του Βασίλη Πάικου
Δεν είναι βέβαιο πως η Φώφη Γεννηματά έχει πληροφορηθεί πως άλλαξε η Κυβέρνηση στη Χώρα. Ότι πλέον δεν είναι ο Τσίπρας αλλά ο Μητσοτάκης στα πράματα. Και ίσως γι αυτό εξακολουθεί να αντιπολιτεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όταν αναγκάζεται να πει μισή κουβέντα για την ΝΔ, πρέπει απαραιτήτως να την συμπληρώνει με περισσότερες και πιο βαριές κουβέντες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτός ο περίεργα ετεροβαρής «διμέτωπος» τον οποίον έχει επιλέξει και ο οποίος, ως τώρα, μάλλον δεν της φτούρησε και πολύ. Ωστόσο συνεχίζει να τον υπηρετεί. Ας ελπίσουμε πως συμβαίνει από κεκτημένη ταχύτητα…
Το οριακά σωτήριο για την Πρόεδρο πλην μίζερο για το κόμμα της 8,1% των τελευταίων εκλογών δεν είναι διόλου σαφές πως θα λειτουργήσει, ως προς την κομματική «ευστάθεια». Πολύ περισσότερο που η ηγεσία του ΚΙΝΑΛΛ δεν πέτυχε κανέναν απολύτως από τους εκλογικούς του στόχους. Ούτε στρατηγική ήττα υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ (αντιθέτως…), ούτε «πήγε από κει που ήρθε» κατά πως ήθελε η Φώφη, ούτε διασαλεύτηκαν στο ελάχιστο οι συσχετισμοί δυνάμεων (στο 4/1 παραμένουν) εντός του προοδευτικού χώρου. Ούτε το διψήφιο ποσοστό που προσδοκούσε πλησίασε καν. Ποιος δεν θυμάται πως κάποιοι αθεράπευτα αιθεροβάμονες εκεί μέσα μιλούσαν μέχρι και για 20%. Ενώ κάποιοι άλλοι περίμεναν την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει μικρός και το ΚΙΝΑΛΛ μεγάλο, ώστε να εκκινήσει ο μεταξύ τους διάλογος υπό ευμενέστερους όρους! Είναι, βλέπετε, τόσο πρόσφατα όλ’ αυτά, που δεν γίνεται να τα χουμε ξεχάσει…
Είναι χρόνια τώρα που το ΚΙΝΑΛΛ, ακόμη και πριν γίνει … ΚΙΝΑΛΛ, μαστίζεται από βαθιά κρίση ταυτότητας και στρατηγικής. Και δεν υπάρχουν σημάδια ότι η ηγεσία του έχει αποφασίσει να δει κατάματα την πραγματικότητα. Ούτε βέβαια να την αντιμετωπίσει. Έτσι και τώρα, πριν καλά – καλά κλείσουν οι κάλπες των εθνικών εκλογών, η συμπτωματολογία της περί ης ο λόγος κρίσης αρχίζει να ξεδιπλώνεται εντυπωσιακά. Δύο στελέχη του ΚΙΝΑΛΛ, και κάμποσοι ακόμη κομματικά «εφαπτόμενοι», γίνονται Υπουργοί της Δεξιάς. Η Πρόεδρος τους διαγράφει. Ο βουλευτής Επικρατείας Γιώργος Καμίνης βρίσκει εξαιρετική κίνηση την υπουργοποίηση Χρυσοχοϊδη. Το ίδιο και η ευρωβουλευτής Εύα Καϊλή. Η οποία εξυμνεί, γενικώς, το ξεκίνημα της δεξιάς διακυβέρνησης. Ο πρώην Υπουργός Δημήτρης Κρεμαστινός εκτιμά ως μονοδρομική την συμπόρευση του ΚΙΝΑΛΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γραμματέας Επικοινωνίας Σταμάτης Μαλέλης αποχωρεί από το κόμμα καταγγέλλοντας την «δεξιά» πολιτική γραμμή της ηγεσίας. Ενώ ο ευρωβουλευτής και διεκδικητής της ηγεσίας Νίκος Ανδρουλάκης αποδοκιμάζει το σύνολο των επιλογών της Φώφης Γεννηματά. Τα ίδια, με ακόμη μεγαλύτερη οξύτητα, και ο πρώην Υπουργός Δημήτρης Ρέππας. Και όλ’ αυτά μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Τις πρώτες-πρώτες κιόλας μετεκλογικές ημέρες. Οπότε ναι, δεν κινδυνεύει να χάσει εκείνος που θα στοιχηματίσει πως άρχισαν τα όργανα στο ΚΙΝΑΛΛ…
Και εν τω μεταξύ δεν ξεχνιέται, ασφαλώς, η δηλωμένη διαθεσιμότητα της ηγεσίας για παροχή ψήφου ανοχής στον Μητσοτάκη, αν το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν κάπως πιο «δύστροπο». Ούτε και το γεγονός ότι έχει ήδη κατατεθεί η προθυμία της να συμβάλει στην ανατροπή της απλής αναλογικής. Κόντρα στις ιδρυτικές αρχές της κομματικής μήτρας. Ενώ δεν έχει περάσει απαρατήρητη η αιδήμων σιωπή της απέναντι σε όλα τα πρώτα πλην τόσο εύγλωττα δείγματα γραφής της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων και των ακροδεξιών αντιλήψεων και πρακτικών ορατή ήδη διά γυμνού οφθαλμού.
Όσο για το μέλλον, το άμεσο κομματικό μέλλον, από τη μια μεριά υπάρχει το δέλεαρ της εξουσίας το οποίο έχει στα χέρια του ο Μητσοτάκης. Από το οποίο καταφανώς έλκονται οι προς τούτο «πρόθυμοι» Κιναλλίτες. Κι από την άλλη το προσκλητήριο του Τσίπρα για «επανίδρυση» του ΣΥΡΙΖΑ ως κορμού του μεγάλου προοδευτικού πόλου. Ιδιότητα της οποίας η πολιτική νομιμοποίηση επιβεβαιώθηκε με το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Εξέλιξη η οποία προφανώς συγκινεί την αριστερότερη πτέρυγα του κεντροαριστερού ακροατηρίου. Οπότε η ηγεσία του ΚΙΝΑΛΛ θα πιεστεί γι άλλη μια φορά. Ίσως τώρα, στη νέα πολιτική φάση, πολύ περισσότερο. Όθεν επείγει το ξεκαθάρισμα της θέσης, του προσανατολισμού και των προθέσεων της Φώφης Γεννηματά. Δίχως τα μισόλογα, δίχως τις μεσοβέζικες πρακτικές, δίχως τους αδιέξοδους και για τούτο άγονους δήθεν διμέτωπους της προηγούμενης φάσης. Αν δηλαδή θέλει να εξακολουθήσει να υπάρχει στο πολιτικό στερέωμα. Και όχι μονάχα εκ του, μάλλον εξαντλούμενου πλέον, πασοκικού αποθέματος…
