Του Βασίλη Πάικου
Ήταν αυτό, το λεγόμενο «αναπτυξιακό», το πρώτο μεγάλο, το πρώτο στρατηγικής σημασίας νομοθέτημα της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το οποίο πέρασε από την Βουλή υπερψηφιζόμενο από τους βουλευτές της ΝΔ και της «Ελληνικής Λύσης» του Κυριάκου Βελόπουλου. Και στη διάρκεια της συζήτησης του οποίου στην Ολομέλεια, παρ’ ό, τι το πρώτο, το μεγάλο, το στρατηγικής σημασίας, ο Πρωθυπουργός δεν παρέστη για να το υπερασπιστεί. Ανέθεσε δε την υπεράσπισή του, όχι στον καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργός Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά στον Υπουργό Περιβάλλοντος Κωστή Χατζηδάκη. Τι σημαίνουν άραγε όλ’ αυτά; Η πρωθυπουργική απουσία, ο παραμερισμός Γεωργιάδη και η «παράπλευρη» ανάθεση στον Χατζηδάκη; Ασφαλώς κάτι σημαίνουν, κάτι σοβαρό. Ίσως πολύ σύντομα δούμε και μάθουμε και καταλάβουμε περισσότερα.
Ως προς την ουσία, ως προς καθ’ αυτό το πολιτικό περιεχόμενο του αναπτυξιακού νόμου, πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Για τις δεκάδες άσχετες (ολωσδιόλου άσχετες) πλην «σημαίνουσες» τροπολογίες διά των οποίων εμπλουτίστηκε, έτσι για να τους φτουρήσει. Για την μακρά σειρά των διατάξεων περιστολής των εργασιακών δικαιωμάτων (ως εφαλτήριο ανάπτυξης προφανώς), οι οποίες έχουν εμφιλοχωρήσει σ΄ αυτόν. Για τις σχεδόν φωτογραφικού χαρακτήρα «διευκολύνσεις» προς τους λίγους και ισχυρούς που περιέχει. Για την μάλλον περίεργη, τουλάχιστον περίεργη, οπτική διά της οποίας αντιμετωπίζεται δι αυτού η ανάπτυξη της Χώρας. Με την, εν πολλοίς, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, αλλά και τις διά γυμνού οφθαλμού ορατές εκπτώσεις απέναντι σε κάθε έννοια εθνικού συμφέροντος προκειμένου να προσελκυσθούν επενδυτές. Οπτική που μας πάει πίσω, πολύ πίσω. Στα παραγωγικά μοντέλα που δοκιμάστηκαν για δεκαετίες, και τα οποία μας έφεραν ως την χρεωκοπία. Ό, τι μ’ άλλα λόγια συγκροτεί την φιλοσοφία ανάπτυξης της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη…
Κι από την άλλη μεριά, το λεγόμενο «αναπτυξιακό» ήταν το πρώτο μεγάλο νομοθέτημα της νέας Κυβέρνησης που προκάλεσε εκτεταμένες και σφοδρές αντιδράσεις, από πολλούς κλάδους εργαζομένων. Με απεργίες, με συγκεντρώσεις, μα συλλαλητήρια. Τα οποία όμως δεν τα έμαθε κανείς, σχεδόν κανείς. Μιας και τα μεγάλα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, τα ίδια που έσπευσαν να εξωραϊσουν όλες τις γκρίζες πτυχές του νομοθετήματος, επέλεξαν να υποβαθμίσουν τις αντιδράσεις, σχεδόν ως την εξαφάνισή τους. Καταστάσεις που σε άλλες εποχές, ως πριν από τρεις-τέσσερεις μήνες ας πούμε, θα κυριαρχούσαν για μέρες, για εβδομάδες, στα τηλεοπτικά, στα ραδιοφωνικά, στα έντυπα «πρωτοσέλιδα». Τώρα, σήμερα, τους επιφυλάσσεται η τιμή του δημοσιογραφικού μονόστηλου, άντε δίστηλου.
Όπως δεν έχει μάθει σχεδόν κανείς ότι πάνω από τα μισά πανεπιστημιακά ιδρύματα της Χώρας έχουν βάλει λουκέτο, τελούντα υπό κατάληψη. Κι ότι οι φοιτητές έχουν ξεσηκωθεί διαμαρτυρόμενοι για τις επιλογές και, γενικώς, για το πνεύμα διοίκησης της Υπουργού Νίκης Κεραμέως…
Πρόκειται για την «εικόνα» την οποία βλέπει, ακούει, διαβάζει, μαθαίνει σήμερα ο ελληνικός λαός. Η ελάχιστη όμως σχέση έχουσα με την πραγματικότητα. Επειδή έτσι το θέλουν, για εντελώς δικούς τους λόγους φυσικά, τα μεγάλα αφεντικά της ενημέρωσης. Αλλά τι να πεις; Τα έχει πει όλα ο Πιραντέλο. «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»…
