Στην οδό Αναγεννήσεως στον Υμηττό, βρίσκεται εδώ και περίπου 40 χρόνια ένα βουλκανιζατέρ. Ανήκε στον πατέρα του τωρινού ιδιοκτήτη, Μάριου Φωτόπουλου, ο οποίος το 2010 το ανέλαβε και τρία χρόνια μετά είχε μια πρωτότυπη ιδέα: να χρησιμοποιήσει τον χώρο για αναπαλαιώσεις κλασικών ποδηλάτων.
Τα πρώτα χρόνια, μέχρι το 2013, αποτελούσε ένα κρυμμένο μυστικό. Πλέον, ο Mario Volante, ο «ιπτάμενος Μάριος» όπως είναι το προσωνύμιό του, αλλά και το όνομα του μαγαζιού, διατηρεί ακόμα το βουλκανιζατέρ, με τη διαφορά ότι από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ, δεν ασχολείται με λάστιχα αυτοκινήτων και ζυγοσταθμίσεις τροχών, αλλά με το πάθος του: το κλασικό ποδήλατο. Μοντέλα που χρονολογούνται ακόμα και από τον Μεσοπόλεμο, φτάνουν στο εργαστήρι που έχει δημιουργήσει και αποκτούν μια νέα ζωή, με βάση όμως τα υλικά της εποχής κατασκευής τους.
«Δεν έχω καμία σχέση με τα κανονικά ποδήλατα. Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα και ο δεύτερος το ότι δεν θέλω να παίρνω τη δουλειά άλλων ποδηλατάδικων στην περιοχή. Απ’όσο ξέρω, δεν υπάρχει άλλο τέτοιο μαγαζί σε όλη την Ελλάδα», λέει στον ΑΘΗΝΑ 9,84 ο Μάριος Φωτόπουλος. «Έχω αναπαλαιώσει και μοτοσυκλέτες, αλλά το συναίσθημα δεν είναι το ίδιο. Ξεκίνησα συλλέγοντας ποδήλατα, αλλά στην πορεία διαπίστωσα ότι περισσότερο ήθελα να κάνω αναπαλαιώσεις παρά να πουλάω ό,τι αναπαλαιώνω. Δηλαδή, είμαι ευτυχισμένος όταν επισκευάζω κάτι, όχι όταν το πουλάω. Γιατί ψάχνω για ποδήλατα, τα βρίσκω, τα αναπαλαιώνω και τα κρατάω για μένα», διευκρινίζει.
Ο Μάριος ξεκίνησε κάνοντας ποδήλατο BMX, συνέχισε με μότο κρος και στα 18 του χρόνια αγόρασε μοτοσυκλέτα και άρχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες. Η ειδικότητα του μηχανικού αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών τού επέτρεψε, μάλιστα, να αναπαλαιώσει το πρώτο του μηχανάκι. Από τη στιγμή που ο πατέρας του συνταξιοδοτήθηκε, ξεκίνησε να μαθαίνει την ιστορία παλαιών μοντέλων ποδηλάτου, καθώς και τεχνικές ανακατασκευής. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να κάνει το χόμπυ του επάγγελμα. «Το παλαιότερο ποδήλατο, με το οποίο έχω ασχοληθεί ήταν από τη δεκαετία του 1920 και το πρώτο που αναπαλαίωσα ήταν του 1930. Μου είχε πάρει αρκετούς μήνες, ήταν τα πρώτα χρήματα που έβγαλα από αυτό».
Αναλαμβάνει αναπαλαιώσεις κλασικών ποδηλάτων, αγοραπωλησίες, ανταλλαγές, ενοικιάσεις για εκθεσιακούς σκοπούς και φωτογραφίσεις. «Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι το να μου φέρνει κάποιος ένα παλιό ποδήλατο, που ανήκε κάποτε στον πατέρα ή τον παππού του, να είναι εντελώς χάλια και να το παραλάβει στην κατάσταση που ήταν όταν το είχε αγοράσει», λέει ο ίδιος. Όπως φαίνεται, του αρέσουν οι προκλήσεις, παρότι τα μοντέλα διαφορετικών εποχών απαιτούν και διαφορετική αντιμετώπιση. «Κάθε δεκαετία έχει διαφορετικές βίδες, σέλες, ίντσες τροχών. Κατά κύριο λόγο, αυτό που δεν έχει αλλάξει από το 1890 είναι το πετάλι με την κίνηση. Τα ανταλλακτικά γίνονται παραγγελία από το εξωτερικό μέσω ίντερνετ. Υπάρχουν, βέβαια, 2-3 υπόγεια στην Αθήνα, όπου μπορείς να προμηθευτείς μεταχειρισμένα υλικά, τα οποία πρέπει κι αυτά να αναπαλαιωθούν. Για να κάνω αυτή τη δουλειά, έχω μαζέψει ολόκληρα ποδήλατα, που ήταν παρατημένα από ξένους τουρίστες και όχι μόνο, τα οποία έχω αχρηστεύσει ώστε να σώσω άλλα».
Στους τουρίστες αυτούς οφείλει ενδεχομένως και την διόλου ευκαταφρόνητη συλλογή ποδηλάτων από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Το κόστος συχνά επίσης δεν μπορεί να παραγνωρίζεται, όσο κι αν εξαρτάται και από την «καταγωγή» του μοντέλου: «Μια αναπαλαίωση μπορεί να κοστίσει από 200-300 ευρώ έως και 1.500, αναλόγως των ανταλλακτικών. Οι σέλες κυμαίνονται από 25 έως 150 ευρώ. Συνήθως, δεν πειράζουμε τον σκελετό, αλλά τα περιφερειακά. Έχει μεγάλη σημασία και το μοντέλο. Αν κλείσουμε σε μια αποθήκη μοντέλα διαφορετικών κατασκευαστών και τα βγάλουμε από εκεί 40 χρόνια αργότερα, αυτό που ανήκει στον θεωρούμενο ως καλύτερο ή πιο γνωστό κατασκευαστή στην εποχή του, θα έχει πάντα μεγαλύτερη αξία. Φυσικά, για τον καθένα η αξία είναι και προσωπική, όταν σκέφτεται να αναπαλαιώσει ένα ποδήλατο. Ειδικά αν ήταν το πρώτο του».
Όπως παραδέχεται ο ίδιος, το ενδιαφερόμενο κοινό για το κλασικό ποδήλατο στην Ελλάδα δεν είναι πολύ, ωστόσο οδηγείται από το συναίσθημα: «Υπάρχουν συλλέκτες στην Ελλάδα που ενδιαφέρονται. Όμως, η ζήτηση δεν είναι μεγάλη. Πολύς κόσμος το θέλει, το θαυμάζει, λίγοι μπορούν να το έχουν. Οι περισσότεροι θέλουν να φτιάξουν κάτι δικό τους κι ας μην έχει συναισθηματική αξία. Μπορεί να ανήκε σε έναν γείτονα και να του το χάρισε, αλλά επειδή το πήρε, το θεωρεί δικό του. Γι’αυτό, είναι διατεθειμένος να πληρώσει παραπάνω για να το φτιάξει αντί να το πάρει έτοιμο».
Για τους επισκευαστές, ο βιοπορισμός αποκλειστικά από τις αναπαλαιώσεις είναι εφικτός; «Αναλόγως τα έξοδα του καθενός, αλλά σαφώς και γίνεται», απαντάει.
Τα αναπαλαιωμένα ποδήλατα, όμως, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε καθημερινές συνθήκες και μάλιστα σε σχετικά μεγάλες διαδρομές: «Κάθε χρόνο συμμετέχω με την αρραβωνιαστικιά μου στον κλασικό μαραθώνιο Άργος-Ναύπλιο με επιστροφή, που είναι μια απόσταση 65 χιλιομέτρων. Υπάρχει μια λέσχη που διοργανώνει το event και για όσους συμμετέχουν είναι μια πρόκληση να τερματίσουν με ένα ποδήλατο χωρίς ταχύτητες και μετά από τόσα χιλιόμετρα. Τα παλιά ποδήλατα είναι στιβαρά και αντέχουν γιατί τότε έβγαζαν μοντέλα για να αντέξουν δεκαετίες. Όχι όπως τώρα, που φτιάχνουν ποδήλατα για μια πενταετία», λέει ο Μάριος.
Το επόμενο βήμα είναι η ολοκλήρωση μιας σειράς ντοκιμαντέρ για το μαγαζί, με τη μορφή μικρού μήκους επεισοδίων στο youtube. Μαζί με τον ξάδερφό του, Φώτη, πραγματοποιούν ήδη τα γυρίσματα στον χώρο και ελπίζουν ότι το υλικό θα είναι έτοιμο μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου. Για τον ίδιο, η ποδηλατάδα στην Αθήνα είναι μια συνήθεια που κρύβει μεν κινδύνους, ωστόσο μπορεί να γίνεται και με ασφάλεια: «Δεν μπορείς να το ευχαριστηθείς στην πόλη, αλλά αν έχεις δυνατά φώτα, το κατάλληλο γιλέκο και προσέχεις, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εννοείται ότι αν κυκλοφορούσαν όλοι με το ποδήλατο, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος».
Γιώργος Κυριακίδης
