back to top
17.4 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

17.4 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Τα μουσικά μονοπάτια της Αιόλου

Διαβάστε επίσης

Μια ιδανική επιλογή για να πάρει ανάσες η ψυχή τώρα που η άνοιξη έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας είναι η βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί συναντάς ανθρώπους που τραβάνε την προσοχή σου χωρίς να σου κάνουν ούτε ένα νεύμα. Απλά παίζουν μουσική. Όλα τα είδη της μουσικής.

Οι καλλιτέχνες του δρόμου είναι πάντα γενναιόδωροι με τον κόσμο και αυτό που κάνουν βγαίνει καταρχάς από την ψυχή τους, όπως τονίζουν κάθε φορά που κάποιος αδιάκριτος δημοσιογράφος προσπαθήσει να τους αποσυντονίσει για να τους γνωρίσει.

Κάτι τέτοιο συνέβη και στη δική μας περίπτωση όταν την Παρασκευή πήραμε τη μεγάλη απόφαση να πάμε να τους συναντήσουμε στην Αιόλου.

Ο ήχος από το ρεμπέτικο μας οδήγησε προς τη μεριά του εμπορικού τριγώνου. Εκεί βρήκαμε το Θωμά, το Νίκο και τον Φίλιππα. Οι δύο έπαιζαν μπουζούκι και ο τρίτος γραντζούναγε την κιθάρα του, όπως μας είπε χαριτολογώντας λίγο αργότερα στη διάρκεια του διαλείμματος… Και οι τρεις υποστηρίζουν αυτό που κάνουν με τον καλύτερο τρόπο.

Η κρίση «τρώει» τους καλλιτέχνες…

Αυτό φαίνεται κι από τα επιφωνήματα του κόσμου. Οση ώρα τραγουδούσαν, τουρίστες τους φώναζαν «ώπα!» και μαζί με εμάς χειροκροτούσαν ασταμάτητα. Η Αιόλου τονίζουν είναι ένα καλό στέκι. Έχει κόσμο που αφήνει αρκετά χρήματα. Έρχονται στο κέφι Έλληνες και ξένοι και γίνεται ένα πάρτυ χωρίς προηγούμενο. Και οι τρεις δούλευαν τριάντα χρόνια σε νυχτερινά Κέντρα διασκέδασης, όμως τα πράγματα έσφιξαν λόγω κρίσης και αποφάσισαν να τραβήξουν αυτό το δρόμο για να επιβιώσουν.

Το κάνουν από ανάγκη. Θα προτιμούσαν λένε με μια φωνή να παίζουν μέσα, σε ένα χώρο που θα είναι προστατευμένοι από τη βροχή, το κρύο αλλά και τη ζέστη.

«Ο δρόμος δεν είναι επιλογή. Αλλά τί να κάνουμε; Πρέπει να βγει το μεροκάματο. Κι επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς προσπαθούμε να το ωραιοποιήσουμε μέσα μας μέχρι να βρεθεί το καλύτερο», δηλώνουν. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ο τσακωμός με άλλα γκρουπ για το ποιος θα πιάσει στρασίδι σε συγκεκριμένα σημεία της Αιόλου που θεωρούνται πέρασμα.

Τους ζητήσαμε να μας αφηγηθούν κάποιο περιστατικό που θα πάρουν μαζί τους φεύγοντας από αυτό το στέκι… Ο Θωμάς θυμήθηκε ένα βράδυ όταν τους πλησίασε ένας μεθυσμένος που τον πέρασαν για άστεγο και τους ζήτησε να παίξουν ένα συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι.

Εκείνοι δεν ήθελαν να του χαλάσουν χατίρι κι όταν τελείωσε το τραγούδι τους έριξε μέσα στη θήκη της κιθάρας πενήντα ευρώ. «Μείναμε άφωνοι», σημειώνουν γελώντας και οι τρεις. Το παράδοξο είναι ότι κάποια στιγμή τον ξαναείδαν και πάλι έγινε το ίδιο σκηνικό. Ακόμα ψάχνουν τα στοιχεία του για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. «Αυτά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα ειδικά τέτοιες εποχές», παρατήρησε ο Φίλιππας.

Η πολιτεία σηκώνει τείχος

«Πολλοί από τους τουρίστες ζητάνε να ακούσουν τέτοια μουσική και ψάχνουν μαγαζιά κι εμείς διωκόμαστε αντί η πολιτεία να μας βοηθήσει να ανέβουμε σκαλοπάτι για να συνεχίσουμε το μουσικό μας ταξίδι», επισήμανε με παράπονο ο Νίκος.

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τον Ιάσωνα με τον κολλητό του, δυο νέα παιδιά από την Πάτρα που έφυγαν πριν από τρία χρόνια από την πολη τους για να κυνηγήσουν το όνειρο στην Αθήνα παίζοντας σε διάφορα σημεία της πόλης ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο. Αν και όπως λένε έχουν δεχθεί προτάσεις καμία δεν έφτασε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. «Τα ψευτικά τα λόγια τα μεγάλα», ψιθύρισε ο Ιάσωνας. Αυτό όμως δεν τους πτοεί. Απολαμβάνουν, όπως υποστηρίζουν, την ελευθερία στο δρόμο χωρίς ωράριο και αφεντικά πάνω από το κεφάλι τους, αν και τους φοβίζει η οικονομική ανασφάλεια, γιατί όπως ομολογούν δεν ξέρουν εάν επιστρέφοντας στο σπίτι θα έχουν χρήματα για να ψωνίσουν τα απαραίτητα.

«Θέλουμε να ζήσουμε σαν μουσικοί. Τα δικά μας μουσικά μονοπάτια είναι δύσκολα. Παίζουμε τζαζ, μπλουζ και κάποια ορχηστρικά κομμάτια. Κάθε μέρα γινόμαστε καλύτεροι. Προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία και στο περιθώριο του αγώνα για επιβίωση κάνουμε εξάσκηση. Οπότε «ουδέν κακό αμιγές καλού»», αναφερει με σθένος ο Ιάσωνας, κάνοντας το φίλο του να γείρει το κεφάλι του συγκαταβατικά.

Αιόλου και Βύσσης συναντήσαμε ένα μοναχικό καβαλάρη, τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης παίζει ηλεκτρική κιθάρα, είναι 27 ετών και ασχολείται με το έντεχνο ροκ, το ελληνικό έντεχνο αλλά και με τα περισσότερα είδη της ξένης μουσικής. Στο δρόμο παίζει τα δύο τελευταία χρόνια, ενώ παράλληλα τραγουδάει και σε μαγαζιά. Ο λόγος που συνεχίζει να το κάνει είναι γιατί έρχεται σε επαφή με κόσμο και κάνει γνωριμίες. «Αυτά τα δύο χρόνια μου έχουν συμβεί πολλά καλά όπως προτάσεις για δουλειά αλλά και πολλή αγάπη από τον κόσμο. Δε βγαίνω καθημερινά κι όταν το κάνω κάθομαι γύρω στο δίωρο», λέει ο Δημήτρης.

Μια αξέχαστη στιγμή για εκείνον ήταν όταν πέρσι το καλοκαίρι τον πλησίασε μία ομάδα από παιδιά έξω από τον σταθμό του ΜΕΤΡΟ στο Μοναστηράκι την ώρα που έπαιζε και του ζήτησαν να πάρει μέρος σε ένα βίντεο που ετοίμαζαν. Τα παιδιά είχαν έρθει με πούλμαν από την επαρχία και είχαν μαζί τους κάμερες και μικρόφωνα γιατί η εκδρομή ήταν κυρίως εκπαιδευτική και ετοίμαζαν κάποια εργασία.

Με το «πάμε» ξεκίνησε η περιπέτεια. Ο Δημήτρης άρχισε να παίζει μουσική και όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Εκτός από τα παιδιά που ήταν γύρω στα εξήντα μαζεύτηκε πολύς κόσμος και από την πλατεία. Όλοι μαζί σχημάτισαν έναν κύκλο και στη μέση βρέθηκε ο Δημήτρης να τραγουδάει παρέα με την κιθάρα του. «Ακόμα αντηχεί ο ήχος από το πολύ δυνατό χειροκρότημά τους», σημειώνει και χάνεται στη θύμηση της συγκλονιστικής στιγμής.

Πριν τον αποχαιρετήσουμε του ζητήσαμε να μας πει το λόγο που αποφάσισε να βγει στο δρόμο… Μας απάντησε ότι το έκανε από αντίδραση για το θάνατο του πατέρα του. «Πήρα τόση αγάπη από τον κόσμο εκείνη την πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Δεν το περίμενα σε τέτοιο βαθμο. Αν και το είχα τόσο ανάγκη. Και ακόμα την έχω, αν και πια έχω αρχίσει να αισθάνομαι και πάλι δυνατός χάρη στη βοήθειά των άγνωστων φίλων μου», κατέληξε.

Δέσποινα Μπαρδάκου

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΑΘΗΝΑ +

spot_img

Συμβαίνει στην Αθήνα