Η πρώτη, βωβή έγχρωμη ελληνική ταινία έρχεται στους κινηματογράφους στις 12 Δεκεμβρίου από το Θανάση Τσαλταμπάση. Εμπνεόμενη από την προσωπικότητα και το έργο του Τσάρλι Τσάπλιν είναι ένας φόρος τιμής στο βωβό κινηματογράφο. Ο πρωταγωνιστής Θανάσης Τσαλταμπάσης, που έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μίλησε στη Βάσια Μπακετέα.
«Η ταινία έχει τη δική της οντότητα»
Θ.Τ.: Είναι μια καινούργια ιδέα με μια καινούργια έμπνευση, η αφορμή για μένα ήταν πριν δυο χρόνια που έκανα στο θέατρο τη ζωή του Τσάρλι Τσάπλιν και ήταν μια παράσταση που με στιγμάτισε, μέσα μου κυρίως, άσχετα με την εμπορική της επιτυχία. Μελέτησα και ερεύνησα και εξερεύνησα όλη αυτήν την περίοδο του ξεκινήματος του κινηματογράφου και με μάγεψε όλο αυτό. Και με μάγεψε και ο ίδιος ο Τσάρλι Τσάπλιν με το πως ξεκίνησε, με την ευφυΐα του την καλλιτεχνική, και άρχισα να μελετάω και όλη την υπόλοιπη περίοδο και με άλλους εκφραστές της και εμπνεύστηκα κάτι που είναι εντελώς καινούργιο.
Β.Μ: Οι ταινίες αυτες ήταν ασπρόμαυρες και βωβες. Εχετε διατηρήσει μόνο τη μια παράμετρο. Γιατί;
Θ.Τ: Δεν είναι ασπρόμαυρη, είναι όπου χρειάζεται και ασπρόμαυρη. Έχει δική του οντότητα το Τσάρλι. Παλιές τεχνικές αλλά και νέες, δηλαδή αυτή η ταινία είναι ένα πάντρεμα του παλιού με το τώρα. Και αυτό το έκανα γιατί στην αρχή των πραγμάτων υπάρχει πάντα ένας ρομαντισμός και ένα αυθορμητισμός που όσο περνάει ο καιρός νομίζω χάνεται. Αυτό αισθάνομαι ότι έχει συμβεί πολλές φορές και στον κινηματογράφο. Δηλαδή η αθωότητα που συμβαίνουν τα πράγματα και ο αυθορμητισμός και η αγάπη και ο ρομαντισμός, που όχι ότι δεν υπάρχει και σήμερα αλλά υπάρχει και πολύ εμπορευματοποίηση του πράγματος.
Ήθελα να ξαναφέρω κάπως αυτήν την γλύκα εκείνης της εποχής, όχι απλά να τη θυμηθώ και να την νοσταλγήσω αλλά να την φέρω κάπως στο σήμερα. Και δημιούργησα μια νέα ιστορία με έναν νέο ήρωα, τον δικό μου Τσάρλι που είναι εμπνευσμένος από όλους αυτούς τους πρώτους, τους παλιούς ηθοποιούς αυτούς που εκφράζονταν πολύ με το συναίσθημα τους, με το κορμί τους, με το πρόσωπό τους και όχι μόνο τους ξένους, αλλά και Έλληνες όπως ο Θανάσης Βέγγος.
«Πρωτόγνωρο, πρωτότυπο και ενδιαφέρον η ταινία να μην έχει λόγο»
Β.Μ: Ο ηθοποιός παίζει και με το σώμα του. Ηταν προκλητικό για σας να κάνετε μια ταινία χωρίς λόγο;
Θ.Τ: Ήταν πρωτόγνωρο, πρωτότυπο και ενδιαφέρον για όλους μας. Εγώ ήξερα τι ήθελα, φανταζόμουν και οραματιζόμουν αυτό που ήθελα αλλά ήθελα να δω και στην πράξη τι θα γίνει. Γιατί κανένα ηθοποιός στο σήμερα και νομίζω ίσως και παγκοσμίως δεν τυχαίνει να παίξει σε μια βωβή ταινία οπότε να παίξει με έναν διαφορετικό κώδικα απ’ ότι παίζει συνήθως. Κάναμε πολλές πρόβες, αυτοσχεδιασμούς και προκύψαν τα πράγματα. Ναι μεν για το θεατή μπορεί να μην υπάρχει λόγος αλλά εμείς οι ηθοποιοί όπου χρειαζόταν μιλούσαμε κανονικότατα και πολλές φορές λέγαμε πολύ παραπάνω από αυτά που έγραφε το κείμενο για να γεμίζει το στόμα να φαίνεται ότι μιλάει και με κανονικό ήχο, γιατί όταν μιλάς κανονικά το πρόσωπο αλλιώς αντιδρά, μπορεί να πεταχτούν οι φλέβες να έχει μια ένταση που δεν υπάρχει όταν δεν μιλάς και απλά ανοιγοκλείνεις το στόμα σου.
Η ταινία δεν έχει απλά μουσική από κάτω, έχει γίνει τρομερή δουλειά στη μουσική είναι κάθε δευτερόλεπτο η μουσική γραμμένη για την ταινία πάνω στην ταινία και έχει γίνει και πολύ προσεκτικό και ιδιαίτερο sound design, κάτι που δεν υπήρχε στις παλιές ταινίες. Έχω χρησιμοποιήσει ήχους με σουρεαλισμό, με ρεαλισμό, με πολλούς τρόπους εκεί που θεωρούσα εγώ ότι χρειάζεται.
«Ο Τσάρλι Τσάπλιν έχει τύχει να γυρίσει 800 φορές μια σκηνή»
B.M: Μα και στις βωβές ταινίες, οι ηθοποιοί μιλούσαν κανονικά, απλά δεν υπήρχε η τεχνολογία για να συντονιστεί ο λόγος τους με τη κινουμενη εικόνα.
Θ.Τ: Υπήρχαν πολλοί τρόποι που γινόντουσαν τότε τα γυρίσματα, αλλά σίγουρα πολύ διαφορετικοί από σήμερα που έχεις το ξεκάθαρο κείμενο και λες την ατάκα και είναι από πάνω το μικρόφωνο και γράφει ακριβώς την ατάκα. Οι ηθοποιοί όμως οφείλουν να ξέρουν ακριβώς τι παίζουν. Το τι θα καταλάβει ο θεατής είναι άλλο πράγμα. Αλλά για να καταλάβει ο θεατής οι ηθοποιοί πρέπει να είναι απόλυτα μετρημένοι σε αυτό που κάνουν και λένε. Ακόμη και ο Τσάρλι Τσάπλιν πχ που ήταν και μανιώδης με τη δουλειά του, μπορεί να φαίνονται φτηνές οι ταινίες του ή φτωχές, αλλά ήταν πανάκριβές για την εποχή, έχει τύχει να γυρίσει 800 φορές μια σκηνή. Αλλά έβγαινε αυτή η σκηνή όπως την ήθελε στη λεπτομέρεια της και εμάς μας φαινόταν κάτι τυχαίο ίσως, ότι ένας άνθρωπος πέφτει, σηκώνεται κτλ
Β.Μ: Που αλλού πιστεύετε θα σας πάει ο Τσάρλι;
Θ.Τ: Αφήνω τώρα το ταξίδι να συμβεί, δεν ξέρω που θα με πάει, έχω μάθει πια να μην λέω ποτέ, ποτέ. Εμπνέομαι από τον παλμό της καθημερινότητας μου. Αυτή η ταινία θεωρώ ότι μου βγήκε γιατί ήθελα να δώσω μια ωραία ελπίδα. Να δείξω ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η ανθρώπινη. Να δείξω με τον τρόπο μου ότι είμαι κατά των διακρίσεων. Η ταινία από πίσω έχει μια δική μου θέση κοινωνική και πολιτική που μπορεί να μην φαίνεται σε πρώτο επίπεδο αλλά υπάρχει.
