Tου Βασίλη Πάικου
Μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις, λέει η εμβληματική ρήση. Κοίτα όμως που μια αφίσα μπορεί να ισοδυναμεί με περισσότερες.
Η αφίσα έδειχνε μια υψωμένη μαύρη γροθιά σε κατακόκκινο φόντο. Και παραπίσω τις αιχμηρές, επίσης μαύρες, στέγες τριών εργοστασίων. Κατ’ ευθείαν όλο αυτό από την αισθητική του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», στην αυθεντικότερη εκδοχή του. Όσο για το συνοδευτικό σύνθημα, ανάλογο κι εκείνο της εικόνας. «Θα μας βρείτε απέναντι μέσα κι έξω από τη Βουλή», προειδοποιούσε. Αφού διευκρίνιζε πως το εργασιακό της Κυβέρνησης «ήρθε κατ’ ευθείαν από τα συρτάρια του ΣΕΒ»…
Όσοι στοιχηματίσατε πως επρόκειτο για την νέα, την σούπερ αγωνιστική αφίσα του ΚΚΕ Μ.Λ. ή, έστω, του ΚΚΕ ή του ΠΑΜΕ, χάσατε. Του ΚΙΝΑΛ ήταν η αφίσα, κι αν θέλετε το πιστεύετε. Βραχύβια ωστόσο αφίσα. Έζησε –δεν έζησε ένα 24ωρο. Αφού ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, εσωτερικών αντιδράσεων, εννοείται. Για ν’ αποσυρθεί άρον-άρον και ν’ αντικατασταθεί από άλλη, στην οποία πάνε περίπατο τα επαναστατικά κοκκινόμαυρα, και επανέρχεται δόξη και τιμή το πράσινο που όλοι αγαπήσαμε. Ένα πράσινο πόντιουμ σε καταπράσινο φόντο, νοικοκυρεμένα πράματα. Κι έτσι ήρθανε όλοι στα ίσα τους….
Ήταν άραγε αισθητικό το ζήτημα; Αυτό που ξεσήκωσε τις αντιδράσεις στον κόσμο της Χαριλάου Τρικούπη; Ή μήπως και πολιτικό; Ή ίσως προπάντων πολιτικό; Και ποιας λογικής πολιτικό ήταν εντέλει το πρόβλημα; Ότι, ας πούμε δεν τους ταιριάζει η τέτοια υπερεπαναστατικότητα; Ή μήπως ότι δεν τους πάει να την βγουν τόσο απ’ τ’ αριστερά στον Κυριάκο Μητσοτάκη; Όποια κι αν είναι η απάντηση, το βέβαιο είναι πως η περιπέτεια της αφίσας πιστοποιεί αυτό που όλοι ξέρουμε. Ότι το ΚΙΝΑΛ, πέραν των όλων άλλων του προβλημάτων, αντιμετωπίζει και οξύτατη κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού.
Όμως, εδώ που τα λέμε, από τις τελευταίες εκλογές και δώθε (ίσως και πολύ πριν απ’ αυτές), το κυρίαρχο πρόβλημα στο ΚΙΝΑΛ είναι και παραμένει καθαρά υπαρξιακό. Που συνοψίζεται στο ερώτημα αν έχει σήμερα σοβαρό λόγο ύπαρξης. Οπότε όλα τ’ άλλα, και οι ταυτότητες και οι προσανατολισμοί, μπορούν να λογίζονται και ως πολιτικές πολυτέλειες.
Δεν είναι μονάχα, βλέπετε, το μίζερο εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν είναι καν το γεγονός ότι δεν έπιασε κανέναν, απολύτως κανέναν, από τους εκλογικούς του στόχους. Είναι το γεγονός ότι ξεκίνησε η σε υψηλό επίπεδο «επώνυμη» εκ των έσω αμφισβήτησή του. Ήδη ο Παύλος Γερουλάνος, ο Νίκος Παπανδρέου αλλά και ο Δημήτρης Κρεμαστινός ζήτησαν δημοσίως την εγκατάλειψη του ΚΙΝΑΛ και την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ. Σημειώνοντας ότι το σημερινό σχήμα δεν έχει ούτε λόγο ύπαρξης αλλά ούτε και προοπτική. Είναι επίσης η πολλά σημαίνουσα σύναξη στο Κορακοχώρι. Όπου ανεξαρτήτως του τι εκεί ειπώθηκε ή τι δεν ειπώθηκε, και μόνη η σύνθεσή της στέλνει ηχηρά μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις, προπάντων προς την ηγεσία. Και είναι, πάνω απ’ όλα, το γεγονός ότι μια σειρά στελέχη του ΚΙΝΑΛ, κάποια εκ των οποίων πρώτης γραμμής (κλίματος Βενιζέλου σχεδόν στο σύνολό τους), έσπευσαν να στελεχώσουν την Κυβέρνηση της Δεξιάς. Σ’ επίπεδο Υπουργικού Συμβουλίου ή σ΄ εκείνο του κρατικού μηχανισμού. Ενώ βεβαίως πολύ ευρύτερη σειρά στελεχών του χώρου έχει, από καιρό, μετακομίσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμπορευόμενη, εν προκειμένω, με την συντριπτική πλειονότητα των παραδοσιακών ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς…
Ως τώρα η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ αντιμετωπίζει τις σχετικές περιπτώσεις στη βάση της λογικής ότι οι «εξωμότες» δεν είναι παρά οι κινούμενοι από ιδιοτελή κίνητρα συνήθεις θεσιθήρες. Άποψη ιδιαιτέρως βολική μεν, επιφανειακή και επιπόλαιη δε. Με δεδομένη μάλιστα την ασυνήθιστα ισχυρή, και διαρκώς ενισχυόμενη, φυγόκεντρη κινητικότητα την επικρατούσα στο κίνημα. Λογική η οποία, από την άλλη μεριά, αποφεύγει να κοιτάξει λίγο και προς τα μέσα. Προκειμένου να ψάξει και να δει τι φταίει. Μήπως είναι η ίδια η φυσιολογία του χώρου, σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες αστοχίες της ηγεσίας του που διαμορφώνουν περιβάλλον παντελούς πολιτικής απαξίωσης. Και αναποτρέπτως οδηγούν στην διαρκή διόγκωση του φαινομένου των διαρροών.
Αρνούνται μ’ άλλα λόγια εκεί στα ηγετικά κλιμάκια του ΚΙΝΑΛ να προβληματιστούν με ειλικρίνεια και σοβαρότητα, και ν’ αναρωτηθούν εντέλει, μήπως έχουν τελειώσει και δεν το ξέρουν…
