Αποχαιρετώντας το 2018, επιχειρούμε να ξεχωρίσουμε τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην Γαλλία την χρονιά που φεύγει, αφήνοντας ο καθένας το δικό του, διαφορετικό στίγμα, είτε με την παρουσία του, είτε με την αποχώρησή του.
Αλεξάντρ Μπεναλά
Ο υπεύθυνος ασφαλείας του Εμανουέλ Μακρόν σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας και μετέπειτα σωματοφύλακάς του και εργαζόμενος στο Ελιζέ, έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο εξαιτίας της άγριας επίθεσής του σε δύο διαδηλωτές κατά τη διάρκεια της πορείας της Πρωτομαγιάς στο Παρίσι. Το σκάνδαλο που ξέσπασε, όταν αποκαλύφθηκαν οι σκηνές και οι φωτογραφίες, ήταν τεράστιο και αποτέλεσε ίσως το πρώτο μεγάλο πλήγμα του Γάλλου προέδρου.
Την 1η Μαΐου ο Μπεναλά βρισκόταν στην πορεία, δίπλα στους αστυνομικούς σαν “παρατηρητής” αλλά και σαν απλός πολίτης, ωστόσο εμφανίζεται σε φωτογραφίες και πλάνα να φοράει κράνος αστυνομικού αλλά και το ειδικό περιβραχιόνιο με την ένδειξη «police». Αφού κυκλοφόρησε το βίντεο που τον δείχνει να βιαιοπραγεί εις βάρος μίας κοπέλας και ενός νεαρού άντρα, ήρθε και η αποκάλυψη. Ο Μπεναλά ταυτοποιήθηκε πριν μία εβδομάδα από την Le Monde σαν τον πρωταγωνιστή δύο επιθέσεων ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων.
Μέρες μετά την αποκάλυψη και ενώ η αντιπολίτευση είχε βγάλει τα μαχαίρια της, ο Μακρόν ανέλαβε την αποκλειστική ευθύνη, μίλησε για “προδοσία” και παραδέχτηκε: “Εγώ είμαι αυτός που τον εμπιστεύτηκε, εγώ αυτός που τον τιμώρησε”. Στο πλαίσιο του λεγόμενου πια «Μπεναλάγέϊτ», πραγματοποιήθηκε δικαστική έρευνα, έρευνα της Γενικής Επιθεώρησης της Εθνικής Αστυνομίας, καθώς και έρευνα από τα δύο σώματα του γαλλικού Κοινοβουλίου.
Νικολά Ιλό
Το 2008, το περιοδικό Le Nouvel Observateur είχε πρωτοσέλιδη φωτογραφία του με τίτλο «Ο άνθρωπος που θέλει να σώσει τη Γη». Ο πρώην υπουργός Περιβάλλοντος που παραιτήθηκε το καλοκαίρι είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας πολιτικός. Ακτιβιστής, τηλεοπτικός αστέρας, κινηματογραφιστής, ιδεολόγος και πολύ αναγνωρίσιμος, τόσο που κατάφερε να παραμείνει πάντα στην πρώτη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις δημοφιλίας των πολιτικών προσώπων.
Ο Μακρόν δεν ήταν ο πρώτος που του πρότεινε το συγκεκριμένο υπουργείο ή και γενικότερα μία κυβερνητική θέση. Λέγεται ότι πολλοί πρόεδροι είχαν επιχειρήσει να τον πείσουν να αναλάβει τον τομέα του Περιβάλλοντος, με τελευταίο τον Φρανσουά Ολάντ που του είχε προτείνει επανειλημμένα το 2015 να γίνει υπουργός του, χωρίς όμως επιτυχία.
Το μήνυμα υπέρ του Μακρόν, το είδε δώσει ο Ιλό ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, όταν δήλωσε ότι θα τον ψηφίσει «χωρίς δισταγμό». Για αυτό και δέχτηκε τελικά την πρότασή του νέου προέδρου. Στα τέλη Αυγούστου, όμως και ενώ βρισκόταν στο στούντιο του France Inter και έδινε συνέντευξη, ο Ιλό, χωρίς να έχει προηγουμένως ειδοποιήσει κανέναν, ανακοίνωσε την παραίτησή του δημόσια.
«Λαμβάνω την απόφαση να εγκαταλείψω την κυβέρνηση», δήλωσε, αφού αποκάλυψε ότι αισθανόταν «τελείως μόνος» στη διαχείριση» των περιβαλλοντικών θεμάτων εντός της κυβέρνησης. «Κάνουμε μικρά βήματα, και η Γαλλία έχει κάνει πολλά περισσότερα από τις άλλες χώρες, αλλά τα μικρά βήματα αρκούν; Η απάντηση είναι όχι», δήλωσε ο Νικολά Ιλό, ο οποίος διευκρίνισε ότι δεν είχε ειδοποιήσει ούτε τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν ούτε τον πρωθυπουργό Εντουάρ Φιλίπ για την απόφαση αυτή.
Ολιβιέ Φορ
Το μοιραίο πρόσωπο του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος θεωρείται «πνευματικό παιδί» του Ολάντ. Κερδίζοντας τις εσωκομματικές εκλογές, ο Φορ ανέλαβε επίσημα την ηγεσία του κόμματος στις αρχές Απριλίου, στο συνέδριο που επικύρωσε την εκλογή του. Μπορεί ο ίδιος να είχε κάνει σημαία την ανανέωση, αλλά είναι πλέον προφανές ότι το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να συνεχίσει την πτωτική πορεία του ιστορικού κόμματος.
Ακόμα και σήμερα στις δημοσκοπήσεις, η αναγνωρισιμότητά του είναι εντυπωσιακά χαμηλή και δεν έχει καταφέρει σε καμία περίπτωση να αφήσει το στίγμα του ούτε στο κόμμα, ούτε όμως και στην πολιτική ζωή της Γαλλίας.
Ανέλαβε το κόμμα σε μία από τις χειρότερες στιγμές του αλλά κατάφερε να το πάει ακόμα πιο χαμηλά. Θυμίζουμε ότι όταν αποχώρησε ο Ολάντ, έδωσε τα ηνία του Σοσιαλιστικού Κόμματος στον Μανουέλ Βαλς, ο οποίος όμως επέλεξε να στηρίξει τον Μακρόν. Την ηγεσία των σοσιαλιστών ανέλαβε ο Μπενουά Αμόν, οποίος τους οδήγησε στις εκλογές που έλαβαν το μικρότερο ποσοστό τους. Έτσι, στον πρώτο γύρο των βουλευτικών αλλά και των προεδρικών εκλογών, τα ποσοστά του κόμματος δεν κατάφεραν καν να ξεπεράσουν την βάση του 10, και κυμάνθηκαν ανάμεσα στο 6% και στο 8%. Από μια κοινοβουλευτική ομάδα 280 μελών απέμειναν 40, με αποτέλεσμα δραστική μείωση της κρατικής επιχορήγησης.
Αυτό φυσικά οδήγησε και στην αναγκαστική οικονομίαα και σε έναν προϋπολογισμό που έπεσε από τα 28 εκατομμύρια στα 8 εκατομμύρια ευρώ. Το προσωπικό έπρεπε να μειωθεί από 100 σε 42 άτομα ενώ τα ιστορικά γραφεία του κόμματος έβαλαν πωλητήριο.
Ο Φορ ήταν αυτός που έπρεπε να διεκπεραιώσει όλες αυτές τις διαδικασίες του αργού θανάτου του κόμματος, αφού τελικά στα χέρια του έσκασε η βόμβα. Τα γραφεία στην ακριβή οδό Σολφερινό, στο έβδομο διαμέρισμα του Παρισιού, είχε αγοράσει ο ίδιος ο Φρανσουά Μιτεράν το 1980, έναν χρόνο πριν την ιστορική του νίκη.
Αρνό Μπελτράμ
Ο αρχισυνταγματάρχης που ξύπνησε το συναίσθημα των Γάλλων αλλά και πολλών άλλων με την αυτοθυσία του, κατάφερε να γίνει ήρωας μετά τον θάνατό του. Στη διάρκεια μίας ομηρίας πολιτών από έναν τρομοκράτη, σε ένα σούπερ μάρκετ στην πόλη Τρεμπ της νότιας Γαλλίας, ο Μπελτράμ πρότεινε να μπει μέσα, παίρνοντας την θέση μίας ομήρου που θα αφηνόταν ελεύθερη. Τραυματίστηκε σοβαρά από τον τρομοκράτη και υπέκυψε στα τραύματα του λίγες ώρες αργότερα. Ήταν 23 Μαρτίου 2018.
Ο δράστης, ο 26χρονος Ρεντουάν Λακντίμ, μαροκινής καταγωγής, είχε ήδη σκοτώσει έναν πολίτη στην Καρκασόν, και στη συνέχεια στην Τρεμπ έναν υπάλληλο και έναν πελάτη του σούπερ μάρκετ και δεν είχε κανένα πρόβλημα να πυροβολήσει τον άοπλο Μπελτράμ.
Όπως αποκάλυψε ο εισαγγελέας Φρανσουά Μολάν, «ο αντισυνταγματάρχης πήρε τη θέση των ομήρων μετά από διαπραγματεύσεις με το δράστη». Ο αστυνομικός «είχε αφήσει το τηλέφωνό του ανοικτό στο τραπέζι (…) και όταν ακούσαμε τους πυροβολισμούς οι ειδικές δυνάμεις επενέβησαν και εξόντωσαν το δράστη», και αυτό ήταν κομβικής σημασίας για την επιχείρηση της αστυνομίας, όπως παραδέχονται όλοι.
Μιλώντας στην εφημερίδα Le Figaro, η χήρα του Μπελτράμ, Μαριέλ, είχε προσπαθήσει να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους ο αρχισυνταγματάρχης προχώρησε σε αυτήν την πράξη, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, μάλιστα το διεκδίκησε ο ίδιος. «Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη θυσία του, αν τη διαχωρίσουμε από τη θρησκευτική του πίστη. Η κίνησή του να ανταλλάξει τον εαυτό του με όμηρο ήταν βαθιά χριστιανική, αλλά και σύμφωνη με τις μασονικές αρχές της ανθρώπινης αλληλεγγύης», είπε.
Σε κλίμα εθνικής συγκίνησης, έγινε στο Παρίσι λίγες ημέρες αργότερα, η τελετή στη μνήμη του ήρωα της Γαλλίας. Ο 44χρονος αξιωματικός «έσωσε ζωές και τίμησε το σώμα και τη χώρα μας», τόνισε ο Εμανουέλ Μακρόν κατά την ομιλία του στο Μνημείο των Απομάχων. Επέδειξε «εξαιρετικό θάρρος και εξαιρετική αυταπάρνηση», είχε γράψει νωρίτερα ο Γάλλος πρόεδρος σε ανακοίνωση που εξέδωσε.
Μυρσίνη Λιοναράκη
