: δεν θα είναι εύκολο για τους Χριστιανοδημοκράτες να βρουν τον ή την ηγέτη που θα αντικαταστήσει την Άνγκελα Μέρκελ. Και δεν θα είναι εύκολο για τους Γερμανούς πολίτες να βρουν τον ή την καγκελάριο που θα πάρει τη θέση της.
Δομίνα Διαμαντοπούλου
